Ze trekt aan mijn hand. Zoveel enthousiasme, levensvreugde en hartelijkheid kan ik niet weerstaan. Dus stap ik dansend in de kring applaudisserende Mexicaanse toeristen die een feestje bouwen op dek 8 van de veerboot naar Calais. Heb ik weer. Frieda, die wél van dansen houdt, doet snel een stapje achteruit. “Ik maak wel een foto, schatje!”, roept ze me boven de ritmische muziek uit toe. Heb ik weer.

Het ijskoude water omsluit mijn voeten en onderbenen. Pijn van de scherpe stenen op de bodem concurreert met dof opkomende koudekramp. Ik kan ook nooit eens water laten liggen. Altijd moet ik erin. Maar ook één minuutje telt dus voeg ik het heldere water van Llyn Cau toe aan mijn omvangrijke waterverzameling.

Na een verrassend goede nachtrust rek ik me uitgerust uit. Ons appartement ligt vlakbij het centrum van Cardiff en haar levendige uitgaansscène. Dus vlak voordat ik voor de TV in slaap val, leg ik mijn oordopjes vast klaar. Ik ronk door tot het ochtendgloren. Deze stad is vroeg uitgefeest en kruipt aangeschoten tijdig onder de wol.  

Al in de auto maakt mijn hart een sprongetje zodra ik ze zie. En je mag er inderdaad zo tussendoor lopen!  Parkeren is ook niet eens een probleem. Betalen wel, want de automaat is geheel offline en accepteert derhalve uitsluitend muntjes. Betalen met pinpas gaat hier never nooit niet komen, hier mag nog geen spade de grond in. Want wij zijn in een millennia oud werelderfgoed.

Simon en Garfunkel zingen luidkeels Mrs Robinson stichtelijke wensen toe als wij Cotswold binnenrijden. Prachtige graanvelden, akkers vol met tuinbonen en brede groene goten om doorheen te navigeren. Ik merk dat ik een beetje zenuwachtig ben. Zou het wel leuk zijn? Niet te druk? Straks zijn ze helemaal niet open…

Waar of dat we ook es weer zijn vraagt ze. Ik zucht dat ze dat maar even moet googelen, ik ben de draad wat dat betreft even kwijt. Mijn echtgenote lacht ontspannen. Eindelijk weer. En dat na Zo’n Dag.

Ik drink een biertje tegenover het kerkje waarvan niemand meer weet hoe oud het precies is. Zo oud. Ze toont prachtig gehavend tegen een zeldzaam blauwe lucht. Bemoste grafzerken op het grasveld om haar heen. Naast me rookt een lokale mevrouw een sigaartje. We zijn in Chagford, twee straten groot.

Heel voorzichtig stap ik de steile trap van ons hippe slaaploftje af. Licht overal, want gordijnen ontsieren de strakke industriële look. Vrijwel alles is handgemaakt, van multiplex en steigerbuizen. Alles rond en glad geschaafd, afgewerkt met blanke lak. Functioneel en tot in de puntjes voorzien van aandacht. Met lichte bezorgdheid kijk ik naar de enige grote knop in de badkamer. Niks geen kraan verders. Ik maak voor het eerst kennis met een digitale douche.

Tussen de bomen en van achter het stenen muurtje wenkt ze me. “Hier is nog plek zegt die mevrouw”, Frieda wijst op een klein houten tafeltje op de veranda. Ze voegt er nog aan toe dat ook de bediening hier bevestigt dat het parkeergeld optioneel is. Ik hoor het met argusoren aan, de parkeerwacht is mij met regelmaat ongunstig gezind. Maar ik besluit me over te geven aan de sfeer en de rust van de tea garden. Ik waan me in een aflevering van Miss Marple. Met verrukkelijke scones, sterke thee in bloemetjeskopjes en het tempo door de helft.

Het licht dat tussen de rolgordijnen kiert, verraadt dat de zon vandaag fel schijnt. Ik rek me uit op het keiharde matras waar ik verrassend lekker op heb geslapen. We starten de dag met ontbijt op bed en een parkeerboete. Zo gaan die dingen.

Met een kruimelige scone en een theetje in de kleur van koffie zakken we neer in de lounge op dek 6. Hoewel Duinkerke op slechts vier autouurtjes van mijn huiskamertje ligt, voel ik me weer ver van huis. Tegen alle verwachtingen in tikken we toch Frankrijk nog heel even aan. En dat in een olympisch jaar.