Zodra we ‘Ik kan het niet’ van De Dijk inzetten zit de sfeer er lekker in. Onze Syrische vriendin zegt een voor een de woorden, die de zangjuf ons voor zingt, na. Gelukkig staat de songtekst ook groot geprojecteerd op het scherm, want de coupletten ken ik ook niet uit mijn hoofd. Het bont gemixte gezelschap van nieuwkomers, Nederlanders en alle nuances er tussenin zingt na drie keer oefenen uit volle borst mee.

Trots, met blozende wangen steekt ze een herfstboeket naar me uit. “Voor u, eh jij”. Haar racefiets leunt tegen de schuur. Ik neem haar goed in me op, het is ruim een jaar geleden dat we elkaar zagen. Er is iets veranderd, subtiel en wezenlijk. In haar ogen spreekt weer leven.

Daar staat ze, kersvers getrouwd, in haar mooie, witte jurk. De Deense vrieskou deert de middelste dochter van mijn oom niets. Aan haar arm schudt een knappe bruidegom de rijst uit zijn krullende haar. In mij wisselen warmte wegens het aanschouwen van zoveel geluk en intens koude voeten zich grillig af. Ik ben weer in Denemarken.

Ik veeg de regen uit mijn ogen, trek wat aan mijn kletsnatte shirt en spring om een plas water heen. In de stromende regen hardlopen is niet bepaald mijn hobby. Aan de verder lege straten leid ik af dat dat voor meer dorpsgenoten geldt. Van de lijst met 100 redenen om niet hard te lopen, is minstens de helft neerslaggerelateerd. Miezer, hagel, stortbui, sneeuw uiteraard, maar ook ‘grote’ kans op regen of dat ik die dag al een keer zeiknat ben geplenst, voer ik op als excuses om vooral niet in de schoentjes te stappen.

Nadat ze mijn naam in het Arabisch in haar telefoon zet, stuurt ze me een appje. Of ik zin heb om koffie bij haar te komen drinken. Echt wel. Dus fiets ik door de Hollandse druilregen naar haar huis na lang te hebben nagedacht over het mee te nemen geschenk. Waar zit iemand die haar land is ontvlucht op te wachten? Veel meer dan ik kan bieden, vrees ik, dus kies ik pragmatisch voor een Suske en Wiske om Nederlands mee te oefenen. Ik blijf juf.

“Drrrrrrrraf!”. Met de dentale R, die precies klinkt zoals die van haar vader, spoort mijn kleinste nichtje haar pony, Elsa, aan tot een schattig drafje. Haar blauwe helmpje schudt op haar hoofd terwijl ze het uitgilt van plezier. Voorbijganger lachen hun mooiste lach bij de aanblik van de kleine Elsa die compleet met eenhoorn en schaterende amazone voorbij hobbelt. Kan die kleine opeens ook al paardrijden...Wanneer heeft ze dat nou weer geleerd?

Terwijl de mussen mij links en rechts ontvallen kijk ik op mijn fietscomputer: 37 graden. Zwetend vraag ik mij af waarom ik vasthoud aan de Nederlandse norm niet in korte broek op het werk te verschijnen. Drie hittegolven in een jaar vragen om nieuwe vrijheidsgraden. Ik zal het eens met mezelf overleggen.

Voor de laatste keer gooi ik een blokje in de matglimmende kuip. De sluiting van het zeepvakje begaf het jaren geleden al. De soepborden klem ik tussen de roestige, verbogen houders. Nog één vaatje en dan mag ze na 18 jaar trouwe dienst met pensioen.

Ik het schaarse licht van de gang tussen ‘Studio’ en ‘Stage’ knijp ik mijn ogen samen om ze te kunnen lezen, de fanmail. In het overbevolkte ABBA museum staat iedereen te dringen bij de kostuums en fotoplekken. Voor een vitrine met stoffig papier is weinig animo. Vanuit Iran, Nigeria, Australië stuurden mensen brieven naar ABBA om de bandleden te bedanken voor hun fantastische muziek. Zo deed je dat in het pre-twitter-facebook-instagram tijdperk. Een luchtpost envelop met kleurige postzegels en exotische stempels als tastbaar aandenken van de moeite die men nam om vreemden een compliment te maken.

Al dagen reizen we door de langste kunstgalerie ter wereld. Sinds we op onze omweg op de eerste dag geheel toevallig op haast onaardse, ondergrondse taferelen stuitten, lopen we getooid met opgeladen mobiel kilometers door de gangen van de metrostations. Het papieren plattegrondje waarop ik de best-places-to-see omcirkelde vertoont inmiddels scheuren op de vouwranden. En dan hebben we nog niet eens de helft gezien.

Zwetend sjouw ik met mijn zware rugzak door de warme loopbrug. Ik volg al een kwartier lang bordjes metro die eruit zien alsof de beloofde ondergrondse zich ook echt op geringe loopafstand van de aanwijzing bevindt. Niet dus, zonder enige afstandsinformatie vooraf, maar wel geheel verdwaalproof leidt een luchtslurf van 1,5 km ons naar metrostation Gårdet. Dit moet Zweden zijn.

Op de oevers van de Dvina glijdt Riga langzaam aan me voorbij. In de skybar op dek 10 van de Isabelle klinkt een zachte loungedreun. Mijn tandenborstel laadt op in een snoezig hutje op dek 2. Vier slaapplaatsen, een wc, douche, kaptafel, garderobe, nachtkastje en een foto met uitzicht, op slechts 8,1 vierkante meter. Dat moet een Zweeds ontwerp zijn.