Gate 13

Een zwoele avondbries waait door de eucalyptusbomen als we met een buik vol heerlijk Thais eten door het donker naar huis lopen. De sprinkhanen zingen een tjirpje, de lucht vol van zoete bloemengeuren, de eerste sterren tekenen zich af op het zuidelijke hemelgewelf. Voor dat we bioritmies eigenlijk best overhoop liggen voel ik me verrassend fit. Ik bemerk hooguit een iets trager denktempo, maar verder gaat het wonderwel ok met me. En dat na een vlucht van 17 uur.

Kijk Australië ligt natuurlijk gewoon heel erg ver weg. Dus lang vliegen dat moet toch. Vroeger altijd met een onvermijdelijk tussenstopje in Hong-Kong, Singapore of Dubai. Maar nu vlieg je in één keer van Londen naar Perth in slechts 17 luttele uurtjes. Da’s dan ook meteen de langste passagiersvlucht die er bestaat, dus dan willen wij dat dus ook. Om onszelf vervolgens te ontmoedigen met zelfondermijnende wat-als-ik-niet-kan-stilzitten gedachten. Tot overmaat van ramp blijkt deze vlucht der vluchten vandaag van gate 13 te vertrekken. Waarom doen ze dat? Frieda kijkt me vol trots aan terwijl het geel-rode stof van Perth zich onder ons begint af te tekenen. En óf ze kan stilzitten.

Zodra ik het vliegtuig uitstap verandert de wereld in een flits van een seconde. Van Brits naar Aussie, van net iets te koud naar net iets te warm, van klein naar groot. Ik voel herkenning op een plek waar ik nooit eerder was. De geur, het vertraagde tempo, de felle zon, onverstaanbare mensen die wel prima begrijpen wat ik zeg. Dankbaar trekken we onze rugzakken van de bagageband. Je weet het maar nooit. In de aankomsthal staan kortgebroekte mensen te wachten, pas nu dringt het tot me door hoe het lente kan zijn op 4 december. 

In een rustige buitenwijk van Pert, want Perththth dat zegt dus niemand hier, wacht een schattig, Australisch groezelig appartementje ons op. Op een stofje hier of daar kijkt men hier niet. Voorzichtig oefenen we oversteken in een linksrijdend land zonder zebra’s. Niet nodig, niemand loopt hier, behalve van en naar de bushalte. Palmen met grote kerstballen, verlichte rendieren in de voortuin. Met kinderlijke verwondering slenter ik langs vergeelde gazonnetjes vol rood-wit gekleurde zuurstokken. Vreemden groeten ons met de warmte en vriendelijkheid die alleen van dit land ken. Een ontwapenende rust in de supermarkt waar ook ik, geplaagd door een jetlagbrein, eens niet kan kiezen uit gangpaden vol nieuw eten.

Spoorzoekend zonder Google vinden we in het donker ons huis met lichte moeite terug. Ook zonder mobiel vinden wij onze weg, maar morgen gaat er toch echt een Australische SIM in. Wij zijn tenslotte onafhankelijke, zelfredzame dames van onze tijd. Met een glaasje heerlijke witte, Australische wijn sommen we op wat er allemaal goed is gegaan op de dag dat er zoveel mis kon gaan. We zijn gezegende dames. Ik besef het maar al te goed.

Verstuurd terwijl Frieda voetbal kijkt