Als we naar P2 lopen voel ik de regen op mijn hoofd. Het is 7 uur 's ochtends, tenminste dat zegt de klok hier op Schiphol, mijn bioritme roept verschillende berichten door elkaar heen. Ik heb geen idee meer hoe lang we precies onderweg zijn. Mijn vader en moeder zijn in alle vroegte opgestaan om ons te verwelkomen bij aankomst 3. Het is van die grijze druilregen die in de ochtendschemer bij een graad of 10 op ons neerpiest. Ik richt mijn blik dankbaar naar de hemel en steek uit vreugde beide armen in de lucht, Nederlandse regen wat heb ik dat gemist! De parkeerwachten in hun felreflecterende vestjes moeten om me lachen. De wandeling naar de auto doet me goed, we hebben net 12 uur stil gezeten in een vliegtuig en daarvoor ook al 12 uur in weer een ander vliegtuig. Wat ligt Nieuw-Zeeland ontzettend ver weg, bijna 5 uur verder dan Australië.

De laatste 313 km naar Auckland rijden we extra langzaam, zo nemen we de toeristische westelijke route langs Lake Taupo en rijden we tot driemaal toe verkeerd. Lake Taupo is enorm, zeker als je bedenkt dat dit een vulkaankrater is. Het kost ons ruim een uur, zonder verkeerd rijden, om van de zuidpunt naar de noordpunt te koersen. Het is fantastisch weer, het uitzicht kan zo in de folder. Vanochtend hebben we afscheid genomen van onze Chinese motelmevrouw, ze neemt een foto van ons bij de Nederlandse vlag die ze speciaal voor ons de afgelopen vier dagen heeft laten wapperen. Ze kan ons moeilijk loslaten en schenkt ons nog een piepklein, pluizig kiwietje. Ik sta even stil in de tuin om het vogelconcert nog eenmaal tot me te nemen. De tui kraakt en fluit een afscheid tegelijk, ik zwaai en lach tegelijk terug.

Frieda lacht naar me van onder haar helm, ze zit naast me in het busje, dik ingepakt in haar rafting-uitrusting. Bij het depot krijgen we een wetsuit, 2 fleecetruien, een waterdichte jas, een muts, handschoenen, sokken, wetboots, helm en zwemvest. Het kost me ruim 10 minuten om het allemaal aan te trekken. Een fleecetrui onder mijn wetsuit en een eroverheen, met jas en zwemvest zie ik eruit als Jerommeke uit Suske en Wiske. Luke, onze supergespierde instructeur, klimt in een boot en doet de verschillende commando's voor. 'Go forward' is de makkelijkste dat is gewoon vooruit, maar bij 'hold on' moet je je vasthouden aan twee touwen en er ook nog aan denken dat je niemand met je peddel mept. 'Go left' of right is de lastigste, want als je de verkeerde kant kiest, slaat de boot om in de wildstromende Tongariro rivier en dat willen we niet. Zodra we vertrekken stopt het met regenen voor de rest van ons raftingavontuur.

In een tropenbloesje dat ik nog ergens onder in mijn rugzak vond, loop ik bibberend naar het washok. Na het lopen van de Tongariro crossing is nu officieel alles wat we hebben vies, behalve dat ene bloesje. Dit is de laatste was van deze reis. Ik probeer mijn benen even uit, geen spierpijn en ook niet echt stijf. Mijn voeten klagen ook niet als ik ze weer in mijn bergschoenen steek. We hebben wel 10 uur geslapen, dat dan weer wel. Vandaag doen we lekker helemaal niks behalve de was dan. Via ons piepkleine bluetooth speakertje luisteren we naar Sublime FM en het nachtnieuws in Nederland. Nog een paar nachtjes en dan slaap ik weer tegelijk met de rest van Nederland.

