Pisco Sour

Ze veert verheugd op als ik binnenkom en glimlacht verlegen, terwijl ze naar de bar loopt om ongevraagd mijn favoriete cocktail te shaken. Na ruim twee weken in Cusco ben ik hier zo vaak geweest dat ze nog net mijn tafeltje niet voor me vasthouden. Of het goed met me gaat, want ze heeft me een paar dagen niet gezien. Vraagt het meisje dat de beste pisco sours van Cusco, en misschien wel van Peru, maakt.

Vandaag gaven we vier klassen vol luide, vrolijke meisjes les. Dapper doorbreken we het patroon van steeds-dezelfde-meisjes-die-antwoord-geven-terwijl-de-rest-weinig-doet. Joselyn is het ook zat dus vraagt ze of we de dobbelsteenvragen én de gekleurde briefjes én de oefening met de handen allemaal kunnen doen vandaag. Dan kan zij oefenen en boeken de leerlingen meteen leerwinst. Met wisselend resultaat doorbreken we vastgeroeste patronen. Sommige jongedames zuchten van opluchting van eindelijk een frisse wind. Anderen zuchten dat het nu wel hard werken is. Precies Dames. Da’s dus de bedoeling, terwijl ik bewust de goede antwoorden op het bord net te snel uitveeg voor wie net geen klap uitvoerde.  

We maken een grote uitzondering voor de hardwerkende groep 3 en 4 waar sommige leerlingen niet of nauwelijks kunnen schrijven. De verschillen zijn zo groot dat we die niet oplossen met het opjagen of vertragen van een deel van de klas. Daar werken we aan een klimaat dat fouten verwelkomt. Ik herhaal het keer op keer, in allesbehalve foutloos Spaans. Je geeft altijd les in wie je bent. Dus knielen Joselyn en ik geduldig naast piepkleine tafeltjes met schattige meisjes die kwetsbaar onze hulp durven te vragen. Sommigen vragen me zelfs welke kleur rood is in het Spaans. Of hoe je de ‘d’ schrijft. Sommige zitten zo op slot dat ze geen vragen kunnen stellen of zelfs maar hulp accepteren.

Als ik tijdens de les aan groep 4 even naar de wc wil en mijn neus buiten de deur steek, weer dat hartverwarmende “Siendie! Siendie!”.  Het lokaal van groep 4 grenst aan het sportplein. Enigszins beschaamd wijs ik de meisjes op hun gymjuf die nu werkloos op het volleybalveld staat te bruinen, terwijl twee volledige teams om me heen drommen. Daar lijken ze zelf weinig last van te hebben, want ze vragen me wat paard is in het Engels en ballon en wereld en hoe je hun naam vertaalt in het Engels. Ik vertel dat je naam voor altijd de jouwe is, in alle talen. Maar ik vertaal geduldig alle woorden. Juf ben je ook buiten het klaslokaal.  

Na de lessen zwerf ik weer heerlijk door de stad nu het weer kan. Zonder plan loop ik een boekwinkeltje binnen dat o.a. schoolmateriaal voor de basisschool verkoopt. Al bladerend door de boekjes met werkbladen vol Engelse woorden en kleurplaten, kom ik op een idee. Eerlijk gezegd, gejat van de beste juf en echtgenote van de wereld. Want zij bedacht het voor de leerlingen die niet kunnen lezen in haar klas. Woordherkenning.

Goed onderwijs is zoals een goede pisco sour. Met afzonderlijk herkenbare lagen die elk hun eigen karakter hebben en elkaar toch weten aan te vullen. Iets waar je van geniet, maar waar je na een tijdje ook voldaan van bent. Geserveerd met persoonlijke aandacht en steeds van dezelfde kwaliteit. En waar je altijd weer naar uitkijkt.

Met twee boekjes vol Engelse leerpret en weer een goed gesprek met een verkoopster op zak, neem ik mijn eerste slokje Pisco Sour sinds de dag dat niets goed viel. Hij is perfect. Net als mijn dag.

Geschreven met hart voor goed onderwijs