Het is jaren geleden dat ik er eentje uitprobeerde. Ik kan niet ouder dan zes zijn geweest. In het Nederland van de jaren zeventig waren ze niet bijzonder populair ook, maar ik had er wel eentje. Een rood tweedehandsje met luchtbanden, een schorre bel en een remmetje op het achterwiel. Vandaag, na 40 jaar, stap ik er weer op. Op de step.

Van linker naar rechter horizon strekt een volledige regenboog zich uit over beide oevers van de Neries. Hij verschijnt precies als wij over de brug lopen. Gelukkig maar dat het regent terwijl de zon schijnt, dat geeft wel zulke mooie selfies. En ons haar krult er ook zo schattig van.

Terwijl ze met vaste hand door de spits van Vilnius rijdt, vertelt ze hoe verrast ze was dat mijn zwager haar nog voordat ze jarig is, op belde. Al jaren zijn zij geen collega's meer, maar trouw feliciteert hij haar jaarlijks telefonisch. Hij vergeet het nooit, “dat klinkt als mijn broer”,  meldt Frieda trots.

Met een slakkengangetje kruipt onze bus over de tweebaansweg naar de grens met Litouwen. Daar was ik nog nooit. Links en rechts oude houten gebouwen, geelgepleisterde huizen en af en toe een flatje ‘Sovjet style’. Over een paar uur ben ik in Vilnius, dichtbij de grens met Wit Rusland. Vandaag weer volop gelegenheid mijn topografische kennis op te poetsen. 

Het regent in Riga, verveeld kijk ik uit het raam naar de sombere straten. Verveling is me redelijk vreemd dus ben ik er even van uit het veld. Voor zo’n grote, mooie stad vind ik er vandaag bar weinig te beleven. Ik weet dat ik goud heb gevonden, want altijd als de ruimte leeg is, komt er moois op mijn pad.

Mijn mobiel verbindt me met een netwerk waar ik nooit eerder mee verbond. De Luxexpress bus rijdt ons diep Letland in voordat we weer een streepje ontvangst hebben. Om me heen niets dan bossen. Dit is een heel ander land. 

In de vensterbank van de Freud cocktailbar zie ik haar zitten. Ze drinkt met een rietje haar cocktail uit een bloempotje. Licht krullend kastanjebruin haar, groengrijze ogen en swingend op de muziek. Ze lacht haar mooiste lach naar mij. Frieda geniet zienderogen en ik van haar.

Met kippenvel op mijn lijf luister ik ademloos naar de vioolklanken die tussen de eeuwenoude muren weergalmen. Het duurt even voor we de bron van al dat prachtigs hebben gelokaliseerd. Hoog op de oude stadswal van Tallinn speelt een jonge vrouw op haar viool. Muziek met zo’n lekkere Russisch klinkende nasleep. Tallinn prikkelt al mijn zintuigen, wat een fantastische stad.

Onverwachte ontroering als ik Helsinki langzaam kleiner zie worden vanaf de achtersteven van de Viking xprs. We varen tussen de eilanden van de Suomenlinna vesting door naar volle zee. Ik kijk uit naar nieuwe avonturen op de andere oever. En ik laat het inmiddels vertrouwde Finland los.

In de zon op loungeboot, de Cindy, voel ik dat het is begonnen. Het komen en gaan van reizen. Hoewel ik na één dag al het gevoel had een week weg te zijn, duurt het altijd even tot ik er helemaal in zit. In het moment, in het komen en gaan. Ik weet dat ik ooit zal thuis komen, maar wat er tot die tijd op het programma staat, is onbepaald. Ik ben onderweg en thuis. 

Op de bootsteiger in Nauvo neem ik een slokje koffie. Het was vroeg vanochtend toen we de bus naar De Archipel pakten. We doorkruisen een eilandje of 20, verbonden door bruggen, zeedijken en felgele veerponten. We zijn onderweg naar iets bijzonders, maar ik weet nog niet wat. Reizen verruimt het denken meer dan bestemmen.

De bomen flitsen voorbij in de zon. Stroboscopisch licht op mijn boek maakt lezen lastig. Het prachtige uitzicht ook, net Zweden met die bossen, glooiende velden en houten huizen. We zitten in de trein naar Turku, een belevenis op zich.