Asfaltvreters

In het piepkleine benzinestationnetje waar we voor de zekerheid tanken terwijl het nog helemaal niet hoeft, twijfel ik bij het rek met landkaarten. Mijn verstandige, altijd voorbereide ik, drukt me op het hart er vooral eentje mee te nemen. Ik luister goed naar haar, we hebben haar hard nodig op deze etappe van onze reis. Want wij rijden vandaag dwars door honderden kilometers outback.

Waar lange linten asfalt slingeren door frisgroene bossen vol knaloranje bloemen. Waar meer waarschuwingsborden voor kangaroes zijn dan kangaroes zelf.  Waar de weg soms zo smal is dat ik de piepjes op onze auto uit moet zetten. Waar de maximum snelheid 110 km is op wegen waar in Nederland slechts een waaghals 60 km per uur rijdt. Waar nauwelijks mobiel bereik me uitnodigt de langvergeten kunst van Het Kaartlezen weer eens op te pakken.  

Mijn verstandige ik komt ons goed van pas vandaag. Ze leest feilloos kaart, vervangt het piepsysteem, laadt alles op tijd op en heeft ook nog aan water, boterhammen en worteltjes gedacht. Frieda staat erop dat wij getweeën altijd aan twee verschillende telefoonproviders verbinden. Ook haar verstandige ik staat ons bij vandaag.

We rijden en rijden. Het is zo stil op de weg dat Frieda de eerste tegenliggers van de dag hartelijk zwaaiend begroet. Witte pick-ups en vrachtwagens. Alles blijft vriendelijk op afstand, ook als ik langzaam rij. Hier kleeft niemand bij elkaar aan de bumper. Misschien hebben ze ook geen haast. We doorkruisen kleine dorpjes met niets meer dan een general store. Niks geen benzinestations, geen drogist, geen kapper, maar vooral mis ik ziekenhuizen of medische faciliteiten. Wat doet men hier bij ziekte?

In ons hotel in Albany dineren weer naast een ouder echtpaar. Of ze op vakantie zijn hier? Ze blijken op een boerderij vijf uur rijden van hier te wonen. Ze logeren een paar dagen in deze ‘grote stad’ om boodschappen te doen en om hier naar het ziekenhuis te gaan…Voor de echte nood vliegt er wel een vliegtuigje hoor, stelt hij me gerust. Als je tenminste nog leeft als ze aankomen, grapt hij er achteraan. Australië spreekt de zelfredzaamheid van haar inwoners maximaal aan.

We lopen nog even naar buiten. Bijna knots ik met mijn hoofd tegen de draaideur. Die draait hier ook naar links net als het verkeer op de rotondes. Mijn verstandige ik is moe. Het is tijd om haar op een cocktail te trakteren. Heeft ze verdiend.

Verstuurd vanuit Albany