Lastig zijn

Het kon ook niet anders. Na 12 aaneengesloten dagen zonder noemenswaardige tegenslag. Dagen van gratis upgrades naar kraakheldere grote appartementen, van gratis ontbijt in het Hilton, van verrassende wendingen die altijd ten goede uitpakken. Als doorgewinterde en gezomerde reizigsters weten wij maar al te goed ook een tegenslagje hier en daar te incasseren. Daar kunnen wij goed tegen, maar leuk is het nooit.

Onze prachtige, lange autorit door de schitterende outback verloopt vlekkeloos. Het bosbrandweerbericht belooft slechts een paar kleine, vaak geplande bushfires op redelijke afstand van de door mij geplande route. Onze landkaart beslaat de gehele reis in voldoende detail. Het uitzicht op die vreemde Australische bomen met groene kruin en zwartgeblakerde stam, streelt het zicht. Temperaturen die het asfalt nog net niet doen smelten. Zelfs de gevreesde road trains, enorme vrachtwagens met wel tot 4 aanhangers erachter, blijven netjes in hun baan razen. En ook verveling, de grootste veroorzaker van ongelukken in Australië, blijft met Frieda in de auto uit. 

Met goed gemoed parkeren op plaats 48. Hij appt dat hij er zo aankomt. Ik voel ergens dat dat geen goed teken is. Onze host is hartelijk, luid en verschrikkelijk chaotisch. Samen met mij opent hij de deur, oh die was al open…. Binnen een prachtig, ruim appartement, dat is het niet. Maar het is niet schoon. Echt niet. Snel graait hij de, nog natte, handdoeken van de vorige gasten van het rek, roept hij over bedden opmaken en hult hij zich in onmiskenbare Overcompensatie. Zodra hij een deegkom vult met warm water en afwasmiddel om het appartement met een vaatdoek te gaan poetsen, onderbreek ik hem. Dat kan ik beter zelf doen, schoonmaken. Hij graait een zure mop van het balkon, maar het lukt me om hem af te leiden tot hij een bezem in de kast vindt en wild om zich heen begint te maaien. Ik moet hem tot driemaal toe sommeren daarmee te stoppen. Als hij met gootsteenontstopper de vloer wil gaan dweilen, zie ik in dat een andere aanpak wellicht meer effect zal hebben.

Omdat luisteren niet een van zijn kernkwaliteiten blijkt, besluit ik dat het tijd wordt dat hij last van mij krijgt. Dat kan ik heel goed tegenwoordig, Lastig Zijn. Deze meneer verhuurt zijn onderkomen voor het eerst en wil heeeeel graag goede reviews. Ik schat zo in dat ik het beste Heel Ontevreden kan zijn, toevallig een van míjn kernkwaliteiten. Hij pruttelt nog wat over dat hij het zo graag goed schoon had willen hebben voor ons, maar zwicht genadeloos voor mijn gortdroge argument dat we dat station inmiddels wel gepasseerd zijn. Ik ben bereid om iets van mijn ontevredenheid op te geven en zelf schoon te maken als hij ons korting geeft. Anders blijf ik Heel Ontevreden. Frieda houdt van spanning haar adem in. Na wat heen en weren trekt hij de bankbiljetten die ik heb gevraagd uit zijn broekzak en ratelt ter overcompensatie nog een tijdje door. 

Het kost me nog altijd energie, maar ik neem er notie van hoe ontzettend veel beter ik hierin ben geworden. In Op Mijn Strepen staan. Een ander tot last zijn. Zodra we ons nieuwe onderkomen schoon genoeg hebben verklaard, slaan we een handdoekje over de linkerschouder om het zwembad te verkennen. In de ruimte die ik voor mezelf, voor ons, heb gecreëerd komt de ontspanning en valt me nu pas op hoe mooi en luxe het hier is. Een binnen- en een buitenzwembad, palmbomen, TV met Netflix én een wasmachine. In het bubbelbad weken de laatste zorgen en irritaties van me af. Alle ongemak is tijdelijk.

Verstuurd met rechte rug