Ik kijk nog heel even uit het raam van het Velazco Astete vliegveld van Cusco. De zon schijnt op de rode bakstenen huizen, waar altijd wel ergens rook uitkomt. Het zit er nu echt op.  Zodra mijn vliegtuig steil opstijgt om een botsing met de hoge bergen te mijden, zie ik Cusco kleiner worden.  Het was geweldig. Dank je wel.

Ik slik even van ontroering. “Kijk hier zit jij achter het raampje “, zegt ze welgemeend. Groep 4 moet beroepen tekenen, bakker, secretaresse, verpleegster en piloot. Zij tekent er voor de duidelijkheid een vliegtuig bij. Met mij erin. Ze zal naar me zwaaien morgen. In de lucht.

Met licht lood in de schoenen loop ik naar school. Joselyn is weer ziek en vandaag staat van heel vroeg tot laat een fiks aantal lessen op het programma. Iets met laatste loodjes en toch ook wel naar huis verlangen. Ik besluit dat het ook vandaag wel weer goed zal komen.

Na 3,5 week op deze hoogte vind ik het er tijd voor. Omdat ik er zin in heb én omdat ik wil weten of het kan op 3400 meter boven de zee. Of ik het kan. Dus trek ik, na mijn pilatesles, mijn sportkleding aan voor mijn allereerste hardlooprondje in Cusco. Ever.

Als ik om 7:15 uur bij de bushalte met donsjas en sjaal sta te blauwbekken, heb ik spijt dat ik mijn handschoenen boven heb laten liggen. Joselyn en haar vriend zijn fiks laat en het vriest net niet meer. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, want van opgetogenenheid heb ik licht geslapen. Net als de nacht voor een schoolreisje.

In de koude ochtendlucht stap ik het schoolplein op. De directrice omhelst me goedemorgen net als een hele bups kleine chicaatjes die hard over het plein naar me toe hollen. Vanaf links naast de deur knikt La Coordinatora, “Buenos dias, Cindy “ naar me. Dit wordt een goede dag.

Al op weg naar school appt Joselyne me dat ze haar stem kwijt is. Maar dat ze wel komt. Uiteraard. Ik voel lichte spanning, want vandaag is een supervolle dag. We beginnen stipt om acht uur en er moet veel gebeuren. Dus als ik een halfvolle groep 3 binnenstap, kijk ik verbaasd om me heen. Waar is de rest? Te laat. Zo gaan die dingen hier.

Met een quinoa-groente omelet in mijn buik loop ik in de felle zon en bijtende kou naar school. Met lichte weemoed, want vandaag is de laatste keer dat ik het tehuis zal bezoeken. En dat doet me meer dan ik dacht. Dat afscheid. Van die zusters.

Dat ze niet lekker is, klinkt ze zwakjes uit mijn mobiel. En dat ze niet kan werken vandaag. Dat lijkt me duidelijk. Of ik het wellicht, eventueel vandaag alleen af kan? Wat denk je zelf? Dus sta ik vandaag de hele dag alleen voor de klas. Net als vroeger, maar dan heel anders.

Er zijn van die avonturen waarvan je nooit had gedacht dat je ze zou beleven. Omdat ze zo’n bizarre combinatie van factoren omvatten dat je er in het beste geval een geinige droom aan overhoudt. Zo’n droom waarin je in een rammelauto vol wasmiddel en luiers zit, samen met twee Peruaanse nonnen op weg naar de Makro.  Precies.

“Hay agua!”, roep ik verheugd als ik de kraan in de badkamer opendraai. Er was mij vandaag een dag zonder water beloofd. Iets met onderhoud aan de waterleiding, waardoor heel Cusco (!) het een zondagje zonder water moet stellen. Tuurlijk, waarom niet.

In de zakkende zon loop ik richting het centrum. Het licht is verblindend fel, de lucht van het strakste blauw en na een klein slaapje voel ik me topfit. Vandaag trakteer ik mezelf op uit eten. Heb ik verdiend.