Safari

In het donker van de schemer rijdt Frieda ons terug naar het Waterloo hotel. Skyradio schalt kersthits uit de luidsprekers. We turen beiden met maximale focus op de weg en nog meer in de berm, want hier steekt wild over. Heel veel. En van een enorme biodiversiteit waardoor we alert moeten zijn op meerdere silhouetten en een scala aan soorten zeer spontaan oversteekgedrag. De wegen zijn bezaaid met dode dieren. Want nergens in de wereld worden zoveel dieren aangereden als hier.

Een twijfelachtige eer waarvan we de impact pas goed doorgronden als we in het bijna donker terug rijden van onze kayaktrip in het wonderschone natuurreservaat Freycinet. Die schattige verkeersborden met allerlei fauna die in andere delen van de wereld eerder een bezienswaardigheid aangeven dan een gevaar, betekenen hier echt gegarandeerd wild. Midden voor je auto. In het donker.

Dus al slingerend om de reeds aangereden exemplaren heen, speuren we de donkerte voor ons af op wallabies, buideldassen, possums, Tasmaanse duivels en vooral naar wombats. Want op die laatste, zo verzekeren Aussies ons, rijd je de auto total loss. We oefenen eerst met het ontwijken van wat wallabies, die zijn niet bijzonder snel. Sommigen wachten ons gewoon lekker voorspelbaar midden op de weg op…. 

Ik zoek naar de verwarming in onze auto. We zijn drijfnat en koud na een urenlange kayaktrip. Bij traag zakkend zonlicht verkennen we de prachtige rotskust van oneindig natuurschoon. Stekelroggen zwemmen door het heldere water onder ons door, kleine visjes springen voor de kayak over het water, adelaars boven ons in de strakblauwe lucht. Heel veel mooier dan dit heb ik het nooit gezien. Op een verlaten strandje trakteert Pablo, onze Spaanse gids, ons op hete thee en een megakoek met witte chocolade en macadamia nootjes. Midden voor mijn neus graast al die tijd rustig een wallabie.

“Dier!”, roep ik hard. We hebben afgesproken dat we geen kostbare tijd verliezen met het classificeren van dat wat we dreigen aan te rijden. Dier volstaat voor alles dat zich voor de auto gooit. Een buideldas rent in het licht van de koplampen vlak voor de auto langs. Later nog wat razendsnelle possums, zodat Frieda haar snelheid al flink heeft geminderd als ik de  onmiskenbare aanblik van een wombat ontwaar in de berm. Met ingehouden adem sluipen we er langs. Gelukkig, hij blijft zitten. 

Niks wat we niet aankunnen hoor, we zijn een fantastisch team als er gevaar dreigt. Veel lol ook, vooral omdat we natuurlijk met regelmaat remmen voor een struikje in kangaroe-vorm of een boomstam met opvallende wombatgelijkenis. Eenmaal veilig thuis, sla ik  in gedachten een kruisje voor ons en voor al het wild dat het mogelijk heeft overleefd vanavond. Binnen wacht ons een warme douche, soep en maanlicht op de zacht ruisende zee.

Verstuurd na een nachtelijke safari