Scheepsrecht

Met verrassend veel energie klap ik nog één keer vandaag mijn map open voor mijn dagelijkse rondje langs het blaadje met de-woorden-die-ik-vandaag-leerde. Het zijn er veel, heel erg veel, want vandaag had ik maar liefst 12 uur les. En in dat halve etmaal gebeurde het dus. Het wonder.

Toegegeven, als je ergens wonderen mag verwachten dan is het wel in een klooster. Of een afgeleide daarvan. Dat maakt het wonder blijkbaar weinig uit. Het gekke is dat ik dacht dat ik het al had. Het effect, mijn doel bereikt, check. Ik verkeerde in de veronderstelling geen wonder nodig te hebben, verwachtte het niet, vroeg er ook niet om. Daar houden wonderen dus erg van, blijkt.

Nog voordat onze docenten ons de volgende opdracht 'para preparar algo' gaven, schoot een medestudent me aan bij de koffie. Of dat we een dealtje konden maken opdat wij tweeën, de meest gevorderde studenten alhier, met niet al teveel voorbereiding onze tweede 'activiteit' in konden. Nou ben ik doorgaans erg van de voorbereiding, maar in dit geval ook van het spontane gesprek. Gezamenlijk besluiten we wat vocabulair aangaande het Panamakanaal op te zoeken opdat ons gesprek straks de nodige inhoudelijke diepgang zal hebben.

Tot mijn grote verbazing blijk ik plots in staat om niet alleen filmpjes in echt Panamees Spaans te volgen, ik begrijp ook echt de technische uitleg van de werking van de sluizen, het stuwmeer, de uitdagingen van de aanleg y más. Als we onder leiding van onze profesora onze kennis uitwisselen volgt een inhoudelijke en technische diepgang die ik niet voor mogelijk hield in een andere taal dan die van mijn moeder. En ik hoef er niet eens zo heel erg mijn best voor te doen.

Op zich genoeg voor een dag, toch blijkt mij een bonus gegund. Ons aansluitende avondmaal, omgedoopt tot Taaltafel vanavond, ontvouwt zich als een uiterst gezellig en grappig gesprek. Niks geen houterig ongemak dat dit soort georganiseerde gezelligheid, naar mijn ervaring, vaak kent. Profesora Maria giert het uit als mijn tafelgenoot en ik Nederlandse spreekwoorden vertalen naar het Spaans en in diezelfde taal uitleggen wat ze betekenen. Ik realiseer me opeens dat ik grappig ben in het Spaans, net zo grappig als en Holandés. Volgens mezelf dan, maar toch. Een mijlpaal.

Maar het echte wonder geschiedt in mijn les met de Mexicaanse profesora Norma. Ze heeft speciaal voor mij wakker gelegen vannacht, vol ideeën om mij uit te dagen. Ze toont me oude boeken uit eigen collectie met nobelprijswinnaars en gedichten. Al voor onze eerste les samen schreef ik een gedicht in Mexicaanse dia-de-muertos stijl voor Marga Minco die ons recentelijk is ontvallen. Ze is diep onder de indruk, ikzelf eigenlijk ook wel. Wist ik veel dat ik dat kon.

Ik vraag haar of ze wel vaker wakker ligt met een hoofd vol goede ideeën, net als ik. Sí! Wat volgt is een gesprek van ziel tot ziel waarin we hetgeen ons ten diepste beweegt, onze missie, waartoe wij ons op aarde voelen gezet, waar wij met geen mogelijkheid van af willen of kunnen wijken, wat ons drijft in alles wat we doen, delen. Het raakt ons beiden, we raken elkaar. Ik kan iets wat ik gisteren nog niet kon. Spreken vanuit mijn essentie. In het Spaans. Een wonder.

Vandaag voerde ik gesprekken die ik nooit had kunnen voeren als ik deze taal niet had geleerd. Als ik mezelf niet had uitgedaagd om er nóg iets beter in te worden. Vandaag leerde ik uit originele bronnen over Panamese waterwerken, Spaanse tomaten-smijt-feesten en hete Mexicaanse saus. Maar bovenal heb ik vandaag mensen laten lachen, aan het nadenken gezet, geraakt en ik heb me laten raken. En laat dat nou precies zijn waarvoor ik het doe.

Geschreven met heel veel voldoening