Frieda leest een Peruaanse krant onder het genot van weer een emmertje cappuccino. Ze haalt er een spelfout uit. Ook op vakantie is zij juf. En laat niemand denken dat zij onder doet voor mij qua beheersing van de Spaanse taal. Dat haar nieuwsgierigheid naar de laatste stand van zaken in de voetbalwereld haar belangrijkste drijfveer is, maakt het leerrendement er niet minder om. Samen vertalen we een paar zinnen die onthullen dat Ronaldo iets met voetbal doet. Ook in het Spaans interesseert mij dat weinig, maar al het andere des te meer.

Frieda slaapt. Ondanks de venti (=emmertje) cappuccino met maar liefst drie espresso’s erin, valt ze binnen tien seconden nadat de wieltjes het asfalt loslaten, in een lome slaap. Net als ik. Na een ochtend deuren controleren, wachten bij de bushalte, wachten bij de trein, wachten bij de bagage check-in, wachten bij de security, wachten bij de paspoortcontrole en wachten bij gate F4, kunnen we eindelijk achterover leunen. Slechts 12 vlieguren scheiden ons van Lima, van Peru, van Latijns-Amerika waar ik nooit eerder was. Het Nederlands wordt, hoewel we ons bevinden in een delftsblauwe oase met lange mensen, langzaamaan verdrongen door het Spaans.