We vliegen richting de evenaar terug naar mijn noordelijk halfrond. Waar het water weer rechtsom wegloopt in het putje, waar de zon 's middags in het zuiden staat zoals het hoort, waar het nog steeds zomer is. Nog even en we zijn weer thuis. 

Om me heen kijken kinderen jaloers naar mijn Minions-ijsje. Ik heb duidelijk het meest gewilde ijsje, uit de meest gewilde ijssalon van Buenos Aires. Buiten is het warm, in mijn buik is het aangenaam koud als ik het grote chocolade-oog, waarmee Kevin mij vanuit de vitrine aanstaarde, doorslik. Ik ben dol op Minions, superkoddig met die oogjes. 

“Ik zit vol”, zucht Frieda met een veegje biefstuk op haar voorhoofd. Ze heeft zich dapper door een klein pond geroosterde Argentijnse koe heen gegeten, maar deze hoeveelheden kan niemand op. Achter me schroeit een luid roepende kok, hier meer een BBQ-master, grote stukken koe aan. De wijnflessen staan hoog opgestapeld tegen de ruwe bakstenen muren, stalen balken geven dit stoere restaurant een onuitwisbare indruk. Het contrast met de keurig wit gedekte tafeltjes, het minutieus geplaatste bestek en de vele, vele wijnglazen, is prachtig. 

We liggen in onze stoelen helemaal bovenin het Galileo Galilei planetarium en turen gespannen naar het halfronde plafond waar ons over een paar minuten iets met asteroïden is beloofd. Hoewel Frieda in eerste instantie niet warm werd van het vooruitzicht op een middagje wetenschap, ligt ze naast me te stralen als de lichte koepel boven ons langzaam overgaat in een donkere sterrenhemel. Een mevrouw met headset start in slepend Argentijns Spaans haar toelichting bij de fantastische sterrenhemel boven ons. Saturnus, Jupiter, het zuiderkruis, de melkweg, de maan. Veel onverstaanbaar Spaans vliegt het vacuüm tussen de sterren in, maar de boodschap ontgaat mij niet. Het heelal is oneindig schitterend.

Ik drink thee in de op één na mooiste boekenwinkel van de wereld, El Ateneo grand splendid. Gevestigd in een oud barok theater met een enorme collectie leesvoer. Wie mij goed kent weet dat ik dol ben op boeken of liever gezegd, op taal, maar daar staan ze vol mee natuurlijk. Als een vis in het water wandel ik door deze heilige tempel der woorden. Gedreven door een voorliefde voor het geschrevene die ik deelde met mijn lieve tante Thea. 

Als we er eindelijk zijn, kijken we er bijna langs heen. Het Boca juniors stadion staat zo dicht ingebouwd in de stad, dat we het bijna niet zien als we ervoor staan. “Oooh”, zegt Frieda. Wie haar goed kent weet dat zij voetbalstadions spaart en La Bombonera ontbrak nog. 

Ik kus mijn grote rugzak zodra ik hem van de bagageband trek. Zowel wij als al onze spullen zijn veilig en op tijd in Buenos Aires aangekomen. Na een kleine twee uurtjes vliegen over de besneeuwde bergtoppen van het verkreukelde Andesgebergte, gevolgd door veel plat en groen zetten we voor het eerst voet in Argentinië, in het land van Máxima. Terwijl onze taxichauffeur met 100km per uur over onze eerste snelweg in een maand scheurt, vertelt hij hoe erg hij het vindt voor onze koningin dat haar zusje onlangs is overleden. In zijn NL-top 10 staan overigens Marco van Basten en Patrick Kluivert boven de mooiste koningin van de wereld. Voetbal verenigt meer naties dan een koninklijk huwelijk. Maar het is duidelijk dat men er hier trots op is, dat een landgenote een verre, knappe koning aan de haak heeft geslagen. Van Chilenen moet men hier net als in Peru en Bolivia niets hebben. Die praten raar Spaans…..Tot mijn niet ongeringe vreugde is de voertaal hier weer ABS, algemeen beschaafd Spaans. 

Dikke vlokken sneeuw vallen uit de lucht als we laat in de avond aankomen op het vliegveld van La Paz. Ik kijk even omhoog naar de stipjes in de lucht. Als kind vond ik sneeuw al magisch. Christian staat ons op te wachten in een piepklein schoonwit autootje met sneeuw overal. Met beslagen ramen rijdt hij ons naar het vertrouwde Rosario hotel, waar ons een warme douche en zacht bed wachten. We geven hem ons laatste blikje bier dat hij dankbaar aanneemt. 

Een beetje gammel zit ik in de jeep te dommelen. 5:45 uur is het, niks te vroeg want ik heb slecht geslapen. Vannacht was het mijn beurt om misselijk te zijn. Geen idee waarom, het eten is hier prima, misschien toch de hoogte van 4300m waarop we slapen. Anyway, ik moet midden in de nacht op een holletje naar de wc. Ook geen ramp, ware het niet dat er na 21 uur geen stroom en dus geen licht is.... Frieda schijnt me liefdevol bij met ons zaklampje. 

Het is 18:30 uur, het licht springt aan, we hollen naar de stopcontacten nu ze eindelijk werken. Het gerucht gaat dat hier zelfs WiFi is, tot 21 uur net als het warme water. Föhnen trekt het aggregaat over de max dus is hier verboden. Een hostal met tegelvloer is een weldadige luxe na het zouthotel met een strand van zout op de vloer. Frieda leert de Spanjaarden een geniepig kaartspelletje, ze is weer helemaal de oude.

Frieda bouwt een zoutkasteeltje. Raampjes erin, verdiepinkje erop, zout genoeg hier. We zijn op de grootste zoutvlakte van de wereld, Salar de Uyuni, een slordige 12.000 vierkante kilometer keukenzout, 120 meter dik. Voor ons borrelt water afkomstig van een vulkaan een eind verderop omhoog. Het is hier zo plat als thuis, maar dan helemaal wit en omringd door bergen.

Alles gaat hier met bonnetjes zelfs als je naar de wc gaat krijg je voor die ene Boliviano, die je betaalt, een bonnetje. Niet zomaar een kassabon, nee een kleurig, voorgedrukt, genummerd briefje dat van een blokje wordt afgescheurd. Te mooi om weg te gooien. Vandaag sparen we bonnetjes, want we verkennen het werkelijk prachtige La Paz met het openbaar vervoer. Ik ben dol op het systeem van gekleurde metrolijnen in wereldsteden. Zo denderde ik ondergronds in steden als Londen, Parijs, New York, Montreal en Moskou. Fantastisch, net een pretpark. We starten met de rode lijn, eerst een rood bonnetje scoren dus. Dan in de eerste vrije cabine zo de lucht in….het openbaar vervoer in La Paz bestaat geheel uit kabelbanen in vele kleuren.