Top 100

Vlak voor de wedstrijd stofzuigt hij nog even de baan. Dan komen ze op, de nummers 59 en 74 van de wereld. Om elkaar vervolgens in een verhit partijtje alle hoeken van de blauwe baan te laten zien. Zo ziet toptennis er dus uit. Best wel aardig.

Frieda stond op oudejaarsavond al met haar neus tegen het glas van het stadion gedrukt. Het 20 keer grotere cricketstadion aan haar rugzijde. Zij weet als geen ander hoe tennis ruikt. Dus na initieel beperkt zelfmedelijden als gevolg van de asynchrone planning van onze reis en de Australian Open, vond Frieda natuurlijk een fantastisch alternatief. Adelaide International, een toernooi voor de top-100 spelers van de wereld. En een inspeeltoernooitje van de grote jongens voor het echte werk straks in Melbourne.

Een zwaluwtje zweeft rustig onder het zonnedak tijdens de tweede set van de dames enkel. Het duurt wel een beetje lang altijd, dat tennis. Maar Frieda geniet met meer engelengeduld dan ik van haar ken. Toch duurt het tot ver in de derde set voor het stadion zich helemaal heeft gevuld. Uitverkocht. Op de eerste dag, als het allemaal nog moet beginnen eigenlijk.

De reden hiervoor onthult zich rap. De zinderende damespartij is slechts het voorprogramma voor een heren enkelspel met lokale beroemdheid wiens naam ik niet kan uitspreken. Laat staan spellen. Het schemer valt, de baan krijgt nog een rondje stofzuiger, het net  wordt verwisseld voor eentje met meer reclame. Frieda holt even naar de foodtruck, terwijl ik onze plaatsen bezet hou. Als hij opkomt gaat het dak eraf.

Ter warming-up pakt hij razendsnel de voorsprong om hem vervolgens even snel weer af te geven. Het publiek uit zijn thuisstad echoot geoefend leuzen en klapritmes die ik alleen van voetbal ken. Van TV dan hè. Het eerste setje gaat al snel naar de ‘thuisploeg’.  In de pauze dansen we een synchroon pasje om warm te blijven, maar de fan cam slaat ons om onduidelijke redenen weer over. 

Ze zijn aan elkaar gewaagd. De mannen die over een week of twee in de voorrondes van de Australian Open worden uitgeschakeld. De mannen waar je nooit wat van hoort, wiens naam niemand kan onthouden, laat staan spellen. Die hooguit op het centercourt spelen als ze tegen de echt grote jongens spelen. Zodat je bijna over het hoofd ziet dat ook zij ware kunstenaars zijn met de bal. 

Nummer 59 zijn van de wereld is een teken van uitzonderlijk talent. In de tweede ronde een grand slam verlaten is een wereldprestatie. Doorzetten zonder ooit de beste te zijn getuigt van karakter. Ik ga zijn naam leren spellen. 

Verstuurd tijdens Thanasi Kokkinakis vs Dusan Lajovic