Betoverd staar ik naar de bomen die ondersteboven in het water staan. Ze staan me paars-, blauw-, witgekleurd toe te stralen in het vroege donker van de Kerstavond. De windstilte trekt het wateroppervlak strak als een spiegel. Na een slokje glühwein drijft mijn adem in een warm, zoet wolkje de nacht in. Om me heen lichtjes in een festival, ingewikkeld op psychedelische installaties, kunst die ik niet begrijp. Ik kan mijn ogen niet van die magisch weerspiegelde wereld afhouden. Een realiteit die niet bestaat en die ik toch ervaar. Ik moet het kind in mij bedwingen om er niet in te springen in de hoop ondersteboven in die andere wereld verder te lopen. Zoals op een van mijn reizen met Roald Dahl naar Reuzenland, het thuis van de GVR. In de verfilming deed ik dat laatst nog eens dunnetjes over. Coole tripjes waren dat.

Diepe rust vervult me. Onverwacht, want veel knipperend stroboscopisch licht, knijterharde muziek van ver na mijn jeugd en iets te veel mensen hebben meestal een tegengesteld effect op me. Voor het eerst in lange tijd maak ik weer echt contact met iets waar ik als kind altijd op kon vertrouwen. Mijn fantasie, later hernoemd naar Mijn wereld. Ik ben gezegend met een krachtig voorstellingsvermogen dat, aangewakkerd door het (voor)lezen van vele verhalen vanaf mijn vroegste begin, een wereld opleverde waarin alles mogelijk was. In mijn fantasie probeerde ik rollen uit zoals koning, professor of astronaut. Ik bevoer de wereldzeeën als de kleine kapitein, bestuurde het rode brandweerwagentje van Pluk van de Pettenflet, tilde het paard van Pippi boven mijn hoofd en had de moed van Matilda.

Het is nooit verdwenen, mijn fantasie heeft me altijd bijgestaan realiseer ik me nu. Hoe ik dat heb kunnen missen is me een raadsel. Nog altijd heb ik een scherp oog voor wat kan zijn, maar er nog niet is. Als geen ander ben ik in staat een perspectief te kiezen dat een hardnekkig probleem lostrekt. En oh mijn god wat kan ik schrijven, met taal creëer ik  nieuwe bomen waarin de woorden als bladeren ruisen. Tastbare verhalen vanaf het moment dat ze ontspruiten aan mijn fantasie. Die omgekeerde bomen zijn net zo echt als degene die met hun kruin naar de mijne wijzen. Het is maar hoe je het bekijkt.

Starend naar die dubbele, hele wereld vol bomen zie ik opnieuw wat er altijd is geweest.

En wat het mogelijk maakt.

Welkom in mijn wereld.