Voorpret

Hand in hand wandelen we in de natte sneeuw tot de schemer overgaat in het donker van de decemberavond. Lekker koud tot op het bot drinken we het laatste beetje glühwein op. Aandachtig vouw ik mijn handschoenen netjes op, mijn winterjas kan naar boven, de kerstspullen blijven dit jaar in de doos. Mijn koude lijf gloeit van voorpret. Want we gaan op reis. Voor het eerst in jaren. Echt op reis.

We lopen het lijstje nog even langs, hebben we echt alles in die rugzakjes zitten? Het lijkt zo weinig. Korte broek, badpak en een petje. Zonnebrand kopen we daar wel. De zon brandt oneindig veel feller in Australië en als we aankomen is het er nog net geen zomer. Niet dat de temperatuur zich daar veel van aantrekt overigens. Nog geen week geleden tikte het kwik op onze plaats van bestemming soepeltjes de 40 graden aan. Celsius. Meteen een bosbrand van ruim vier dagen op nog geen 30 km van onze AirBnB. Het universum bereidt ons avontuur zorgvuldig voor.

Dus brengen wij de laatste weekjes redelijk gespannen door. Je weet het maar nooit, er kan tot het laatste moment van alles tussen komen. We drukken onze almaar verder aanwakkerende opgetogenheid met een gezonde dosis realisme en een ruim repertoire aan zorgen, kleine angsten en zeldzame vlagen lichte paniek de kop in. Ik herken het van mijn vorige reizen, dit is heel anders dan op vakantie gaan. 

Niks dat we niet kunnen hebben hoor. Doorgewinterde reizigers als wij zijn, hebben wij onze coping mechanismes tot in de puntjes geschaafd. Waar ik de illusie van controle terugwin door het maken van veel lijstjes en minutieuze voorbereiding, stort Frieda zich in een overvol schema van werk, sport en Candy Crush dat geen enkele puf voor zorgen overlaat. Ook niet voor voorbereidingen overigens, wat weer heel gezellig combineert met mijn overlevingsstrategie. Wat zijn we toch een goed team, zelfs in onze valkuilen vullen we elkaar aan.

Ik draaf nog een laatste rondje door de vrieskoude polder. De ganzen groeten me in V-formatie, een flintertje ijs op de vaart, de laagstaande zon op mijn gezicht, het uitzicht op de molen tegen een strakblauwe lucht. Voor het eerst in lange tijd heb ik geen flauw idee wat ik over drie dagen zal doen. De enige zekerheid is dat ik er een korte broek bij aan zal hebben. Ik zuig zoveel mogelijk erfgoed en winterkou op om de aanstaande cultuur- en klimaatschok op te vangen. Een jaar zonder Sinterklaas, Kerst in de zomerhitte, 10 uur eerder in het nieuwe jaar dan ieder die mij lief is. 

Voorpret. Ik heb het al maanden. Tot in mijn tenen. Ongeacht alle kleine en grote zorgen. Want of het nou doorgaat of niet, ik heb de beslissing genomen om ruimte maken voor een groot en onbekend avontuur. Mijn hart open gesteld voor dat wat er op mijn pad gaat komen, wetende dat het never-ever-nooit-niet loopt zoals gepland. De bereidheid gevoeld om voor het eerst in mijn leven afstand te doen van mijn meest favoriete feesten, Sint en Kerst met mijn familie, afstand van weken werk en inkomen. Dat ik het in me heb om te gaan voor wat mijn hart me toeroept. Dat is pas voorpret.

En nu zo op de vooravond van een groot avontuur, als de zorgen zich hooguit nog beperken tot code-oranje-gladheid op weg naar Schiphol, onthult de wegglijdende spanning nieuwe lagen voorpret. Lagen die het schrijven losmaken, die ondeugende grapjes laten ontglippen en zelfs opgetogenheid toestaan. Wat er ook gebeurt, wat er ook van komt, het is vanaf nu onderdeel van het avontuur. Dus precies de bedoeling. Goede voorpret is het halve werk.

Geschreven op de vooravond