Weintal

Ontroering overvalt me als we de glooiende Barossa vallei inrijden. Slechts een uurtje rijden van Adelaide en weer totaal anders. Wijnranken zo ver het oog reikt. Smoorhete zonneschijn op bloedrode aarde. De lucht droger dan droog. We zetten voet in een van meest beroemde wijngebieden van de wereld. En we hoeven er niet eens voor naar Frankrijk.

Ons hotel verraadt met haar natuurstenen gevel een Europese afkomst. Architectuursgewijs  pakken aussies niet zo uit. Een piramidevormig, golfplaten dakje op een doosje van roodbruine steen is al heel wat hier. Stadscentra zijn bossen van spiegelende wolkenkrabbers waarin het oudste gebouw, in het beste geval, een poepbruine kathedraal is van eeuwtje oud. Maar ons hotel is overduidelijk Duits geïnspireerd dus valt het ons traditiegetrouw enorm in de smaak. Frieda kletst meteen een woordje oosterbuurs met een, van trots glimmende, eigenaar. Hij heeft na tien jaar eindelijk zijn Australisch staatsburgerschap gekregen.

In gedachten ben ik bij Muhammed, onze Afghaanse taxichauffeur van vanochtend. Zijn vriend, al 14 jaar hier en nul kans op de Australische nationaliteit. Hetzelfde land, een totaal andere wereld. Hij vertelt over de ingebakken vooringenomenheid, laten we het maar gewoon racisme noemen, van een heel flink deel van de blanke bevolking hier. Ik merk dat ik niet meer met trots over de gelijkheid in mijn moederland praat. Dat was vroeger toen we nog een vriendelijk en pragmatisch volk waren. Via de achteruitkijkspiegel maken we oogcontact. Ik merk dat een fundamenteel en prachtig deel van mij bereid is om een wereld waarin iedereen welkom is met hand en tand te verdedigen. Ongeacht een meerderheid van stemmen. Dat dat vast duidelijk is.

Muhammed wijst naar de IKEA aan de rechterkant. Da’s de enige hier. Jottem! Voor we het weten staat onze snel opgehaalde huurauto naast de blauwgele doos. Binnen smullen wij van zalmsalade en gratis koffie, die hier niet gratis is.  Met een warm kaneelbroodje in de hand rijden we naar de Barossa vallei.

Bloedheet hier. Om 18:30 uur lopen we oververhit tegen een wijnproeverijtje aan, meer om de airco dan de wijn, maar het smaakt er niet minder om. Buiten gloeit het nog steeds 30 graden Celsius. Maar naarmate de zon zakt, wordt het zo heerlijk dat we lang op het terras van een Engelse pub blijven zitten. Even landen weer. 

Verstuurd vanuit Europese sferen