Spreken is zilver, zwijgen is goud. Het stond in zwierig handschrift op zo'n tegeltje dat vroeger bij mijn oma in de WC hing. Wijsheid die van generatie op generatie via het kleinste kamertje werd doorgegeven. Maar als spreken zilver is en zwijgen goud, waarom doen we het dan zo weinig? Zwijgen.

Ik zie ons daar nog zitten. Aan twee van die aan elkaar geschoven schooltafeltjes in zijn lokaal. Onze broodtrommels geopend naast de bijbel waar we zoals vaker net samen uit hebben gelezen. Onze laptops gesloten aan de oplader. Kauwend op zijn boterham vraagt hij me naar mijn vakantie. Ik voel dat dit het moment is waarop we het gaan hebben over dat wat we tot dan toe onbesproken lieten.

De frisse berglucht, het weidste uitzicht op de mij zo bekende groengrijze bergpartijen, de koele bries die hier altijd mijn warme lijf koelt. Ik voel aan alles dat ik daar ben waar ik moet zijn. Ik adem de ijle lucht diep mijn longen in, neem alles in me op en zweet voor de zoveelste keer mijn berg op. Want hier moet ik het weer minstens een jaar mee doen.

Als we eindelijk de hoek omkruipen durf ik mijn enthousiasme pas vol toe te laten. Het gaat nu zeker te weten lukken. Binnen 30-35 minuten…., want de rij voor de beroemdste mummie van de wereld houdt er een bescheiden tempo op na. Nieuwsgierigheid tintelt mijn hart. 

“Moet je kijken wat een verkeer!”, roept Frieda verbaasd uit. We zijn het Santa Lucia station nog niet uit of we staan midden in onze Venetië-experience. Links en rechts scheuren boten over het heldergroene water, mannen met handkarren bieden hun diensten aan. Alles is hier anders. Noem het naïef, maar ik had deze stad als klein, vol, duur, ongeorganiseerd en een pietsie smerig ingeschat. Niets is minder waar.

Ze fietst breed lachend over het zonovergoten plein richting huis. “Ik ben benieuwd naar je verhaal!”, roept ze over haar schouder. Na een rondleiding door de historische binnenstad van haar woonplaats, Treviso, en een paar aperolletjes nemen we afscheid. Maar niet voor lang, want we rekken dit weerzien beiden zo lang mogelijk op.

Ik kijk omhoog naar het donker dat valt. Een zacht briesje blaast mijn wangen koel. Ik voel de warmte van de zon nagloeien uit de millennia oude stenen treden van waaraf we De Opera aanschouwen. Frieda kijkt verheugd naar beneden. Want dit is waarvoor we naar Verona kwamen.

Terwijl Frieda ons autootje de berg opslingert, zie ik de temperatuur zakken. Wolken omringen ons in flarden witte mist, de miezer slaat vochtig op de voorruit en de googlemevrouw meldt droog dat er wéér een tolpoortje aankomt. Pension Schönblick oogt als een plek die ooit fabelhaft was en dat nu al een tijdje niet meer is. Zelfs het piepschuim waarmee de naam van ons onderkomen op de gevel is geplakt, is vergeeld en aangevreten. Mooi, dan kan het vanaf nu alleen nog maar meevallen.

Als ik tijdens het hardlopen even stop om te wandelen, merk ik het pas goed. Dat ik ondanks mijn vermoeidheid en de warmte, urgentie voel. Grote, hevige urgentie. Zo groot dat mijn benen weer beginnen met hollen. Harder en harder. Over het bruggetje waar mijn uitwandelen altijd begint. Tegen het verkeer in, aan de verkeerde kant van de weg. Rechtop, krachtig en in de vurige hoop dat ik niet te laat ben.

“Ik zoek mijn hakken!”. Met een wilde zwaai van de deur valt ze de keuken van mijn ouders binnen. Vanaf de bank zie ik haar in een flits van blond haar en opgetogen energie voorbij stormen. Sinds De Verbouwing en de modderblub die daarmee gepaard gaat, liggen de mooie schoenen van het gezin van mijn broer bij mijn ouders, aan het begin van de oprit. “Tot straks!”, flitst ze in omgekeerde richting weer naar buiten. Ik kijk haar na in haar oranje rijbroek met haar verwaaide haar, de hakken nonchalant in de hand. Dit is haar 4 mei.

“Wil-….-len….jullie…..paarden…..kopen?”, vraagt ze ons rechtdoorzee huppend op haar trampoline. Bij elk woord springt ze kaarsrecht en krachtig omhoog, zodat ze net hoog genoeg boven de heg uitkomt om haar vanaf het fietspad te kunnen zien. Tot in het hart gecharmeerd van de verkoopstrategie van dit hooguit 8-jarige mensenkind, roep ik “Nee, dank je. We zijn op de fie-iets!”. Fietsvakanties leveren nog altijd de mooiste avonturen op.

Als ik om 6 uur 's ochtends fris gedoucht beneden kom, zit hij bij hoge uitzondering al klaar op de bank. Zijn schoenen staan klaar in de keuken naast een rugzak met pyjama. Hij checkt het nog even: medicijnen, mobiel met oplader, rijbewijs, brillenkoker. Aan het feit dat hij een lijstje heeft gemaakt merk ik hoe spannend dit voor hem is. Hij laat het niet merken. Hoeft ook niet, ik ken hem goed genoeg. Ik weet zo ook wel dat deze dag er meer toe doet dan andere. Want vandaag krijgt hij eindelijk zijn CI