De Reiziger

Tijdens mijn laatste ontbijt hier kijk ik vanaf ons balkon naar de verte, naar de diepblauwe oceaan onder een lichtblauwe hemel. Ik maak altijd tijd voor afscheid. Anders blijf ik verlangen naar iets dat ik allang heb gekregen. Het ruimt op, lekker geen losse eindjes. En in dat loslaten denk ik opeens terug aan de laatste dag van onze vorige reis op dit halfrond, zeven jaar geleden. Aan het voornemen dat ik nam, aan de wens van diep uit mijn hart, om iets van die soepelheid, lichtheid en eenvoud van die reis voorgoed met me mee te nemen. En dat deed ik.

Zittend op dat balkonnetje realiseer ik me plots hoeveel er is veranderd in die zeven jaar. Dat ik nu doortastender, moediger, lichter door het leven ga dan toen. En wat een eenvoud me dat brengt. Ik heb mijn plek gevonden, die van de reiziger. Van iemand die altijd thuis is waar ze is. Die het onbekende met vertrouwen betreedt en verschillen met oprechte nieuwsgierigheid onderzoekt. Iemand die intens geniet van weer thuis zijn, goed voor zichzelf zorgt, haar hart volgt en onderweg wel uitzoekt wat het pad is. Die een tijdje met anderen meereist om ze echt te leren kennen, te begrijpen, te verstaan. Die niet vies is van een beetje schuring, wetende dat een goede reisgenoot belangrijker is dan de bestemming. Die de voldoening voelt van leven met alle zintuigen. Iemand die ten volste bereid is zichzelf tegen te komen. 

Opeens zie ik daar op dat balkon wie ik ben geworden. Wie ik altijd al ben geweest. Wie ik altijd zal zijn. En hoe trots ik daarop ben. Het kan je zomaar gebeuren op zo’n reis. Je dwaalt wat, je bekijkt het leven eens van de andere kant, je laat wat los. En dan opeens. Kom je zomaar jezelf tegen.

Verstuurd in eenvoud