Na een heerlijke, lange nacht word ik uitgerust wakker. Frieda ligt nog op één oor, ze slaapt zo graag. Met lichte bezorgdheid scan ik onze moderne, lichte, ruime loft. Veel licht, ruime keuken, airco. Zou het wel goed gaan? Nergens een schoorsteen, geen open haard, zelfs geen brievensleuf in de deur. Tot overmaat van ramp ontbeert ons tijdelijke onderkomen ook nog een huisnummer. Straks kan hij ons huis niet vinden.
Ik gaf het al lang geleden door, via zo’n app. Ik kreeg hem persoonlijk aan de lijn. Natuurlijk kwam hij naar Australië en dat tijdsverschil kwam precies goed uit. Dan was hij mooi op tijd terug in Nederland. Welke schoenen ik bij de deur zou zetten een of ik er i.p.v. een wortel wat water voor Americo bij wilde zetten? Die is niet zo aan de warmte gewend.
In het vertrouwen dat het goed is stap ik onder de douche om vol verwondering het water weer linksom door het putje te zien draaien. Ik ben echt aan de andere kant van de wereld. Shampoo maken ze hier altijd van amandel, Cocos of macadamia, waardoor ik ruik naar wat het midden houdt tussen een gebakje en Thaise soep. Niet onaardig.
In een ongewoon vacuüm vol creativiteit en beslissingskracht dat ik alleen ken van samen op reis, maken we doortastend en snel plannen voor onze aankomende autotrip. Frieda produceert razendsnel opties, ik hak soepeltjes knopen door. Nergens zijn wij zo goed samen als in het onbekende. Tenminste, als ik op tijd wat eet…..en Frieda genoeg koffie krijgt en af en toe kan uitslapen. We vulden elkaars handleiding lang geleden al aan.
Op zoek naar cash, een SIM-kaart en een USB-lader, die wel in het stopcontact past, lopen we recht op een enorme kerstboom af. Met pakjes en al. Ik ga er dichtbij staan om iets van de rood-witte feestsfeer mee te krijgen op deze 5 december. In mijn korte broek omhels ik de grote boom met neppakjes. In mijn wereld zijn alle vrolijke decembermythes echt. Als je groot bent mag je lekker zelf bepalen wat je gelooft. In koos er lang geleden voor dat dat Sinterklaas moest zijn. Wel zo leuk leek me.
Dus het jaar dat mijn nichtje door haar uh-je-weet-dat-sinterklaas-niet-bestaat fase heen gaat, leek me een veilige familiefeestpauze. Met een beetje geluk komt haar geloof met een paar jaar weer terug, net als bij mij, en zingen we weer luidkeels samen bij de openhaard.
Maar ik zou jokken als ik zou zeggen dat het me niks doet. Dus als ik uitgerekend op deze dag midden op straat een telefoon zie met het gratis nummer van de kerstman erboven, laat mijn reactie zich makkelijk raden. Gespannen draai ik het nummer: 46 46 46. Ik krijg een elfje dat me doorverbindt met de grote man zelf. Hohoho Cindy, hij kent mijn naam. Of hij me op de brave of stoute lijst moet zoeken. Wat denk je zelf? Wat of dat ik wil hebben, vraagt hij me. Sinterklaas had het al geweten, maar ik vergeef het deze vriendelijke Claus. Ik schraap even mijn keel en spreek het helder en oprecht uit in mijn beste Engels. World peace, wereldvrede. En als tweedst chocola. Goedkeurend neemt hij mijn lijstje door, mooie kado’s. Dank je, vind ik zelf ook wel.
Met alles dat we nodig hebben op zak en in ons hart, zakken we neer voor een bordje tapas met sangría. Iets Spaans is hier heel zeldzaam en mag niet ontbreken vandaag. Ik denk dat de Sint ons al heeft gevonden. Wat een heerlijk avondje.
Verstuurd op 5 december
Maak jouw eigen website met JouwWeb