De Plek

Net als we denken dat we er bijna zijn, tekent google maps een slingerende weg vol haarspeldbochten op de navigatie. Ons kleine autootje zwoegt 18 minuten vol bergpracht, afgronden en hardrijdende tegenliggers. Met regelmaat moet ie in zijn 1 om überhaupt hoogte te kunnen maken op het opgelapte asfalt dat ons leidt naar De Plek. Met licht cynische ondertoon complimenteer ik Frieda met haar keuze voor daar naar waar wij onderweg zijn. Goed gevonden schat.

Twee dagen rijden we al, terwijl het niet eens zo heel ver is. We hadden al in Zuid-Frankrijk kunnen zijn als we naar het zuiden waren gereden. Na reeds twee files op de hoek van straat, pakken we vlak over de grens een Vollsperrung van een dikke drie uur mee. Zo eentje waar je heel optimistisch in aansluit en waarvan het heel langzaam tot je doordringt dat het uren kan gaan duren. Na een uurtje vol langsrazende zwaailichten stappen de automobilisten het grijze asfalt van A3 op voor een praatje. Ons achterbuurjongetje scheurt met zijn loopfietsje rondjes over de middelste rijbaan, Frieda stapt over de vangrail om bramen te plukken en ik annuleer onze overnachting van die avond. Redden we nooit.

Ik voel die zinderende nieuwheid van onbekende avonturen als ik een stukje van die enorme verkeersader te voet verken. Deze kans krijg je immers niet vaak, en ik moet plassen, dat ook. We bedenken nieuwe plannen A, B en C, want we weten nog steeds niet hoe lang of dat dit gaat duren. Als we eindelijk de oorzaak van de wegafsluiting live aanschouwen en de brandlucht in onze auto doordringt, danken we het leven met een spontane overnachting in de buurt van Neurenberg. Niet te lang over nadenken, wordt toch wel leuk.

Het is al een tijdje donker als we voor ons hotel parkeren waar het niet mag. Frieda klingelt aan om na een paar minuten bloednerveus naar buiten te komen. Ze frommelt aan een papiertje en mompelt onsamenhangende Duits-Nederlandse flarden van zinnen. Ik filter er iets met lift, sleutel en dat ik het maar moet doen uit, terwijl ze me het briefje en een sleutel in de handen duwt. Ik lees de lijvige instructie waarmee onze auto de Tiefgarage zal bereiken. Met de lift….

Dapper als ze is rijdt ze onze auto in 1x zo die ijzeren doos in. De hoeveelheid krassen aan de binnenkant doet vermoeden dat hier meer zenuwen parten hebben gespeeld. Ik draai mijn raampje open om op het knopje voor de kelder te drukken. Met luid kabaal schuurt de deur dicht. Kalm tip ik Frieda de motor maar even uit te doen. Het duurt maar een minuutje voor we er zijn, genoeg om Frieda uren nachtmerries te bezorgen. Dus de volgende ochtend neemt zij de trap als ik de auto weer omhoog lift. Ik prijs mijn nooit meer saaie leven diep gelukkig.

Opgelucht starten we etappe twee op weg naar De Plek. Na een uurtje of twee sjezen op de Autobahn, slingeren we uren over Oostenrijkse B-wegen langs idyllische waterstroompjes, pittoreske kerkjes en bergen, bergen, bergen. Oh, wat hou ik hier van. Van onderweg zijn, van dat het never nooit loopt zoals je dacht, van die tegenslag die dat bij nader inzien nooit blijkt te zijn. Frieda blijkt een van de minst bereikbare plekken te hebben uitgekozen. Het kan ook nooit eens normaal met ons, ‘mopper’ ik met grote glimlach en vol trots. Want wij zij de koninginnen van het spontane reizen en zij is het die meestal de bestemming kiest.

Eerlijk gezegd was het vooral de naam van De Plek waar mijn oog op viel. Iets met dames op een alp. Wel geinig. Hoe erg kan het wezen op zo’n groene alpenweide, boek maar schat. De laatste drie haardspeldbochten vraag ik me in lichte bezorgheid af of twee dagen in (en naast) de auto de moeite wel waard gaan zijn. Straks zitten we dagenlang eenzaam op een berg.

De frisse alpenlucht stroomt de auto in zodra ik het portier open. Met een knorretje begroet het huiszwijntje ons vanaf afstand. Of we even meelopen naar de zolder... De waard leidt ons rond in iets dat zich het beste laat omschrijven als een penthouse in berghutstijl met uitzicht op het dal vanuit je bed. Veel mooier dan op de plaatjes. Ook dat nog. Het loopt ook nooit eens zoals gepland.

Geschreven met een bord vol Käsespätzle