Kangoeroe!

De uitgedroogde boomtakken tikken krakend tegen elkaar. Het is bloedheet, zodat de zeebries aanvoelt als een föhn recht in mijn gezicht. We openen het dubbele hek dat dit reservaat beschermt tegen roofdieren, zoals de vos. Eerst over de gebruikelijke rolstoelvriendelijke boardwalk naar het eerste uitzichtpunt over het water van dit estuarium. Hier stroomt het zoete water van een paar grote rivieren langzaam via een brede monding de zee in. De unieke mix van zoet en zout water gecombineerd met het veranderende tij maakt dit ondiepe water tot een waar natuurparadijs. We zijn weer de enigen op een plek waar het zwart zou moeten zien van de mensen. 

Overal en zelfs bij de plaatselijke VVV kreeg ik op mijn vraag hoe dit unieke, zeer zeldzame estuarium te verkennen, een plezierrondvaartje door de jachthavens aangeprezen. Of had ik liever het piratenschip? Alsof men zelf niet weet waar ze beroemd om staan. Elke meter met de auto, een uitje is zitten op een bootje en als er al gelopen moet worden dan uitsluitend en alleen over een vlak geprepareerde boardwalk van max 500 meter. Voor een land met zo overweldigend veel natuur en wildernis, gaan velen het verblijven erin vakkundig uit de weg. Vreemde jongens die Australiërs.

Na de boardwalk slaan we rechtsaf het stoffige pad op. Over het water zweven witte reigers, zwemmen zwarte zwanen, in de struikjes hippen kleine, felblauwe vogeltjes. Het is mij haast te heet om te wandelen, maar we zijn er nu toch. Ik las dat ze hier wel eens worden gespot, zouden zij wel tegen de midden-op-de-dag hitte kunnen? Frieda grijpt mijn arm, we bevriezen, want een paar meter verderop in de schaduw herken ik het onmiskenbare silhouet van een kangoeroe. “Check!”, roept Frieda opgeruimd. Na twee weken en 1200 km door de Australische outback rijden, trekken we eindelijk de kangoeroeteller van de nul af.

Aaaah! Nu we wat minder op onze hoede zijn, poppen ze plotseling overal op. Slapend met de voorpootjes half over het pad, waakzaam torenhoog rechtop een klein stukje verder of net wakker met wiebelende oortjes op een paar meter afstand. Van de spanning pakken we elkaars hand. Naarstig redeneer ik of ze echt geen gevaar voor ons zijn. Ik ontmoette ze nog nooit van zo dichtbij. Planteneters van kleiner formaat dan nijlpaard, neushoorn of olifant, maar wel supersnel en redelijk licht ontvlambaar. Ik besluit dat als we er stilletjes met een boogje omheen lopen – net als met die graasrunderen in het duingebied – we waarschijnlijk zonder blauw oog de auto bereiken. Ik kijk niet uit naar een bokspartij met deze indrukwekkende dieren.

Thuis in ons resort nemen we nog één duik in het zwembad. Gisteren plonsten we maar liefst twee keer in de oceaan alvorens we de kerstlichtjesroute lopen. Gezinnen in korte broek met kerstmuts of rendiergewei, van plezier kraaiende kleine kinderen, enorme lichtinstallaties in de vorm van slee, zuurstokken of Claus himself. Vreemden die ons vrolijk kerstfeest wensen, overal kerstliedjes op straat. Kerst duurt hier minstens vier weken en betekent meer dan onze Sinterklaas, Kerstmis en Paashaas bij elkaar opgeteld. Door de zwoele avond wandelen we langzaam terug, terwijl het zuiderkruis zich in de sterrenhemel aftekent. Aan alle lichtjes is gedacht.

Ter afronding van het eerste deel van onze reis, draai ik nog een laatste wasje, eten we de koelkast leeg en drinken de laatste wijn op. Morgen leveren we de huurauto in en vliegen we drie tijdzones verder. Op naar nieuwe avonturen.

Verstuurd met lege koelkast