De hoeveelheid energie die gaat in de discussie rondom de mobiele telefoon in de klas doet vermoeden dat er in het onderwijs onbegrensde hoeveelheden tijd en energie beschikbaar zijn. Niets is minder waar. Toch kiest een groot deel van onderwijsgevend Nederland ervoor om deze discussie veel aandacht te geven ten koste van andere onderwerpen. Na jaren langs de zijlijn fiks te hebben geobserveerd vind ik het tijd voor een ander geluid. Een ander perspectief.

Ik werp nog een laatste blik op de besneeuwde bergtoppen die Cointrin aeroport omringen. Het enige vliegveld waar de rijen voor priority boarding en check-in langer zijn dan die voor de gewone mens. In mijn outdoorbroek, felblauwe fleecetrui en Xenos-rugzakje val ik heftiger uit de toom dan ooit. Sjiek internationaal gezelschap in bont, zwart en goud krioelt in een grote geparfumeerde wolk rondjes door taxfree shops.

“Moet je dit eens kijken”, zegt mijn beste vriend als we uitgeteld na ons sneeuwavontuur op de bank liggen. Hij draait zijn computer zodat ik het meisje achter het bos microfoons beter kan zien. Achter haar witte borden met Katowice, climate conference er op. In haast perfect Engels stelt ze zich voor. “Ik ben Greta Thunberg, ik kom uit Zweden en ben 15 jaar oud.”

De sneeuw zingt als ik er mijn aluminium wandelstokken in prik. Kraak, slof, sleep door het sleufje achter mijn vrienden die het ‘pad’ voor me effenen. Ik loop door de diepste tiefsnee die ik ooit zag, of eigenlijk loop ik erop. Voor het eerst in mijn bestaan waag ik me op raquettes, van die enorme sneeuwrekjes voor onder je voeten die er vroeger uitzagen als tennisrackets.

“Because our country is very small”, legt een meneer die voor me zit, uit aan een Amerikaanse mevrouw. Ik ben onderweg naar Schiphol, de luchthaven die ligt vastgeklemd in het stedelijke ecosysteem van ons land. De meneer legt geduldig en vriendelijk uit voor welke uitdagingen deze grote luchthaven staat én zo licht hij toe het ligt in onze aard om vriendelijk en geduldig aan vreemden uit te leggen hoe ze die luchthaven kunnen bereiken.

Pia Douwes zingt uitbundig en loepzuiver uit mijn autospeakers dat het leven van haar is. Iets met vrijheid, zelf het ijs uitproberen, lekker onfatsoenlijk en vooral geen voorbeeld zijn. Een prachtig nummer dat ik meestal iets te vals mee blèr, maar me dit keer om onduidelijke redenen aanzet tot haast filosofische gedachten. Wat is vrijheid nou helemaal?

“Waar is jouw moeder?”, vraagt mijn nichtje. Ik lig uitgeteld na een heerlijk en uitbundig kerstmaal op de bank bij mijn ouders. Het is op dit soort momenten dat mijn nichtje van vier enthousiast op mijn voeten springt, zich comfortabel nestelt tegen mijn maat 42 en de beste gesprekken met mij aanknoopt. Een beetje confuus wijs ik naar mijn moeder die net de keuken in loopt. “Eh, oma is toch mijn moeder…”.

Deze week verloor ik een dierbare vriendin. Ik heb het gevoel dat ik wat ronddool deze dagen. Het gaat en ook weer niet. Er ontbreekt een stukje van mij, ik zal het voorgoed zonder moeten doen. Met gehavende ziel werk ik me dapper door twee cursusdagen vol zelfontplooiing heen. Het gemis reist voortdurend met me mee. Vol overgave maak ik moeiteloos lijstjes vol allergieën, (h)erken ik mijn projecties en splits ik problemen eerlijk op in jouw en mijn aandeel. Het harde werken maakt me hongerig.

In de tien jaar die ik inmiddels voor de klas vertoef, merk ik dat er over het beroep van docent veel aannames rondzwerven. Sommige zijn hartstikke waar. Zo moet je wel een idealist zijn om het vol te houden. Zeker. Het vooroordeel dat docenten massaal voor dit beroep kiezen wegens lange vakanties, conflicteert met eerder genoemde aanname. Ook met het oplopende docententekort overigens. Zoals dat vaak werkt met vooroordelen. Die hoeven in tegenstelling tot mij niet congruent te zijn.

Toen ik klein was, had ik een achterbuurjongen die we voor het gemak even Grote Patrick noemen. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in die tijd steevast aan hem refereerde als Dikke Patrick. Ik was toen 4 of 5 jaar oud in een tijd dat overgewicht eerder uitzondering dan regel was. Lichaamsomvang was voor mij hoogstwaarschijnlijk een onderscheidend kenmerk ten opzichte van een andere Patrick die ik kende.

Een mevrouw trekt haar postcodeloterijkoffer door de sneeuw op Smålands airport. Ze maakt een foto van de piepkleine terminal. Waarschijnlijk is zij hier ook voor het eerst. Van achter het glas kijken we naar het toestel dat ons zo huiswaarts zal brengen. Trots blauw in witte sneeuw.

Mijn gympen knerpen over de kleine steentjes die men hier in Zweden op de weg strooit in plaats van zout. Ik waag me aan een hardloopje. Een mevrouw knoopt een gesprekje met me aan waaruit ik opmaak dat ze vindt dat zij, ik, of wij beiden goed bezig zijn. Ik kies voor het laatste. Tien jaar regelmatig Zweden bezoeken heeft mijn Zweeds genoeg geschaafd om een mondvol te verstaan. Iets zinvols terugzeggen zit er nog niet in, dus ik trakteer haar op een mooie bevestigende lach en groet haar in mijn beste Zweeds. De mevrouw lacht vriendelijk terug, klapt haar nordic walkingstokken uit en spurt in flink tempo van me weg.