Nadat we een dik pak papier van handtekeningen hebben voorzien, neemt hij ons van top tot teen op, loopt naar achteren en komt terug met twee wetsuits. Ze zijn van het dikste soort en bovendien nog lekker vochtig van de dag ervoor, zodat het ons ruim tien minuten kost om alleen al het onderstuk aan te krijgen. Een van de mannen lacht meewarig naar Frieda, ze heeft hem achterstevoren aangetrokken. Niet vreemd, want we hebben in geen jaren gedoken.

Geelgebleekt, gortdroog landschap glijdt aan me voorbij. Af en toe opeens een klein watertje met wat bomen, zelfs akkers staan te zengen in de zon. Na bijna twee weken in mijn lange broek is ie er opeens weer. Die heet brandende Australische zon.  Ik prijs de airco in ons rijtuig gelukkig, want vandaag boemelen we met de trein door de prachtige outback.

Net als ik mijn ipad wil dichtklappen verschijnt er een rood 1-tje bij mijn email. Het rondje blijft draaien, trage verbinding vanuit mijn bed op de 23ste verdieping. Ik wacht geduldig, zal wel weer reclame zijn van de Hema. Of misschien… Frieda slaapt nog na onze lange dag gisteren, terwijl een korte, heldere boodschap in mijn scherm verschijnt. Ja! Het is gelukt! 

Ik ren in de hitte van de tweede kerstdag langs de Yarra river. In de schaduw van de bomen tel ik de bruggen die ik passeer, opdat ik de weg terug weer weet te vinden. Het wordt me vaak gevraagd, of ik het nooit spannend vind zo op reis of aan het werk in het onbekende. Altijd. Het kind in mij roept altijd dat zenuwen op haar plaats zijn, dat het best vies kan tegenvallen en dat in het veilige, vertrouwde blijven toch echt de beste keuze is. Zo lang als ik mezelf ken durf ik heel goed bang te zijn. Misschien dat ik er daarom best aardig in ben, in avonturieren. Dus hol ik vandaag weer ergens waar ik nog nooit was. 

Liggend op mijn pilatesmat zie ik de pijpenstelen langs de wolkenkrabbers uit de hemel regenen. Ook hartje zomer kan het hier in Melbourne flink hozen dus brengen wij Kerstochtend door op de plek waar we ons hier aan de andere kant van de wereld het meeste thuis voelen, kamer 2305. Na onze terugkeer uit Tasmanië op de late kerstavond, vonden we precies dezelfde hotelkamer als kado onder de boom. Op het vliegveld weet Frieda een Qantas-piloot zo te charmeren dat hij haar zijn kerstmuts kado doet. De rest van avond flaneert ze met roodwitte Qantas-hoofdtooi door de straten van Melbourne. Ze wenst alles en iedereen een Merry Christmas. Vanuit het hart.

In het donker van de schemer rijdt Frieda ons terug naar het Waterloo hotel. Skyradio schalt kersthits uit de luidsprekers. We turen beiden met maximale focus op de weg en nog meer in de berm, want hier steekt wild over. Heel veel. En van een enorme biodiversiteit waardoor we alert moeten zijn op meerdere silhouetten en een scala aan soorten zeer spontaan oversteekgedrag. De wegen zijn bezaaid met dode dieren. Want nergens in de wereld worden zoveel dieren aangereden als hier.

Omdat we een beetje aan de vroege kant zijn, vraagt ze ons de kangaroes vast te voeren. De watte? Ze overhandigt ons beiden een klein papieren zakje met een soort konijnenvoer erin en wijst met haar vinger richting de ingang. Kan niet missen. Ok dan, als jij het een goed idee vindt.

Na een kwartiertje tevergeefs wachten bij de verkeerde bagagecarrousel, trek ik onze rugzakken alsnog van de juiste band. Hobart airport is toch iets groter dan ik dacht. Ik was effies afgeleid door de snoezige snuifhond die over alle koffers heen huppelt op zoek naar verboden waar. Hier scant men echter niet zozeer op drugs, ongewassen geld en zelfs niet op wapens. Nee, de grootste misdaad die je hier als binnenkomende toerist kan begaan, is het meenemen van een potje honing. Want vandaag landen wij in een van de kwetsbaarste ecosystemen van de wereld. Tasmanië.

De kleine theaterzaal vult zich langzaam met publiek van zeer divers pluimage. Vrouwen overheersen, dat was te verwachten. Midden op het kleine podium wacht in een cirkel van licht een microfoon op haar. Ik kijk al maanden uit naar dit moment, over een paar minuten is het zover en ga ik mijn rockstar in levende lijve zien. Alles en iedereen in dit universum moet hebben samen gespand om deze hele unieke, zeldzame kans te creeëren. En ik pakte hem. Met beide handen. Heel snel.

Ik zit het in mijn donsjas toch een partij koud te hebben. Frieda zit naast me met haar muts op, op de grote tribune. We turen naar de golvende branding waar silhouetten de aanwezigheid van zeeleeuwen verraden. Maar dat waar we voor komen laat zich voor zonsondergang niet zien. De tribune vult zich. We zijn op een plek die zwart ziet van de mensen. 

Natuurlijk slapen we heerlijk in het kingsize bed. Lekker lang ook, want tot onze grote opluchting mag je hier zelfs ontbijten tot 11 uur. Dus schuiven we fashionably late aan in The Salted Egg, het hotelrestaurant. Bevreemd bekijk ik de menukaart, waarop uitsluitend Aziatisch geïnspireerde ontbijtjes prijken. Ik kies lekker veilig voor iets met geprakte avocado op een bruine boterham. Hééét met drie eetjes! Morgen misschien toch maar de pandanrijstpuddinkjes....

De dubbelhoge Skybus express deluxe zoeft ons in slechts 30 koele minuten naar hartje Melbourne. Mijn horloge springt drie uur verder, links en rechts meer kangoeroes dan in de drie maanden van onze vorige reis hier. De skyline van een wereldstad doemt op in het avondrood. Ik vermoed dat ik het hier ontzettend naar mijn zin ga hebben.