Na maanden hopen dat het kon, loop ik er zomaar. Bovenop de Tongariro vulkaan, een enorm uitgestrekt landschap met bergtoppen, kraters, besneeuwde hellingen en talloze opeengestapelde lagen gestold lava. Het uiterst onvoorspelbare weer hierboven en het feit dat het een actieve vulkaan is, maken de kans dat je wandeling op de geplande dag doorgaat kleiner dan de kans dat het wel kan. In 2012 barstte Tongariro nog uit waardoor het pad heel 2013 nog gesloten bleef. Het weer is fantastisch vandaag, de zon schijnt en het is zo helder dat we honderden kilometers ver kunnen kijken. En wetenschappers hebben berekend dat de kans op een uitbarsting minder dan 10% is, goed genoeg blijkbaar. Terry heeft ons vanochtend vroeg opgehaald met zijn busje en drukt ons een zelfgemaakt lunchpakket in handen. Ieder twee trommeltjes met dikke boterhammen met vers beleg, een krakend zakje met lekkers en zoveel water als we kunnen dragen. Tony, Tina en Elaine uit Australië vormen de rest van ons groepje.
Op de parkeerplaats aan de voet van de vulkaan gespt Terry een ijshouweel en helm aan onze rugzakken, terwijl we voor de zekerheid een veldtoilet bezoeken. Dan gaat het eindelijk beginnen, het bord bij start geeft de officiële afstand aan: 19,4 km. De eerste 5 zijn het zwaarst heb ik gehoord, dus ik start rustig. Het pad is goed geprepareerd, traptreden, antislipmatten en houten vlonders maken het klimmen goed te doen. Toch blijft stijgen zwaar, ik zweet me rot en mijn benen branden. Hoe moet dat straks? Spaar ik genoeg energie nu? Met uitzicht op een besneeuwde vulkaantop maken we hoogte. Na een uur of twee bereiken we het hoogste punt van onze wandeling, net onder de 2000 meter. Het uitzicht op de Rode Krater ernaast is fenomenabel, zodat ik me nederig en onoverwinnelijk tegelijk voel. De stoom slaat van de grond af en als ik mijn hand erop leg voelt het inderdaad warm. We lunchen naast een van de Emerald lakes waar de stukken ijs nog op drijven. Terry heeft hete thee mee voor ons die me lekkerder smaakt dan ooit tevoren.
Mijn kleding heb ik zorgvuldig in overleg met Terry uitgekozen, 4 laagjes bovenkleding en 2 laagjes op mijn benen. Een t-shirt, shirt met lange mouwen, fleecetrui en een jas. Onder mijn outdoorbroek heb ik mijn hardloopbroek aangetrokken. In mijn tas draag ik een volledig regenpak, muts en handschoenen. Die blijven de hele dag samen met mijn jas in de tas, ondanks de af en toe opkomende wind blijft de temperatuur heel aangenaam. Zodra we afdalen wordt de route regelmatig onderbroken door grote vlakken sneeuw. Van die langzaam smeltende prutsneeuw waar je diep in wegzakt en moeilijk weer uitkomt. Heerlijk vind ik dat geploeter en gepuzzel, een kant en klaar pad hoeft niet zo van mij. Dus ook op de afdaling door losse vulkanische as, ben ik in mijn element. Alsof ik een zandduin afdaal stap en glij ik in grote passen naar beneden, menige toerist glijdend op de bips achter me latend.
We lopen, lopen, lopen, langs rokende berghellingen, brokken steen, sneeuwvlaktes, met niet teveel hoogteverschil en uitzicht aan alle kanten. Dit is een van de belangrijkste filmlokaties geweest voor de films van The Lord of the Rings. Dan vindt Terry het tijd voor de ijshouweel en helm, we gespen de helm op ons hoofd en nemen de ijshouweel in de linkerhand. We doorkruisen een steil stuk, diepe sneeuw waar we met gemak kunnen vallen en verder glijden. Met een ijshouweel heb je altijd een ankertje mee mocht dat gebeuren. En de helm is voor als je met je hoofd op je ijshouweel of een rots valt. We zien er stoer uit allemaal, de toeristen die voor ons de sneeuwvlakte betreden met gympen niet. Het laatste stuk bestaat uit een afdaling van ruim 1,5 uur over een makkelijk pad, na 6 uur in de benen voel ik mijn spieren wel. Met gezellig kletsen en om me heen kijken, verzet ik mijn zinnen tot we de parkeerplaats bereiken. Een collega van Terry is om de vulkaan heengereden om ons op te halen, dit is een totaal andere plek dan waar we zijn gestart.
We hebben de wereldberoemde Tongariro Alpine Crossing in 7,5 uur met redelijk gemak afgelegd. Het kostte ons vier dubbeldikke boterhammen, een koek, een mueslireep, een beker thee en een kleine 2 liter water per persoon. De meters op en aan Tony geven een energieverbruik van 2000 kcal aan. Ik voel me als na een halve marathon, moe, stijf en vol energie. Terry vertelt ons dat ieder jaar rond de 120.000 wandelaars deze route afleggen, minder uniek....maar ik voel me triomfantelijk alsof ik de Mount Everest heb beklommen en het er levend vanaf heb gebracht. De voorbereiding en het plannen van deze dag zijn het dubbel en dwars waard geweest. Mijn laatste wens voor deze reis is in vervulling gegaan, nu kunnen we naar huis.
Als we naar de lokale taveerne lopen voor een bordje stevige kost, tel ik de meters af. Weer een kleine kilometer erbij. Frieda kiest voor aardappelpuree met worstjes, jus en erwtjes en ik krijg voor het eerst in lange tijd een hele pizza met groot gemak op. Nog 1 kilometer en dan mogen we zitten.
Verstuurd met gerust hart
Maak jouw eigen website met JouwWeb