De wekker roept me dat het tijd is voor de sportschool. Ik besluit dat dat vandaag niet hoeft en draai me nog eens om. Een verstandige keuze blijkt later. Frieda kijkt me dankbaar aan. Geheel uitgerust kijken we een paar uur later uit naar de jongen met de hoed en de rode rugzak. Andrei toont zich een rustige, vriendelijke gids. Hij gaat ons vandaag letterlijk en figuurlijk onderdompelen in de Finse cultuur. En dat betekent de natuur in.

Frieda deint in hetzelfde ritme als de latijnsamerikaanse muziek die uit ons lichtgewicht boxje schalt op haar crosstrainer. Ik volg voor de verandering geheel synchroon met de maat. Niet te enthousiast, want de hotelgym is niet ruim bemeten dus het plafond is steeds angstvallig dichtbij. We zweten gezellig samen in het overduidelijk weinig gebruikte fitnesshok in de kelder van ons hotel. Alles ziet eruit als nieuw. Hier komt nooit iemand, wij zijn op ontdekkingsreis.

Om 11 uur (...) wekt een brandoefening ons in drie talen. Ook in Finland staat veiligheid voorop. Ik had de aankondiging gisteren al in de lift gezien dus we rekken ons ontspannen nog eens uit, terwijl de slow-whoop klinkt uit het rooster waarvan Frieda dacht dat het de airco was. Heerlijk uitgerust spring ik van ons hoge bed om koffie te zetten. 

“God zal je belonen”, zegt hij met zo’n heerlijk Surinaams accent. Met een klein vleugje irritatie stop ik mijn pinpas weer weg. Nog geen minuut geleden zette hij onze bus schaakmat door plaats te nemen zonder vervoersbewijs. Zowel bestuurder als zwartrijder wisten van geen wijken tot ik de impasse doorbrak door hem zijn buskaartje kado te doen. Barmhartigheid vermengd met lichte haast om Schiphol tijdig te bereiken. “Ik hoop het”, antwoord ik hem met een zuinig vriendelijk knikje. Hij zal wel niet zo’n beste dag hebben. Frieda kust me liefdevol op mijn wang. “Nu heb je een engeltje mee voor onderweg”. En dat voor slechts 2,50….

“Yksi, kaksi, kolme!”, dreunen Frieda en ik synchroon de google translate dame na. Onze aanstaande reis naar Finland vergt een totaal andere voorbereiding dan die naar verre oorden op het zuidelijk halfrond. Visum, pillen tegen hoogteziekte, gele koortsvaccinatie en klamboe vervangen door een simpele uitrusting met credit card en muggenspul. Lekker makkelijk dachten we.

Frieda meldt bezorgd dat haar oranje onderbroeken op zijn. Niet veel later draait de wastrommel opnieuw zachtjes klotsend alles wat oranje is of lijkt, weer fris en schoon. Nog voor het middaguur kook ik op verzoek mijn fameuze tomaten-paprika-geitenkaassoep, bij ons thuis beter bekend als oranjesoep. Die brengt geluk, schijnt. Frieda haalt opgelucht adem, hier kan het in ieder geval niet aan liggen.

Mijn haar wappert in de warme wind die over ‘t IJ waait. IJveer 60 wacht even tot het sloepje feestgangers voorbij is voor ze haar motoren start. Zodra ik voet aan de zuidelijke oever zet voel ik het verschil. Ik ben weer in de Grote Stad.

Ik kijk naar een weergaloze hemel, wolken in lange slierten haarfijn uiteengetrokken, zachte rimpels in een prachtig reliëf. Het is vreemd licht in het donker. De klok slaat middernacht, mijn zintuigen registreren vroege avond. Ademloos staar ik minutenlang naar die vreemde tegenstelling. Het is midzomernacht.

Hij valt stil. Ik ook. Nog geen 5 seconden geleden heb ik hem verteld dat hij de twee vakken waarin hij examen deed met een voldoende heeft afgesloten. Zijn moeder neemt de telefoon van hem over, in haar stem een diepe ontroering die de moeite die ik me de afgelopen twee jaar getroostte dubbel en dwars waard maakt. Het had niets gescheeld of deze jongen had een jaar geleden diplomaloos mijn school verlaten.

De conifeer van mijn moeder bungelt aan de ketting van het happertje. Ze vindt het best, haar rozenstruik is ontworteling bespaard dus haar dag kan niet meer stuk. Het lot van de conifeer werd bezegeld toen bleek dat deze precies op de plek stond waar de grondkabels voortaan het huis van mijn ouders van zonne-energie zouden voorzien. Dat van het mossige grasveldje ook overigens nadat mijn broertje er een pirouetje op zijn rupsbandjes op draait. Vandaag voeren Stienstra en Zus graafwerkzaamheden uit.

Ontspannen lig ik achterover in de saunatuin. Eendjes in de vijver, wuivende lisdoddes, koele varens. De bladzijden van de Story van de mevrouw voor me ritselen in de zachte bries. De operatie van Sylvana Simons, een nieuwe liefde voor Roy Donders, iets met Mary Borsato en het huis van een zanger uit Urk. Even stap ik in mijn oude gedachtenpatroon waarin ik dit soort bladen stom vind en vooral vol nepnieuws dat geen recht doet aan de mensen die ze beschrijven. Tot ik weer die verrassende verandering van perspectief ervaar. Als de bladen je ontdekken dan heb je het toch maar mooi gemaakt, iets met bewondering. Wat zou men over mij schrijven?

Vandaag was ik voordat ik er erg in had opeens op de radio. Zondag belde een collega dat Eenvandaag contact met me zocht. Ehhhh, dat is toch landelijke radio? Opgegroeid in een huis met slechthorende ouders zegt dit medium me weinig, maar eh ok. Dat ik op kamp ben met 4 havo gooit ook geen roet in het eten. De radiomaakster komt gewoon op locatie naar Wijk aan Zee.