OoVee

Net als ik mijn ipad wil dichtklappen verschijnt er een rood 1-tje bij mijn email. Het rondje blijft draaien, trage verbinding vanuit mijn bed op de 23ste verdieping. Ik wacht geduldig, zal wel weer reclame zijn van de Hema. Of misschien… Frieda slaapt nog na onze lange dag gisteren, terwijl een korte, heldere boodschap in mijn scherm verschijnt. Ja! Het is gelukt! 

Om eerlijk te zijn was onze tour naar de Great Ocean Road gisteren niet zo great. De weg wel hoor, die is spectaculair. Slingerend langs hoge kliffen, gematigd regenwoud en beukende golven van de oceaan. Zelfs het miezerige, mistige weer voegt nog wel wat toe aan de beleving. Onze gids echter niet. Zenuwachtige, ongeduldige man die niet bijzonder dol is op zijn werk. Wie mij goed kent, weet dat ik daar niet bijzonder op ben gesteld. Noch op massa’s, massa’s toeristen. Beiden spannen samen op één dag, dan heb ik het maar gehad. In de lange busrit terug naar Melbourne google ik andere leuke dingen om te doen. Naar een cricketwedstrijd misschien? 

Frieda meldt me droog dat we daar zó weinig verstand van hebben dat we niet eens weten hoe we kaartjes moeten kopen. Ik kom er inderdaad niet uit. BBL, AFL, Reserve. Bovendien lijkt het alsof die ene wedstrijd wel vier dagen duurt. Weinig sporten hebben zo veel geheimen voor me als cricket. Eerst maar op les oppert Frieda. Tuurlijk, wat een goed idee, alleen maakt een cricket clinic bepaald geen onderdeel uit van het standaard aanbod van touroperators in Zuid-Australië. In mijn hoofd speur ik naar oplossingen tot het lampje brandt. Binnen een kwartier heb ik twee privé-coaches die jeugdtalenten trainen, gevonden en aangeschreven. Nu rest mij niets anders dan de vingers te kruisen en rustig te gaan slapen. 

Vandaag begint mijn dag, met het enthousiaste bericht van één van hen, dus goed. Zo goed dat ik mijn veilige fruitsalade-met-kokosyoghurt-ontbijt-routine flamboyant doorbreek met een roerbakgroenten op bruine rijst gerecht. Héééét, met vier eetjes dit keer! Dan maar een tam roereitje voor we op een avontuur gaan, dat we ons nooit voorbij laten gaan in een Grote Stad. Met het OV. Stiekem hoop ik altijd op metro’s, lekker zoeven door zo’n ondergronds parallel universum vol gekleurde routes. Magisch vind ik dat. Maar Melbourne ooveet met een zeer uitgebreid tramnetwerk. Dus breid ik mijn collectie plastic OV-kaarten-van-grote-steden uit naar 16 en rammelen we heerlijk Amsterdams naar St Kilda.

Het viel me al veel eerder op, maar ook hier in de tram weer een ruime hoeveelheid hulpmiddelen voor wie het nodig heeft. Navilens biedt via een app audio en tekst tijdens de rit aan slechtzienden, ringleiding is overal in Australië – ook bij de bushalte in de outback – beschikbaar, rolstoelvriendelijke paden en altijd scheutige informatie over het aantal te verwachten traptreden. Op dit continent wordt de fysiek beperkte medemens niet (meer) buitengesloten. Zelfredzaamheid is hier hard nodig en wordt ook echt mogelijk gemaakt.

In het regenboogkleurige St Kilda wacht ons een strand waar, naar Australische gebruik, weer eens niet gezwommen mag worden. Nee, geen zoutwaterkrokodillen, giftige kwallen of witte haaien. Na de enorme (valt wel mee hoor) regenval van de afgelopen dagen (een millimeter of 15…) is er zoveel rioolwater de zee ingestroomd dat de waterkwaliteit niet zwemwaardig is vandaag. Dus verkennen we het strand en het wijkje te voet tot we die oude trams voorbij zien rijden waar Frieda al dagen op aast. We hollen erin zonder zijn bestemming na te gaan, dat zien we dan wel weer. Het onbekende lonkt altijd zo fris en fruitig aan de horizon, wie weet op wat voor geweldige plek we uitkomen. Na een kwartier rijdt ook deze tram gewoon weer het centrum van Melbourne in. Vlakbij ons hotel stappen we uit….

Straks misschien nog één keer naar dat fantastische Japanse restaurant, ze kennen ons al bijna bij naam. Als het lukt voor zonsondergang nog even de pinguïns aan land zien komen. Nog één keer bij avondlicht door de zwoele straten van Melbourne zwerven. Voor we morgen verder reizen naar een nieuwe horizon.

Verstuurd op de laatste avond in Melbourne