Het Dorf

“Hahndorf!”, roept ze enthousiast uit als ik haar vraag waar ze nog heen zou willen, nu we de resterende nachtjes tot onze thuisreis tellen. Dus regel ik ergens een van de laatste hotelkamers, want deze Duitse enclave in Zuid-Australië is immens populair. Warum ist mei ein Ratsel.

Ondanks de belofte van Google dat we in slechts 72 luttele minuten in dit Gotische dorp zullen arriveren, dwalen wij er heerlijk een uurtje of twee bij op. Om onduidelijke redenen kan onze navigatie-assistente niet zonder onverharde wegen. In tegenstelling tot wij, al is het alleen al omdat het niet mag van de autoverhuur. Maar hoe we ook rijden, steevast eindigt het asfalt in een stoffige dirt road. Dus schakel ik over op waar ik heel goed in ben, dwalen met een kaart. Zo tuffen we door de uitgestrekte wijnvelden van Jacobs Creek, hollen we naar de WC waar de vochtige, koele lucht aandoet als in de Alpen en rijden we recht Sjakies chocoladefabriek in. 

Wie Frieda goed kent, weet dat ze gek is op zoetigheid én keuzestress krijgt van een chocoladeparadijs. Besluiteloos drentelt ze langs grote bakken chocolade, fudge en ander snoep. Dus duw ik haar een 10-dollar-biljet in de handen. Dit mag op. Ze lacht haar mooiste lach, ik ken haar zo goed. Ze kiest vrijwel direct voor wat ze het aller-lekkerst vindt, fudge met koffiesmaak.

Ergens aan het begin van de middag dwalen we zo, via een piepklein file-tje, Hahndorf in. Bussen links op P7, souvenirshops overal. Ik haal diep adem, alle ongemak is tijdelijk. Met groot bewustzijn blijf ik uit de vergelijkingsval – dat ik daadwerkelijk een stukje Duitsland hier in dit bizarre landschap ga vinden. Het helpt, maar als onze hotelkamer echt te vies is om aan te raken, kan ik het niet nalaten om een snibbig, cynisch grapje over de Deutsche Gründlichkeit te maken waar ik zelf heel veel lol van heb. Oh wat hou ik daarvan. Van die Gründlichkeit en van mijn eigen grapjes. Niet van viezigheid, dus doe ik uiterst effectief mijn beklag en geef voor het eerst deze reis een kamer terug.

Tevreden nemen we onze intrek in, wat nu echt de laatst beschikbare kamer in Hahndorf moet zijn. Het dorpje, bestaande uit één hoofdweg vól verkeer, is gevuld met vakwerkhuisjes, biergartens, worst, souvenirs, worst en heel veel toeristen. De weg oversteken kost vijf minuten. Een beetje zoals Duitsland dus. Maar dan in het Engels, want Duits versteht hier niemand niet na zeven generaties op het zuidelijk halfrond.

Zodra de bussen vertrekken, daalt de rust neer op Mount Barker road. We slenteren wat in de late avondzon. Vreemd genoeg voelt dit 150-jaar oude, Duitse eilandje toch een klein beetje als thuis.

Gesendet von Hahndorf, SA