Deze week was hij jarig, de man van wie ik zoveel leerde, die ik immens bewonder. Hij kent me niet, maar dat maakt hem niet uit. Jaar in jaar uit blijft hij me boeien met prachtige vergezichten, met vernieuwende inzichten. Hij nam me mee naar afgelegen, woeste natuur die ik nooit zal bezoeken. 93 tikte zijn tijdlijn deze week aan, maar ondanks zijn hoge leeftijd blijft David mijn wereld verruimen.

Terwijl we onze schoenen aantrekken voor weer een rondje in ons geliefde park, vertelt mijn nichtje terloops over haar dag van gisteren. “Er was op televisie dat je stil moest zijn”, ik strik mijn rechterschoen ook vast, “en als de muziek stopt mag je niet meer praten”. Het duurt een volle drie seconden voor het tot me doordringt dat ze me spontaan over haar eerste bewuste dodenherdenking vertelt.

“¡Buenas!”, roept de barman van het Mexicaanse tentje als we ‘s ochtends voorbij hollen. Misschien vanavond in een ander barretje neerstrijken voor een cocktail…..als de barman je gezicht al kent….

Vandaag is het zaterdag, gezamenlijke familietradities gebieden ons op die dag de markt te bezoeken. Niet voor groenten en fruit, noch voor lapjes, rommeltjes verkoopt men hier ook niet. Las Dalias is een hippiemarkt met batik gewaden, zelfgeknutselde sieraden en magere mannen met rastahaar. De lucht bedampt met wierook en wiet, loungedreun van echte DJ, vredestekens in alle windrichtingen. En het is ook nog mooi marktweer.

Drie dagen op Ibiza kan een mens veranderen. Vandaag doken wij een hippe club in. Na een nacht waarin onze airco een alles behalve stille dood besloot te sterven, kon ik wel een opzwepinkje gebruiken. Met de zon op onze blote armen en benen flaneren we vol zelfvertrouwen naar De Club. We zagen hem al eerder, met onze neus tegen het hek keken we jaloers naar binnen. Hier wilden wij ook wel bij, bij dit clupje.

Uitgeteld van drie cocktails slapen we tot twee werkmannen ons wakker kloppen. Niet onder de indruk van mijn schaarse kleding en scheve haar duiken ze druk pratend onder wastafel. Ze komen de lekkende afvoer voor me fiksen. Na tien minuten conversatie onder de wastafel vertrekken ze met de melding ze dat we het een uurtje zonder water moeten doen gevolgd door hoopvolle beloftes dat we vanaf nu met droge voeten onze tanden kunnen poetsen. Dit wordt een goede dag.

Als ik na tien uur slaap de gordijnen open schuif, straalt een strakblauwe hemel boven zeegroen water me tegemoet. Wuivende palmen, het fonteintje op het plein aan. Fashionably late schuiven we aan voor het ontbijt buiten in de zon.

Terwijl ik de lekkerste focaccia en olijven weg smul blaast de harde wind de laatste wolken weg. Met een hip lounge dreuntje en een verrukkelijke gin-tonic met sinaasappel en kaneel, begint de charme van Ibiza langzaam tot me door te dringen.

Zorgvuldig tilt de schoonmaker één voor één de vuilniszakken uit de afvalbak. Eentje met papier, eentje met plastic, eentje met overig afval. Netjes stopt hij ze gezamenlijk in één grote zak. Ik stoot Frieda in haar zij als ze verontwaardigd opmerkt dat afval scheiden op deze manier weinig zin heeft. Gerustgesteld door de toezegging dat ik er wel een blogje over schrijf, laat ze zich weer meevoeren door spannende verhalen over Ajax in haar voetbalblaadje.

Drie volle dagen klinkt het al in mijn hoofd. Het liedje dat een van de 5 wijze dames in mijn studiegroepje ons liet klinken. Als ik kook, als ik hardloop, als ik lesgeef, als ik slaap, zingen Veldhuis en Kemper me toe waar de allermooiste bloemen groeien. Natuurlijk niet lekker makkelijk midden op het pad, maar vlak langs het ravijn. Dus als je ze wilt plukken moet je durven bang te zijn. Hun woorden maken iets heel krachtigs in me los.

Als ik door de vroege ochtend heftig gefrustreerd naar het station fiets weet ik dat ik goud heb aangeboord. Ik ben onderweg naar de tweede dag van een opleiding over goed onderwijs. Wegens gisteren behaalde rendementen kijk ik daar bij hoge uitzondering niet naar uit. De organisatie heeft een uniek talent om de laatste baanbrekende ontdekkingen in de onderwijswetenschap te gieten in een opleidingsvorm die aan geen van die kenmerken voldoet. Do not teach what you preach, lijkt het devies.

Moe en voldaan dommel ik wat naast Frieda in de auto. Het was een inspirerende, intensieve, hartverwarmende dag. Vandaag trok ik de hele dag op met een superheld.