Na maanden hopen dat het kon, loop ik er zomaar. Bovenop de Tongariro vulkaan, een enorm uitgestrekt landschap met bergtoppen, kraters, besneeuwde hellingen en talloze opeengestapelde lagen gestold lava. Het uiterst onvoorspelbare weer hierboven en het feit dat het een actieve vulkaan is, maken de kans dat je wandeling op de geplande dag doorgaat kleiner dan de kans dat het wel kan. In 2012 barstte Tongariro nog uit waardoor het pad heel 2013 nog gesloten bleef. Het weer is fantastisch vandaag, de zon schijnt en het is zo helder dat we honderden kilometers ver kunnen kijken. En wetenschappers hebben berekend dat de kans op een uitbarsting minder dan 10% is, goed genoeg blijkbaar. Terry heeft ons vanochtend vroeg opgehaald met zijn busje en drukt ons een zelfgemaakt lunchpakket in handen. Ieder twee trommeltjes met dikke boterhammen met vers beleg, een krakend zakje met lekkers en zoveel water als we kunnen dragen. Tony, Tina en Elaine uit Australië vormen de rest van ons groepje.

Hoewel ik redelijk heb geslapen, word ik al vroeg gewekt door gestommel boven onze kelder. Vandaag gaan we weer op pad dus ik laat frustraties achterwege en pak met opgeruimd gemoed onze auto in. Om onze wandelplannen voor morgen te bevestigen, neem ik nog even contact op met Terry, onze gids voor de Tongariro crossing. Hij heeft heel goed nieuws, de weersvoorspelling voor morgen is mild genoeg voor de grote oversteek. Het gaat gebeuren! De 7 uur durende wandeling over de Tongariro vulkaan waar ik al weken naar uitkijk. Eergisteren viel er nog sneeuw. We nemen afscheid van de zeer vriendelijke Roland en Myriam en rijden door een miezerig buitje richting snelweg 1. Aan het verkeer is goed te merken dat het Noordereiland veel dichter bevolkt is dan het zuidelijke deel. De weg is of tweebaans of heeft inhaalstroken om de paar kilometer. Ook echt nodig, want de noorderlingen rijden graag te hard en zijn dol op onze achterbumper. Prima te doen hoor, maar het superbeleefde van het Zuidereiland is er hier wel vanaf. De wegen zijn recht en plat dus we schieten lekker op, dan zien we een bord 'Dutch market' bij de windmill linksaf.

Zodra ik wakker word, merk ik dat ik het een beetje heb gehad in deze studentenkamer. Het is er gehorig, koud en ik moet om bij de koelkast in de garage te komen, eerst door de koude wind buitenom. Alles is net verkeerd ingericht, zodat we steeds net geen plek hebben om iets neer te zetten. En het regent ook nog. Omdat binnen zitten geen optie is en buiten lopen ook niet echt, besluiten we weer eens te gaan zwemmen. Gisteren passeerden we een grote vierkante betonnen doos waar die, voor zwemmers ozo verleidelijke, chloorlucht uitwasemde. Mooi aan de haven gelegen dus direct terug te vinden voor ons. Als we met zwemtas aan komen rijden, blijkt het parkeren ook nog gratis vandaag.

Hij doet een dappere poging mijn vrouw te versieren die knul. Wat zal ie zijn, 30? Ik geef hem geen ongelijk, ik vind haar ook geweldig. Frieda staat bij de bar om een cocktail voor me te bestellen en heeft alleen maar oog voor mij. We zijn de hele middag al in touw. Omdat één keer per drie maanden dwalen naar een parkeerplaats in een grote stad ruim voldoende is, pakken we vandaag de trein naar het centrum. Op zoek naar tarieven en het kaartjesysteem, vind ik op internet alleen het bericht dat kaartjes in de trein worden verkocht. Dat lees ik met de nodige argwaan, want in Nederland kan dat immers écht níet. Hier dus wel, zodra we instappen komt er een conductrice, die ons in ruil voor 8 dollar twee kaartjes, met ouderwets gat erin geknipt, overhandigt. De trein voert ons in een klein kwartiertje door de prachtige groene heuvels van Wellington naar hartje centrum.

