Een zachte bries raakt mijn wangen, mijn benen draaien soepeltjes de trappers rond, het o zo vertrouwde, kalmerende geratel van mijn ketting. Frieda zingt mee met de vogels en knoopt op nog geen 7 km van huis al haar eerste gesprek-met-onbekende-aan. Ik voel de ruimte in mijn hoofd, want op de fiets ben ik als een vis in het water. En we gaan weer heel, heel lang fietsen, zonder dat we precies weten waarheen.

Wiebelend richt ik me op, het zweet op mijn voorhoofd, mijn armen, benen en rug op weer een nieuwe manier gedraaid. “Nu til je je linkervoet van de grond”, ze zegt het altijd alsof het heel makkelijk is. Alsof het anatomisch mogelijk is ook, alsof ik na drie keer draaien nog weet waar mijn linkervoet is. Achter me zie ik de dames vervaarlijk heen en weer zwaaien op hun rechterbeen. Ik geef haar het voordeel van de twijfel en doe opnieuw iets waarvan ik niet wist dat ik het in me had. Ik voel de kracht van een goede juf.

“Ziet er goed uit”, knikt hij bij de aanblik van de totaal gestripte bijkeuken van mijn ouders. Ik laat mijn blik langs de pokdalige muren vol cementresten gaan, de wind ruist zachtjes door het opengebroken plafond, mijn voeten op de zwarte, vochtige aarde die onder de betonnen vloer verscheen na dagen jekkeren. Ik zie hem denken, creëren, bouwen en weet dat hij ziet wat er nog niet is, maar kan zijn. Met een rilling realiseer ik me hoe mooi het zal worden. 

“Hee, Irma!”, roept Frieda opgetogen, terwijl onze premier zijn sombere boodschap start. Doortastend en alert gebaart ze de moeilijke boodschap van Mark. Weer een lockdown, er zit niks anders op, dat snappen we heel goed. Zodra Hugo het woord neemt appen we alvast gelaten wat sport en werkafspraken af. Om er vervolgens, door de coronawol geverfd, meteen de kansen van in te zien.

Met trage slagen trek ik een paar lome baantjes door het blauwe water van het lagoon zwembad. De zon schittert sterretjes op de golfjes, de warme wind waait over mijn huid, de mussen stoppen af en toe hun lied om een slokje van het zoute zwembadwater te nemen, witte wolkjes stapelen zich in de blauwe hemel. De band oefent prachtige deunen voor het moois dat straks nog komen gaat. In de verte glinsteren de oceaan en vele hijskranen, want op Malta is niet alles even mooi. 

De gezelligheid naast de Starbucks neemt exponentieel toe met het aantal reisgenoten dat zich aansluit. De broers en neefjes van Frieda zijn, net als zij, hartelijk, geheel zichzelf en altijd goed te verstaan. De dames die zij om zich heen verzamelen prachtig, authentiek en goed georganiseerd. In de aanloop naar ons familieavontuur heb ik elk familielid minstens eenmaal aan de telefoon gehad met vragen over de vele, vele, vele inreisregels, in te vullen formulieren en afmetingen van toegestane handbagage. Voorpret is ook hierin het halve werk. Dat zo goed als de hele familie in de dezelfde vlucht zit, is te wijten aan veel toeval en het komt-wel-goed-geluk waarop mijn schoonfamilie rotsvast vertrouwt. 

Ik word wakker van het meditatieve geklingel dat de alpenkoeien voor me componeren. Bijzonder uitgerust beschouw ik onze grenen bedstee eens goed. Het ruikt naar sauna, koeien en vooral naar frisse berglucht, want we slapen op bijna 2000 meter hoogte. Gisteren bereikten we na een lange, lange tocht het doel waar we anderhalf jaar naar op weg waren. Bergen geven hun geheimen nog altijd niet zomaar prijs.

Mijn fietstassen en shirtje wapperen achter me in de wind als ik door de polder noordwaarts fiets, op weg naar een van de meest bijzondere plekken die ik ooit zal bezoeken. Ik woon er al bijna 20 jaar naast. Naast het dorpje en die sporthal met van die halve maantjes op de deuren. Zo eentje met een hal van troosteloze, bruine plavuizen, gevuld met de zweem van oude frituur. Een nietszeggend gebouw dat ik decennialang links en rechts liet liggen. Nu staat het, samen met een paar plekjes in wilde, woeste natuurpracht, hoog in mijn top 10 van beste plekken ever. In deze sporthal krijg ik vandaag mijn tweede coronavaccinatie.

Ik haal diep adem en slik een brokje ontroering weg, zodra ze opkomen. Prachtig gekleed en keurig gesorteerd op oplopende lichaamslengte, schrijdt Nederlandse trots de catwalk op. Chantal ratelt in vloeiend Frans een applausje bijeen, nadat Nikkie 190 miljoen kijkers met jaloersmakend zelfvertrouwen accentloos in het Engels toespreekt. De  ontwapenende lach van Edsilia schittert nog mooier dan haar outfit. Ik smelt als ik in de tongval van Jan iets van Gru uit de film Despicable me bespeur. Voor het eerst sinds mijn piepjonge jeugd is het songfestival weer van ons.

Lieve ouderen van Nederland,

Iedere dag staat er wel zo’n berichtje tussen. In het weekend iets vaker dan door de week, maar vrijwel dagelijks is het raak. Dat de politie een illegaal samenzijn met doorgaans enkele tientallen feestgangers daadkrachtig heeft opgespoord, opgebroken en bekeurd. Top, de rest van Nederland zit tenslotte ook niet op de bank, omdat ze niet van gezelligheid houdt. Fijn dat er over onze omgangsregels wordt gewaakt.

Ik kan me die tijd nog goed herinneren. Het is zeker 30 jaar geleden, ik was nog geen 50. We hadden er al een heel jaar opzitten, met zijn allen. Thuis, online, op afstand, bezorgd om onze kwetsbare geliefden, onze inkomsten, ons levensplezier, de wereld, de tegenvallende vaccinatieleveringen. Met lede ogen keken we op naar de maanden die ons nog scheidden van die vurig gewenste bewegingsvrijheid. Gek, ik heb er al lang niet meer aan gedacht.