Voor iemand die er niet vaak iets van vindt, begint het aardig intern te schuren. Wars van polariteiten, van uitgesproken voors en tegens, van een helder samenvattend oordeel, slaan mijn onrechtradar en hypocrisiedetector rood uit. Een leeswaarschuwing: voor wie houdt van zwart en wit, lees niet verder.

Onthutst onderbreek ik even mijn hardlooprondje. Hijgend dringt het tot me door, het besef dat ik nooit eerder zo dicht bij mijn diepste wens was. De bezorgdheid om dat wat nog komt en de angst om nog meer van wat mij lief is los te moeten laten, vertroebelden mijn zicht tijdelijk. Maar nu het stof van de schokkend grote verandering langzaam neerdaalt, onthult het in al haar schoonheid dat wat ik helegaar niet aan had zien komen. Ik realiseer me dat ik er nooit eerder dichterbij was, bij wereldvrede.

“Zeventien!”, roept mijn nichtje enthousiast. Na een weekje oefenen met online lessen aan Havo- en VWO-examenklassen, besluit ik dat ik er klaar voor ben. Voor het onderwijzen van mijn zesjarige oogappeltje. Groep 2 is niet bepaald routine voor mij en mijn nichtje allerminst van het volgzame. Maar het aanschouwen van facebookfoto’s met een betraande kleuter naast het zoveelste, kleurige werkblad, brak mijn tantehart. Of ze les van mij wil. Echt wel!

Dankbaar kijk ik naar hun lachende gezichten. We zijn blij elkaar weer te zien na een paar spannende dagen waarin we plots van elkaar werden gescheiden. Dagen waarin alles veranderde. Ze zijn bezorgd om hun examen, de verslagen die nog op school liggen om hoe nu verder. Hoewel ik ook geen glazen bol heb, valt bij de belofte dat ik ze gewoon onderwijs zal blijven geven, zichtbaar spanning van ze af. Voor het eerst in mijn leven geef ik online les. Het maakt het beste in zowel mijn leerlingen als in mij los. 

Tijdens mijn laatste loopje in het park adem ik de koele dennenlucht diep in. Duiven koeren door het exotische gekwetter van mij onbekende, bontgekleurde vogels. Vroeg in de ochtend schijnt de zon al zo fel dat ik zwetend in korte broek en t-shirt mijn rondje over het stoffige pad hol. Spanje dat zich meer volgens de kalender kleedt, draaft overwegend in lange broek, jas en een enkele muts haar kilometers.

Onder het genot van tapas en sangría maak ik mijn huiswerk en de extra oefeningen waar ik vandaag om heb gevraagd. Het nuttige laat zich heel goed verenigen met het aangename alhier. Vandaag discussieerde ik allerminst foutloos over stigmatiserende grapjes alvorens me het vocabulaire der auto-onderdelen eigen te maken. In het Nederlands niks aan, maar in het Spaans best geinig. Ik begin er lekker in te komen, in de taal en het alleenzijn.

In oranje en rood stijgt de zon langzaam boven de horizon als ik richting school stap. Ondanks druk verkeer dat de hele nacht doordendert, heb ik vast en diep geslapen. Misschien dat de rioja, die ik dankzij de geleende kurkentrekker van het naburige restaurant, toch wist te openen, daaraan enigszins heeft bijgedragen. Ter verdediging voer ik aan dat ik alle conversatie aangaande keukengerei, in keurige Spaanse volzinnen voer. Alert dartel ik naar Taronja escuela waar ik hopelijk vandaag mijn Spaans weer een beetje beter leer beheersen. 

Zodra ik mijn eerste stappen in het prachtige Turiapark hol, weet ik dat ik er goed aan heb gedaan Valencia opnieuw te bezoeken. Terwijl in Nederland mijn zonnepanelen vermoedelijk van het dak waaien, draaf ik tussen de lokale bevolking die een luie zondag in de zon viert. Het kippenvel dat over mijn hele lijf trekt, verraadt mijn plotselinge ontroering. Ik heb het naar mijn zin.

De rap naderbij komende, nog grotere, landelijke onderwijsstaking dwingt leraren, schoolleiders en besturen zich uit te spreken. Er iets van te vinden. Mooi, want ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat ik het, op zijn zachtst gezegd, opmerkelijk vind dat we als samenleving zo weinig geld over hebben voor het kostbaarste dat we hebben: onze kinderen. Onderwijsgevend Nederland vraagt dat geld niet voor zichzelf, maar voor beter, relevanter onderwijs aan onze kinderen. Dat dat even duidelijk is.

Op de swingende noten van I’m coming out zwiep ik mijn sporthanddoekje soepeltjes over mijn schouder. De vermoeidheid van net, mijn brandende benen, die scherp aanzwellende verzuring maken direct plaats voor die onvervangbare, frisse fierheid die altijd volgt op deze lessen. Het zit erop. Het weekend kan beginnen.

“Bij deze is uw reservering definitief, dank u wel." Als ik de email van de bowlingbaan lees, ben ik met stomheid geslagen. Ik mail net dat ik niet akkoord ben, vooral omdat deze organisatie Frieda haar lievelings-verjaarsbezigheid naar willekeur op een geheel ander tijdstip heeft ingepland. Na dertig minuten verdwalen in een Escheriaans telefonisch keuzemenu en de wachtrij, pak ik bij de eerste tekenen van plukjes stoom uit haar oren de iPad ter hand. 

“De meeste mensen deugen”, zegt ze, “Ken je dat boek?” Ik hou haar nauwlettend in de gaten. Ze ligt op haar rug op het spekgladde asfalt van het fietspad. Een minuut geleden gleed haar fiets midden voor mijn neus onderuit. Mijn fladderende ochtendlijke gedachtenstroom versmalt in een microseconde naar een scherpe focus op haar in het hier en nu.