Als ze de rijbak binnentreedt, voel ik ontroering. Met kaarsrechte rug schrijdt ze op haar witte pony door het midden van de ruimte op ons af. Met haar smetteloos witte broek, koningsblauwe jas, zijden strikdas, witte handschoenen en glimmende laarzen ziet ze er fantastisch uit. Ze straalt rust en zelfvertrouwen uit. Dat piepjonge mensje op dat grote paard. Vandaag rijdt mijn nichtje haar eerste wedstrijd.

“Jaaaaaaaa! Gelukt!”, trilt mijn telefoon me laat op de avond toe. Zelfs op 100 km afstand hoor ik tussen de regels door hoe dol enthousiast ze is. Even later volgen foto’s waarop mijn echtgenote met grijns van oor tot oor en lichte spanning naast haar idool staat. Haar padelracket met felbegeerde handtekening in de hand. Het is haar meer dan gegund. Ze heeft er vannacht speciaal heel slecht van geslapen.

Of dat ik eigenlijk ook mijn traktorrijbewijs heb? Hij vraagt het me, terwijl we de grote John Deere trekker met hogedrukreiniger weer enigzins toonbaar proberen te maken. Mijn broer tilt de happer op, zodat ik bij de onderkant kan. Grote hompen klei plonzen in de plassen. Ik peins over mijn rijvaardigheidsbewijs, zou best kunnen. De traktor glimt frisgroen als we gaan eten.

"Ik heb het warm en koud tegelijk", rilt ze met rode, warme wangen. In de harde, ijskoude tegenwind op de dijk pakt ze al hollend mijn hand vast. Met smeltend hart hou ik haar met mijn grote lijf zorgvuldig uit de wind, zodat ze door kan rennen, kan uitvinden waar haar grenzen liggen en kracht kan opbouwen voor wat voor haar ligt. Het leven.

Nog twee nachtjes slapen en dan is het zover. Opeens is dat wat zich al een halve eeuw vrij precies laat voorspellen plotseling dichtbij. Niet dat ik er tegenop zie hoor, in tegendeel. Ik ben eraan toe, aan 50 worden.

In het vroege ochtendlicht adem ik de koude berglucht en het leven diep in. De zon beschijnt schuins alle bergtoppen in de wereldwijde omtrek. We sjorren onze rugzakken vast, stampen even met onze knellende schoenen en klappen onze wandelstokjes uit om te beginnen aan De Dag Erna.

De tonen dansen zacht tegen het met goud versierde plafond. Vanaf de eerste rij op het balkon hebben we geweldig uitzicht op de barok geklede musici van het Mozart Philharmonisch orkest. De zaal vult zich langzaam met internationaal publiek in prachtige avondkleding. Want wij zijn in de Wiener Musikverein, jeweetwel van het nieuwjaarsconcert. 

Net als we denken dat we er bijna zijn, tekent google maps een slingerende weg vol haarspeldbochten op de navigatie. Ons kleine autootje zwoegt 18 minuten vol bergpracht, afgronden en hardrijdende tegenliggers. Met regelmaat moet ie in zijn 1 om überhaupt hoogte te kunnen maken op het opgelapte asfalt dat ons leidt naar De Plek. Met licht cynische ondertoon complimenteer ik Frieda met haar keuze voor daar naar waar wij onderweg zijn. Goed gevonden schat.

Met verrassend veel energie klap ik nog één keer vandaag mijn map open voor mijn dagelijkse rondje langs het blaadje met de-woorden-die-ik-vandaag-leerde. Het zijn er veel, heel erg veel, want vandaag had ik maar liefst 12 uur les. En in dat halve etmaal gebeurde het dus. Het wonder.

Met mijn hart en hoofd vol, luister ik naar het geruis van de oude eiken in de kloostertuin. Dag 3 zit er alweer bijna op, mijn doel eigenlijk al bereikt, terwijl het mooiste nog moet komen. Om me heen verzamelen mijn zichtbaar vermoeide medestudenten zich rond de bruine, houten tafels. Met een biertje, een wijntje en vol verhalen wachten we op het belletje voor het avondeten. Al dagen onderwerpen we ons aan een uiterst strikt regime van studeren, eten en slapen. Want ik ben bij de nonnen.

Ongeveer 37 jaar geleden zette mijn docent Engels, Meneer De Bruin, een cassettebandje met het nummer Another brick in the wall van Pink Floyd op. Voortaan kregen we Engelse les uitsluitend aan de hand van songteksten met een, voor die tijd, licht opruiend karakter. Het was de dag dat ik me realiseerde dat ik op een hele goede school zat en waanzinnig bofte met docenten zoals Meneer De Bruin.

Net als ik denk dat ik alles heb gezien, zwemmen er plots twee vlak voor me langs. Hun grote, witte, hydrodynamische lijven glijden rustig langs het glas. Als ik me na lang staren wil omdraaien, blijft een van hen midden voor mijn gezicht in het water zweven. Het leven tintelt tot in mijn tenen, want ik sta oog in oog met een beluga.