72. De laatste

Gepubliceerd op 2 april 2021 om 21:56

Als we naar P2 lopen voel ik de regen op mijn hoofd. Het is 7 uur 's ochtends, tenminste dat zegt de klok hier op Schiphol, mijn bioritme roept verschillende berichten door elkaar heen. Ik heb geen idee meer hoe lang we precies onderweg zijn. Mijn vader en moeder zijn in alle vroegte opgestaan om ons te verwelkomen bij aankomst 3. Het is van die grijze druilregen die in de ochtendschemer bij een graad of 10 op ons neerpiest. Ik richt mijn blik dankbaar naar de hemel en steek uit vreugde beide armen in de lucht, Nederlandse regen wat heb ik dat gemist! De parkeerwachten in hun felreflecterende vestjes moeten om me lachen. De wandeling naar de auto doet me goed, we hebben net 12 uur stil gezeten in een vliegtuig en daarvoor ook al 12 uur in weer een ander vliegtuig. Wat ligt Nieuw-Zeeland ontzettend ver weg, bijna 5 uur verder dan Australië.

 

Op het vliegveld van Auckland nemen we afscheid van onze huurauto, zwaaien nog één keer naar NZ en nemen een laatste, grote slok buitenlucht. Daar moeten we het de komende 30 uur mee doen, op de luchthaven van Hong Kong blijven we in transit dus 'frisse' buitenlucht in de megastad zit er dit keer niet in. Onze eerste vlucht verloopt prima, maar ik ben niet echt lekker fit. De bedompte, vochtige atmosfeer op de luchthaven in China helpt ook niet echt, de groene thee met citroen wel. Wat een heerlijke thee hebben ze hier. In het tweede vliegtuig zit ik lekkerder of liever gezegd, slaap ik lekkerder. Een uurtje of 8 ronk ik, op mijn in Hong Kong aangeschafte nekkussentje, zodat ik behoorlijk fit voet zet aan Nederlandse bodem.

Ons huis staat er nog, veilig en schoon dankzij mijn ouders. Thuis douche ik onder mijn eigen douche, drinken we eindelijk weer Senseo en fietsen we om de slaap te onderdrukken naar de AH. De straten lijken kleiner dan voor mijn vertrek, of ben ik gegroeid? Rechts rijden gaat ons goed af, met piepende remmen parkeren we voor de AH. Geen muntje voor de kar, grrr, jetlag vreet aan mijn geheugen en op het zuidelijk halfrond zijn de wagentjes onderpandloos. In mijn portemonnee zit nog wel een Hong Kongdollar die tot mijn grote schik ook in het gleufje past. Ik ga alle vakken af nu ik weer een wendbaar winkelwagentje bestuur, wat een genot dat die achterwieltjes ook lekker meedoen. Voor de lol draai ik een paar rondjes, waarvan in dit nuchtere Nederland helemaal niemand opkijkt.

Ter bevordering van onze reïntegratie zijn zowel de kiwi's als de avocado's in de bonus. Bij de vegetarische schappen staan zoveel meer keuzes tot mijn beschikking dan ik inmiddels gewend ben, dat ík ook eens niet kan kiezen. Bij de hummus echter staar ik weemoedig naar het karige assortiment, in NZ kon ik kiezen uit een breed spectrum van kikkererwtenmengsels die zonder uitzondering heerlijk smaakten. Dan staat Frieda voor me met een krakende zak, paprikachips! We rekenen af met mijn pinpas, Frieda is haar pincode vergeten na drie maanden creditcardgebruik. Budget-technisch nooit verkeerd tijdens een periode van onbetaald verlof.... Om direct Nederlands te aarden, bezoeken we ook onze fietsenmaker voor een nieuw zadel. De jongens kennen ons nog, gelukkig. Nederland is ook nog steeds vol vriendelijke mensen.

Eenmaal op de bank met een buik vol kipstucjes van de vegetarische slager, slaat de vermoeidheid toe. Nadat we besluiten heel even de oogjes dicht te doen, vallen we binnen een seconde in een diepe slaap waar ik met moeite na een uurtje uit ontwaak. We moeten nog even volhouden tot het echt bedtijd is dus ik zet nog een kopje Senseo. Daar zitten we dan op onze vertrouwde bank op precies dezelfde plek als drie maanden geleden. Toch is alles anders.

Verstuurd voor de 72ste keer