Natuurlijk slapen we heerlijk in het kingsize bed. Lekker lang ook, want tot onze grote opluchting mag je hier zelfs ontbijten tot 11 uur. Dus schuiven we fashionably late aan in The Salted Egg, het hotelrestaurant. Bevreemd bekijk ik de menukaart, waarop uitsluitend Aziatisch geïnspireerde ontbijtjes prijken. Ik kies lekker veilig voor iets met geprakte avocado op een bruine boterham. Hééét met drie eetjes! Morgen misschien toch maar de pandanrijstpuddinkjes....

De dubbelhoge Skybus express deluxe zoeft ons in slechts 30 koele minuten naar hartje Melbourne. Mijn horloge springt drie uur verder, links en rechts meer kangoeroes dan in de drie maanden van onze vorige reis hier. De skyline van een wereldstad doemt op in het avondrood. Ik vermoed dat ik het hier ontzettend naar mijn zin ga hebben.  

De uitgedroogde boomtakken tikken krakend tegen elkaar. Het is bloedheet, zodat de zeebries aanvoelt als een föhn recht in mijn gezicht. We openen het dubbele hek dat dit reservaat beschermt tegen roofdieren, zoals de vos. Eerst over de gebruikelijke rolstoelvriendelijke boardwalk naar het eerste uitzichtpunt over het water van dit estuarium. Hier stroomt het zoete water van een paar grote rivieren langzaam via een brede monding de zee in. De unieke mix van zoet en zout water gecombineerd met het veranderende tij maakt dit ondiepe water tot een waar natuurparadijs. We zijn weer de enigen op een plek waar het zwart zou moeten zien van de mensen. 

Het kon ook niet anders. Na 12 aaneengesloten dagen zonder noemenswaardige tegenslag. Dagen van gratis upgrades naar kraakheldere grote appartementen, van gratis ontbijt in het Hilton, van verrassende wendingen die altijd ten goede uitpakken. Als doorgewinterde en gezomerde reizigsters weten wij maar al te goed ook een tegenslagje hier en daar te incasseren. Daar kunnen wij goed tegen, maar leuk is het nooit.

Ondanks de warmte hol ik met kippenvel over de pier nóg iets verder zuidwaarts. Voor het eerst in mijn leven glijdt mijn blik over de Zuidelijke oceaan. Harde wind en de zon die schittert op de golven. Nou zijn alle oceanen, zeeën, meren, baaien, rivieren en beekjes me even lief, maar de zuidelijkste watermassa op onze planeet heeft toch echt een streepje voor. Want die ligt het dichtst bij Antarctica.

In het piepkleine benzinestationnetje waar we voor de zekerheid tanken terwijl het nog helemaal niet hoeft, twijfel ik bij het rek met landkaarten. Mijn verstandige, altijd voorbereide ik, drukt me op het hart er vooral eentje mee te nemen. Ik luister goed naar haar, we hebben haar hard nodig op deze etappe van onze reis. Want wij rijden vandaag dwars door honderden kilometers outback.

Vanachter een rijtje prachtige wijnglazen leest ze haar verjaardagsappjes. Nederland ontwaakt zodra wij aan onze tweede wijnproeverij beginnen. Eerlijk gezegd zochten we Xanadu meer uit op de naam dan op iets anders, maar het is een schot in de roos. Heerlijke wijnen, een vriendelijke mevrouw en geen andere gasten. Met de beste wijnen van Australië voor haar neus, typt Frieda driftig in haar mobiel. Het is haar meer dan gegund. Hier heeft ze jaren op gewacht.  Ooit wenste ze dit voor haar 50ste verjaardag, die precies in het eerste coronajaar viel. Met meer geduld dan ik zou kunnen opbrengen wachtte ze op haar kans. Om vandaag op haar 53ste verjaardag eindelijk de wijnen te proeven die West-Australië lekker voor zichzelf houdt.

Ze zingt over dromen waarin je kan worden wie je wilt zijn. Met een klein bandje, op een klein terrasje zingt een kleine zangeres dwars door me heen. Krachtig, luidkeels klinkt ze in het hele stadje, van de fietsverhuur tot de supermarkt. We laten ons boodschappenplan varen en strijken neer aan een tafeltje naast een enorme hond. In ruil voor mijn verraste, geroerde blik krijg ik  een prachtige lach terug. 

Ze neemt ons op van top tot teen alvorens ze daadkrachtig twee van de langste wetsuits voor ons uit het rek trekt. “That’ll do!”, roept ze vrolijk uit. Kathy, onze gids voor vandaag, houdt het midden tussen Jane Goodall en Jodie Foster. Vriendelijk, atletisch en ruim voorbij de vijftig. Ze legt ons uit wat we kunnen verwachten vandaag. De garantie dat we er zeker twintig tot dertig gaan zien, neem ik met een grote korrel zout. Ik zwom al eerder met dolfijnen. Zonder er ook maar eentje te zien.

Hoewel ik het al zeker weet, vraag ik het toch nog een keer aan de vriendelijke mevrouw van het bezoekerscentrum. Of we hier echt in de oceaan kunnen zwemmen. Zeker weten? Ze knikt bevestigend en vol begrip. Zwemmen in de zee is in het grootste deel van Australië wegens giftige kwallen, zoutwaterkrokodillen en haaien, een waanzinnig slecht idee. Dus check ik het een keer of tien. Het kan. It giet oan.

Grrrrr, moppert Frieda op onze huurauto. Glanzend wit, pas 24 km op de teller, USB-laders overal, zachte leren bekleding, veel groter dan waar we voor hebben betaald. “Ik vind het niet eerlijk”, roept ze uit, terwijl we geluidloos zuidwaarts over de highway zoeven. Ons nieuwste vervoermiddel is uitgerust met de allernieuwste elektronische snufjes om ons zo veilig mogelijk van A naar B te brengen. Automatische afstandssensor, dode hoek lichtjes in de zijspiegels en….iets dat piept als je een beetje uit je rijbaan raakt. En dat niet alleen, de auto corrigeert haar ook meteen door subiet terug de rijbaan in te sturen. Net als bowlen met zo’n kinderrekje.

Na een heerlijke, lange nacht word ik uitgerust wakker. Frieda ligt nog op één oor, ze slaapt zo graag. Met lichte bezorgdheid scan ik onze moderne, lichte, ruime loft. Veel licht, ruime keuken, airco. Zou het wel goed gaan? Nergens een schoorsteen, geen open haard, zelfs geen brievensleuf in de deur. Tot overmaat van ramp ontbeert ons tijdelijke onderkomen ook nog een huisnummer. Straks kan hij ons huis niet vinden.