Na weer een paar intensieve cursusdagen, besluit ik om lekker een dagje te ontspannen in de sauna. De natuurstenen entree, de pling-plong muziek, de schattige boeddhaatjes, alles belooft me een ontspannen lijf en hoofd. Als ik even later zwetend op een houten bank lig en de spanning uit mijn spieren voel trekken, start mijn hoofd een wirwar aan gedachtentreintjes. Mijn bovenkamer heeft blijkbaar besloten dat het tijd is de afgelopen dagen eens even lekker door te nemen.

Na een uitgebreide veldstudie van ruim tien jaar in het onderwijs wil ik een vrij onbekende, maar allerminst onschuldige aandoening delen. Het betreft een complex van symptomen die los van elkaar makkelijk over het hoofd te zien zijn. In combinatie echter vertoont de patiënt in kwestie een overduidelijke en, voor ouders en leraren, bijzonder frustrerende aandoening: VWO-eritis.

Terwijl 5 Havo vol aandacht mij als leukste docent invult in de zojuist opgestuurde jaarboekenquête, mopper ik over hun gebrek aan focus op het vergaren van kennis van de stikstofkringloop. Ik zit fout, heel fout. Gelukkig is 5 Havo vergevingsgezinder dan ik. Met rotsvast vertrouwen in mijn humeur en spitsvondige humor vragen ze mijn hulp bij het opstellen van hun persoonlijke quotes. Wat is er relevanter dan je eigen motto?

Mijn telefoon trilt een appje, “Mevrouw, kan ik u bellen? Ik heb een verrassing.” Een mentorleerling van jaren terug heeft net te horen gekregen dat hij is toegelaten tot de door hem lang- en felbegeerde studie geneeskunde. We hebben elkaar in geen jaren gezien en ik ben de eerste die hij belt. Ontroering overvalt me. Hij heeft de juiste gebeld, want ik weet als geen ander van hoe ver hij is gekomen.

Veel aandacht gaat uit naar de voorbereiding van onze jongeren op de digitaliserende samenleving. Terecht, want zij zijn het die nieuwe sociale structuren zullen vormgeven, papier voorgoed tot archieven verbannen en zich staande moeten houden in een wereld die 24x7 ‘aan’ is. Maar ergens in de digitale opmars wordt een flinke groep medeburgers fiks over het hoofd gezien. Onze senioren.

Voor de laatste keer doorkruis ik dat prachtige park in de ochtend. De zon schijnt schuin lange, koele schaduwen over de grond. Ik adem de koude, vochtige lucht diep in, om me voor te bereiden op nog één keer in het CO2-rijke lokaal. Dit wordt een prachtige dag. 

Uitgeteld bestel ik een kannetje sangría. Een klein prietpraatje met de serveerster zit er nog net in. Voor Frieda ga ik na wat de biodiversiteit in de paella met zeevruchten precies is. Ondanks mijn vermoeidheid ligt mijn drempel om Spaans te spreken laag. Vreemd, want ik produceer zinnen die ik een half jaar geleden ook al in huis had. Het verschil zit hem in het vertrouwen dat ik nu het antwoord ook kan verstaan. Ik maak grote sprongen.

We laven ons aan de zon en agua de Valencia (letterlijk water uit Valencia). Frieda zoekt kaartjes voor de wedstrijd Celtics tegen Valencia. Op reis ben ik wel in voor een voetbalavontuurtje. Het lome gevoel dat me overvalt verraadt dat agua de Valencia veel meer dan water bevat…..

Aan regels herken je gebruiken. Zo drukte de hoofddocent van Taronja escuela ons op de eerste dag twee A4-tjes in de hand. De eerste gevuld met dagelijkse, gezellige groepsactiviteiten. De tweede met regels ten aanzien van de tijd. In de eerste zin werd ons absolute punctualiteit opgedragen. Op zichzelf al betuttelend voor een Noord-Europeaan. Gevolgd door de mededeling dat de laatkomer hooguit 15 minuten respijt wordt verleend, omdat na maar liefst 20 minuten wachten de groep resoluut vertrekt.

Als ik opsta is Valencia nog in donker gehuld. ‘s Nachts daalt de temperatuur ook hier flink zodat ik sta te rillen onder het laffe straaltje dat uit de douche naar beneden sijpelt. Ik heb onrustig en weinig geslapen. Het water smaakt smerig naar grootstedelijk chloor. Voor de vorm vraag ik me retorisch af waarom ik dit ook alweer doe. Maar ik weet het antwoord allang, als je iets doet zonder moeite dan ben je niet aan het leren. Een uiterst geschikt motto voor mijn eerste schooldag

“Una margerita y una piña colada, por favor”, bestelt Frieda in soepel Spaans. Bezorgd als ze was na zes spaansloze maanden, zo goed begrijpt Valencia wat zij bedoelt. We zakken neer achter een plakkerig tafeltje onder een TL-tje op zo’n ongezellige Spaanse tegelvloer. De TV flikkert groen schreeuwerig iets met voetbal. Ik ruik verschaald bier. “Gezellig hè?”, zegt Frieda.

Er komt nog net geen stoom uit mijn oren. Een ieder die een beetje zijn best doet om er wat van te maken zal zich erin herkennen. Dat je je uiterste best doet om de kwaliteit te leveren die je in huis hebt. Jaren vol pogingen om niet tweemaal dezelfde fout te maken, gaten dichtlopen en leren, leren en nog eens leren. En dat er dan dagen zijn dat het net lijkt alsof dat helemaal niet de bedoeling is. Alsof niemand daar echt op zit te wachten. Hoe kan het dat er soms zo’n gat zit tussen de kwaliteit die van me wordt gevraagd en hetgeen daadwerkelijk kan worden ontvangen?