Tijdens mijn laatste ontbijt hier kijk ik vanaf ons balkon naar de verte, naar de diepblauwe oceaan onder een lichtblauwe hemel. Ik maak altijd tijd voor afscheid. Anders blijf ik verlangen naar iets dat ik allang heb gekregen. Het ruimt op, lekker geen losse eindjes. En in dat loslaten denk ik opeens terug aan de laatste dag van onze vorige reis op dit halfrond, zeven jaar geleden. Aan het voornemen dat ik nam, aan de wens van diep uit mijn hart, om iets van die soepelheid, lichtheid en eenvoud van die reis voorgoed met me mee te nemen. En dat deed ik.

We zijn vandaag niet op ons best. Of we denken dat we dat niet zijn. Zo’n laatste dag, van laatste keren, in een land dat we mogelijk voor het laatst bezoeken. Ik voel de weemoed. Een tikkie vermoeid van een late cricketavond gevolgd door een vroege duiktocht, op weer een andere plek. We brengen bij hoge uitzondering eens niet het beste in elkaar naar boven. Of we denken dat we dat niet doen. Tot het me opeens overvalt. Het inzicht. Dat deze hele reis een weergave is van ons samenzijn. Van onze unieke combinatie van karakters. En dat die schitterend prachtig is.

Vanaf de Riverside bank stand level 5 kijken we uit over het enorme ovale grasveld. Ik denk dat er  minimaal twee voetbalvelden inpassen. Beneden verrassend weinig spelers, de ploeg die aan slag is zit grotendeels in de kleedkamer. We zitten, op onze goedkope plaatsen, zo hoog dat het geluid van de leren bal op het slaghout ons een seconde later bereikt dan de aanblik ervan. Het stadion juicht uitbundig bij het voorkomen van elk punt bij de tegenpartij, de Hobart Hurricanes. Wij klappen lekker partijdig mee, want vandaag behoren wij tot de echte Adelaide Strikers posse.

Vlak voor de wedstrijd stofzuigt hij nog even de baan. Dan komen ze op, de nummers 59 en 74 van de wereld. Om elkaar vervolgens in een verhit partijtje alle hoeken van de blauwe baan te laten zien. Zo ziet toptennis er dus uit. Best wel aardig.

“Drie keer been!”, roept Frieda hard achter me. Snel sla ik met mijn kleine handdoekje de steekvliegen van mijn benen. Ze zwermen om me heen. Om mij dus. En niet om Frieda. Zo gaan die dingen. Met een lamme arm van het zwaaien lopen we door natuurpracht van buitenaardse schoonheid. Dik in de Bushmen, het allerbeste anti-insectenspul van Australië, een zwaaihanddoekje en de liefdevolle aanwijzingen van Frieda. Mijn dag kan toch niet meer stuk.

Midden voor mijn neus speelt een zeehond. Rustig draai ie rondjes in het zonbeschenen water. Een rog van een slordige vierkante meter zweeft onder ons door naar de andere kant van de pier. Mannen met hengels turen naar het water. Af en toe trekt een vrouw een krabnet langs de pilaar omhoog. Wat een paradijselijke plek. Op de  vismeur na dan.

“Hahndorf!”, roept ze enthousiast uit als ik haar vraag waar ze nog heen zou willen, nu we de resterende nachtjes tot onze thuisreis tellen. Dus regel ik ergens een van de laatste hotelkamers, want deze Duitse enclave in Zuid-Australië is immens populair. Warum ist mei ein Ratsel.

Met een metalen rietje tapt ze ongelooflijke dure wijn zo voor ons uit het vat. Ze knoeit een beetje als ze ook voor zichzelf een slokje inschenkt. Ze is duidelijk dol op dit werk en op de wijnen die ze produceert. Ik kijk omhoog, de eikenhouten vaten liggen tot het plafond van de loods opgestapeld. Afkortingen in wit krijt geven aan  welke druif, welke wijngaard, welke rij. Ik kom ogen tekort. Oren ook, want Sorrell praat onafgebroken over tannine, fermentatie en de invloed van de vatleeftijd op de smaak van wijn. 

Ontroering overvalt me als we de glooiende Barossa vallei inrijden. Slechts een uurtje rijden van Adelaide en weer totaal anders. Wijnranken zo ver het oog reikt. Smoorhete zonneschijn op bloedrode aarde. De lucht droger dan droog. We zetten voet in een van meest beroemde wijngebieden van de wereld. En we hoeven er niet eens voor naar Frankrijk.

Met mijn voeten woel ik tot het koele zand. Een briesje koelt net genoeg om hier heel aangenaam te loungen. Hier op het strand van Adelaide, op Nieuwjaarsdag. Een van de drukste dagen van het jaar, de drukte laat zich grofweg vergelijken met het strand van Heemskerk op een regenachtige dag. Precies goed.

Onze Überchauffeur wijst ons betrokken de ingang. Hij weet het ook niet zeker, maar probeer het daar maar even. Ik haal opgelucht adem, hier brengt hij duidelijk weinig toeristen naar toe. We zitten op precies de goede plek. Geheel in stijl fotografeer ik alvast de gevel van het cricketcentrum waar we onze allereerste cricketles gaan krijgen. Alles en iedereen in Australië zit op deze sport, kijkt er graag naar naar of brengt zijn kinderen er drie dagen per week heen. Cricket is het voetbal van dit land. En wij snappen er helemaal niks van.

Nadat we een dik pak papier van handtekeningen hebben voorzien, neemt hij ons van top tot teen op, loopt naar achteren en komt terug met twee wetsuits. Ze zijn van het dikste soort en bovendien nog lekker vochtig van de dag ervoor, zodat het ons ruim tien minuten kost om alleen al het onderstuk aan te krijgen. Een van de mannen lacht meewarig naar Frieda, ze heeft hem achterstevoren aangetrokken. Niet vreemd, want we hebben in geen jaren gedoken.