Liggend op mijn pilatesmat zie ik de pijpenstelen langs de wolkenkrabbers uit de hemel regenen. Ook hartje zomer kan het hier in Melbourne flink hozen dus brengen wij Kerstochtend door op de plek waar we ons hier aan de andere kant van de wereld het meeste thuis voelen, kamer 2305. Na onze terugkeer uit Tasmanië op de late kerstavond, vonden we precies dezelfde hotelkamer als kado onder de boom. Op het vliegveld weet Frieda een Qantas-piloot zo te charmeren dat hij haar zijn kerstmuts kado doet. De rest van avond flaneert ze met roodwitte Qantas-hoofdtooi door de straten van Melbourne. Ze wenst alles en iedereen een Merry Christmas. Vanuit het hart.
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik een beetje opkeek tegen deze Kerst. Zonder familie, in een hotel, straks regent het nog…. Maar zoals meestal is het gewoon een heerlijke dag. Lekker ongedoucht naar het ontbijt, pilates zonder haast, old-school kerstfilms op de buis, radio 2 op de JBL-speaker, voor de zekerheid pimpen we de minibar met rood-witte sokken, kerstbal en raamstickers van zuurstokken. 20 jaar geleden bezocht Frieda deze stad in een periode van ongewone droogte waardoor douchen er slechts tweemaal per week in zat. Dat risico lopen met de huidige regenval gelukkig niet. Elk nadeel heb zijn voordeel.
Zodra we plannen hebben gemaakt voor de volgende fase van onze reis, klaart de lucht tegen alle voorspellingen in helemaal op. Zonder jas struinen we lang door de stad. Alles dicht op Christmas day - ze hebben er hier maar eentje, de arme zielen – behalve de drogist. Komt dát even goed uit, want uitgerekend op déze dag is onze tandpasta op en blaast de deo haar laatste pufje. In een 24x7-alle-winkels-open land is onze reisregel altijd: eerst opmaken, dan pas nieuw kopen. Dat houdt het leven eenvoudig en de bagage licht. Altijd een mijlpaal, dat de tandpasta op is, want dan ben je lang genoeg op reis om erin te komen. Het markeert de overgang van vakantie naar reizen. We zijn nu zo lang onderweg dat ik niet meer weet hoe lang exact of ongeveer. En dat is precies het effect dat ik ermee beoog.
Ergens tegen cocktailtijd lopen we tegen een Engels pub-achtig tentje met cricket op grote schermen aan. Zo goed als vol, maar zodra ik me met twee glazen in de hand omdraai zit Frieda al bij twee dames aan een tafeltje. “Hier is nog plek hoor!”, roept ze van onder haar kerstmuts. En weer hebben we een uiterst aangename ontmoeting met volstrekte vreemden, oprecht contact van mens tot mens, het wordt haast een gewoonte. Eenmaal buiten moet ik me er echt aan herinneren dat het Kerst is, zo warm en zo lang licht had ik nog nooit op deze dag.
Thuis is het eindelijk laat genoeg om mijn ouders op kerstochtend te bellen. Het tijdsverschil legt meer gewicht in de schaal dan ruim 16.000 kilometers. Zodra ik ophang zet Frieda Miracle on 34th street op. Het vertrouwde is altijd binnen handbereik. Thuis is waar ik ben.
Verstuurd op eerste kerstdag
Maak jouw eigen website met JouwWeb