Die Musik

De tonen dansen zacht tegen het met goud versierde plafond. Vanaf de eerste rij op het balkon hebben we geweldig uitzicht op de barok geklede musici van het Mozart Philharmonisch orkest. De zaal vult zich langzaam met internationaal publiek in prachtige avondkleding. Want wij zijn in de Wiener Musikverein, jeweetwel van het nieuwjaarsconcert. 

Al op onze eerste avond in Wenen liepen we er geheel spontaan tegenaan. Tig operagebouwtjes en orgelconcerten in kathedralen, deze metropool biedt de muzikale oren van mijn echtgenote meer dan zij kan beluisteren. Of dat ik misschien nog weet waar het concert plaatsvindt waarmee zij alle jaren van haar leven begon. Niet veel later koop ik twee rood-goud gekleurde kaartjes voor een prachtig verlicht gebouw. Frieda huppelt van geluk en poseert vol trots voor deze voor haar zo bijzondere plek. Als voorproefje luisteren we in het steegje erachter onder de openstaande ramen naar de repetitie. Kippenvel in de zwoele zomeravond.

Zoals zo vaak begint deze fantastische dag helemaal niet zo geweldig. 20 mm regen spoelt door de straten, ik heb mopper wegens pijn in nek en hoofd en we hebben bij hoge uitzondering nergens zin in. Behalve dat concert natuurlijk, maar dat duurt nog uren. Ik besluit een slokje buitenlucht te pakken vanuit de draaideur van ons hotel. De frisse, natte lucht en het metrostation pal voor mijn neus brengen me direct op een voor-als-regent-plannetje. Met de metro rondzwerven en ergens overdekt winkelen. Frieda graait haar tasje en holt naar de lift. Joepie!

Met lichte spanning staan wij traditiegetrouw een uur te vroeg op de plek waar onze oren straks worden verwend. We maken foto's voor in de familie-app, want op de achtergrond genieten Frieda haar broers intens mee.  Ik google nog even Mozart (...) Wie mij goed kent weet heel goed waarom ik weinig kennis heb van muziek, klassiek in het bijzonder. En ook dat dat niets zegt over hoezeer ik ervan kan genieten, hoe diep ik me erdoor kan laten raken. Ik kijk hier minstens zo naar uit als Frieda. 

Ze komen op onder luid applaus en starten meteen iets met loepzuiver vioolspel. Als één man strijkt het orkest geheel synchroon en onversterkt een prachtig stuk dat iedereen behalve ik lijkt te kennen. Frieda fluistert bewonderend dat het wel een CD lijkt, zo perfect klinkt het. Ik kijk om me heen, muziek verenigt meer naties dan voetbal uit elkaar kan drijven. Een klein meisje dirigeert driftig mee met de dirigent, haar gebiologeerde blik intrigeert me. Zo start liefde voor muziek. Zou het bij mijn vrouw als kind ook zo zijn begonnen?

Zodra een operazangeres soepel wat aria’s de zaal inslingert, begint het me te voegen. Niet langer op zoek naar de titel van het stuk, ontspan ik laat de muziek tot me komen. Naar muziek luisteren is ontvangen dus laat ik me  geroerd meevoeren op de walsen die volgen. Ik adem de sfeer van het moment diep in, want ik ben op de plek die ook mijn ouders heel bijzonder vinden. Bij de Schöne Blaue Donau wieg ik met Frieda heen en weer. Wat klinkt dat wonderschoon in het echt, hier. 

Zoals de traditie vereist sluiten we af met de Radetskymars, waar we zelf in mogen meeklappen. Tenminste als de dirigent met zijn stokje naar ons wijst, we leren het snel. Na de staande ovatie wacht ik nog even met vertrekken om het geheel nog iets te rekken. In de foyer deelt een mevrouw Mozartkugels uit ter afsluiting.

Ik peuter aan het zilverfolietje, terwijl ik wacht in de rij voor de garderobe. De bonbon smaakt heerlijk, net als deze dag. Links van me mijn echtgenote. Ze neuriet zachtjes en beweegt walspasjes. Echte liefde voor muziek beperkt zich niet tot een concertje. 

Geschreven in Wenen