Frieda gaat er op een holletje naar toe, naar dek 7. Daar worden nu net warme scones met slagroom en jam geserveerd, tenminste als ik de mevrouw via de microfoon goed heb verstaan. Dat Nieuwzeelandse accent valt na al die weken nog steeds niet mee, iedere 'e' wordt steevast een 'i', maar ik denk dat ze met 'dik siven' vast 'deck seven' bedoelde. We zitten op de Kaitaka, een enorme veerboot die van Picton op het Zuidereiland naar Wellington op het Noordereiland vaart en v.v. natuurlijk. We waren er al vroeg, want je weet maar nooit dus we staan al om 12:30 uur in baan 4 voor de boot opgesteld. Om 14:30 uur begint de boel eindelijk te rijden. Frieda heeft al anderhalf uur met de meneer achter ons gepraat, 25 minuten op en neer gesprongen en zit inmiddels stomverveeld in de auto met de gordel om. Het duurt mij ook lang en ik dood de tijd met treinen en mensen kijken.

Vandaag trad ik een kleine 400 jaar later in de voetsporen van Abel Tasman. We rijden al vroeg naar Kaiteriteri waar onze boot naar het Abel Tasmanpark vertrekt. Het park ligt op de plek waar onze landgenoot in 1642 als eerste Europeaan voet aan Nieuw-zeelandse bodem zette. Nog altijd is het park slechts per boot of te voet bereikbaar, er zijn geen wegen en het park is niet aangesloten op het stroom -en waterleidingnet. In Kaiteriteri worden ons een stukje strand gewezen waar we op de boot kunnen wachten. Huh? Geen haven of steiger? Het zal wel goed wezen. En ja hoor, na een kwartiertje in de zon arriveert de Abel Dominator, een naam die weinig nederigheid doet vermoeden, recht op het strand afvaren. Een loopplankje wordt op het zand gepleurd en een ankertje in het zand gestoken, of we zo vriendelijk willen zijn aan boord te gaan.

We slapen weer heerlijk in ons vertrouwde bed in Christchurch. Om 11 uur spelen de All blacks, het Nieuwzeelands rugbyteam, weer een wedstrijd. Frieda haast zich om met Rudie, zijn ouders en wat vrienden in de woonkamer voor de big screen plaats te nemen. We doen onze hardloopkleding aan, omdat we willen hardlopen die middag, maar vooral omdat we niets anders hebben om aan te doen. Alles zit in de was. Gelukkig is het opnieuw prachtig weer, we lijken een waterafstotend aura te hebben, want overal waar we komen heeft het net geregend en schijnt nu de zon. Zodra de indrukwekkende haka van het nationale team is uitgevoerd, doe ik de was in de machine. In de pauze hang ik de lijnen vol. Het is alles wat we hebben en het past in één machine, lekker simpel dat reizen. Frieda geniet van de wedstrijd. Ik vind het een stuk spannender dan voetbal, maar het blijven mannen in sportbroekjes die over een groen stuk gras achter een bal aan hollen. Mijn uitdaging bestaat er vooral uit, de zeer vasthoudende uitnodigingen van Rudie's moeder om op de koffie te komen, af te slaan. Ik slaag er opnieuw in, met respect voor beide partijen.

In de stralende zon rijden we richting Akaroa, dat is een schiereiland op 1,5 uur rijden van Christchurch. Meteen zien we de omgeving veranderen, Akaroa is een uitgedoofde vulkaan die tussen 11 en 6 miljoen jaar geleden actief was. Samen met eveneens inactieve vulkaan Lyttelton vormt het een stuk land gevormd uit gestolde lava en neergedaalde as. Heel anders dan het Zuiderland dat bestaat uit continentale platen, die zo hard botsen dat ze land omhoog stuwen uit de zee. De weg is weer kronkelig en voert langs eindeloze groene schapenweiden, nauwelijks bomen hier. Steile afgronden verraden een brokkelige ondergrond van broze lavasteen. Rechts rijden we langs Lake Ellesmere, dat eigenlijk geen meer is maar een lagune, een stuk ingesloten zee. Het plaatsje Akaroa ligt aan een enorme baai met blauwgroen zeewater. Hier lag vroeger de krater van de vulkaan, nu biedt hij plaats aan boten, zeewier en de Hector dolfijn. Voor die laatste zijn we hierheen gekomen.