Laatste dag

We zijn vandaag niet op ons best. Of we denken dat we dat niet zijn. Zo’n laatste dag, van laatste keren, in een land dat we mogelijk voor het laatst bezoeken. Ik voel de weemoed. Een tikkie vermoeid van een late cricketavond gevolgd door een vroege duiktocht, op weer een andere plek. We brengen bij hoge uitzondering eens niet het beste in elkaar naar boven. Of we denken dat we dat niet doen. Tot het me opeens overvalt. Het inzicht. Dat deze hele reis een weergave is van ons samenzijn. Van onze unieke combinatie van karakters. En dat die schitterend prachtig is.

Een reis met lekker luieren en sporten, met cultuur en natuur, met pizza en groenten, met bibberkou en smorende hitte, met vroeg op en heeeeel lang uitslapen, met wikken en besluiten, met stromatolieten en tennis, met plannen en loslaten, op land en onder water, met auto en fiets, met nadenken en handelen, met wereldstad en gehucht, met tasmaanse duivel en dolfijnen. Samen hebben we het allemaal en we vinden het nog echt leuk ook. Dus zakken we op een laatste balkonnetje neer met een koud, wit wijntje. Massa’s kangaroes huppen over de golfbaan zover het oog reikt, de oceaan op de achtergrond onder een stralend blauwe hemel. Mooier dan dit wordt het niet. 

Op onze laatste dag schijnt de zon fel door het wateroppervlak, zodat het onderwaterleven extra goed kunnen zien. We nemen nog één keer een duik. Vissen overal, oesters met scherpe (!) schelpen klappen open en dicht, kleine kwalletjes zweven midden voor mijn gezicht. Geoefend als we zijn kan ik nu zelfs weer filmen en duiken tegelijk. Langer dan ooit zwemmen we onder het oppervlak van de Zuidelijke oceaan. Zo lang ademden we nog nooit uit een tankje. De duikinstructrice probeert mijn visitekaartje, dat ze nodig heeft voor mijn emailadres, te vertalen. Of ik een bekende schrijver ben? Mwoh. Maar in haar hoofd deel ik al handtekeningen uit. 

In de supermarkt halen we de laatste souvenirs, Timtammetjes, op speciaal verzoek. Waanzinnig lekkere koekjes waar ik er dus nooit maar eentje van kan nemen. We pakken onze rugzakken opnieuw in, vreemd dat ik zolang heerlijk comfortabel heb kunnen leven met zo weinig spullen. Ik merk dat ik naar huis verlang, naar vrieskou, naar warme familie, naar fietsen en volkoren brood. En dat een deel van mij voorgoed terug zal verlangen naar deze plek. Het lot van de reiziger. 

Het is tijd om afscheid te nemen van het land met het beste humeur van de wereld. Waar je alle dagen dik in de zonnebrand de deur uitgaat. Het land waar zelfs de scootmobiel een zonnedakje heeft. Vol, met rood stof bedekte, witte auto’s. Met ongerepte, woeste, ongastvrije natuur. Waar water schaarser is dan airco’s. En vrachtwagens langer zijn dan de trein naar Krommenie. Met plotseling opdoemdend wild op de weg. Overal. Het land dat dol is op cricket. En dat mijn hart heeft gestolen.

Nog een nachtje slapen en dan vliegen we huiswaarts. Nog een paar duizend kilometer en een tijdzone of tien scheiden me van mijn eigen bed. Nog één nachtje.

Verstuurd vlak voor vertrek