Xanadu

Vanachter een rijtje prachtige wijnglazen leest ze haar verjaardagsappjes. Nederland ontwaakt zodra wij aan onze tweede wijnproeverij beginnen. Eerlijk gezegd zochten we Xanadu meer uit op de naam dan op iets anders, maar het is een schot in de roos. Heerlijke wijnen, een vriendelijke mevrouw en geen andere gasten. Met de beste wijnen van Australië voor haar neus, typt Frieda driftig in haar mobiel. Het is haar meer dan gegund. Hier heeft ze jaren op gewacht.  Ooit wenste ze dit voor haar 50^ste verjaardag, die precies in het eerste coronajaar viel. Met meer geduld dan ik zou kunnen opbrengen wachtte ze op haar kans. Om vandaag op haar 53^ste verjaardag eindelijk de wijnen te proeven die West-Australië lekker voor zichzelf houdt.

Wijn proeven is hier echt een dingetje. Acht touroperators trekken er hier dagelijks in alle vroegte met bussen vol toeristen op uit. Minstens drie wijnhuizen, een Bourgondische lunch en altijd die verplichte bezoekjes aan de chocolade-boerderij. Daar bennen wij dus nie zo van. Van het zitten en veel eten. En al helemaal niet van het vroege opstaan. Dus smeed ik een van mijn betere plannetjes, want het paradijselijke wijnhuis Xanadu bevindt zich op fietsafstand van ons appartement. Lekker bewegen in de buitenlucht, niemand om ons heen en lang uitslapen. Frieda kijkt me bewonderend aan. Hoe komt ze erop?

Het enige alternatief naast de immens populaire mountain bikes, zijn town bikes. Van die strandfietsen met zo’n hoog stuur waar in mijn jeugd alleen kinderen op reden. Frieda kijkt beteuterd naar de helm, die echt op moet van mij. Met wat vage aanwijzingen in rap Australisch en een klein overzichtskaartje gaan we op pad. Het is geweldig. Dat rode steengruis dat knerpt onder mijn dikke banden. De felgroene bomen tegen een hemelsblauwe lucht. Zwart, heet asfalt. Overal ontzettend goed gemutste, behulpzame onbekenden. We gaan als een speer, Frieda schakelt soepeltjes door naar de zevende versnelling waar haar fiets vervolgens in vast blijft zitten. De fietsverhuurjongen die ik telefonisch om raad vraag, komt niet verder dan “to give it a wiggle”.

Frieda fietst hijgend, staand op de trappers de rode oprit van wijnhuis Stella Bella op. Nee, het gaat wel hoor…Wie mij goed kent weet dat ik altijd doorzet tot ik het probleem heb opgelost. Voor alles is een oplossing. Dus fiets ik frunnikend aan de versnellingshandels net zo lang de oprit op en neer tot de trappers weer lichtjes rondgaan. Frieda’s reactie doet vermoeden dat ik hier helemaal de blits maak. De koele, witte wijnen smaken zo heerlijk dat we bijna de tijd vergeten. Op een holletje sjezen we over de gravelweg naar Xanadu. Moeten we makkelijk reddden. Hardop zingen we het gelijknamige nummer voor de twintigste keer vandaag. Xa-aa-aa-na-na-du-du! Als de weg niet zo’n wasbordprofiel had gehad waren we op tijd geweest. Ik word haast van mijn fiets gelanceerd. Samen zoeken we het vlakste stukje weg tot we bij de achteringang van het landgoed van Xanadu aankomen. Daar mag je niet in, maar er zit speciaal voor fietsers een klein hekje dat toegang geeft tot de wijngaarden. En opeens fietsen we samen tussen de wijnranken, uitgestrekt van horizon tot horizon, een machtig gevoel.

Binnen een oase van rust, ontspannen muziekje, een hartelijk welkom en verrukkelijke wijnen. We blijven lang, dit is waarvoor we kwamen, waarvoor zij kwam. Dus krijgt ze alle tijd van me. Ik weet toch de kortste weg terug naar huis. Dat heb ik allang uitgezocht.

Verstuurd op haar verjaardag