Contact

Ze neemt ons op van top tot teen alvorens ze daadkrachtig twee van de langste wetsuits voor ons uit het rek trekt. “That’ll do!”, roept ze vrolijk uit. Kathy, onze gids voor vandaag, houdt het midden tussen Jane Goodall en Jodie Foster. Vriendelijk, atletisch en ruim voorbij de vijftig. Ze legt ons uit wat we kunnen verwachten vandaag. De garantie dat we er zeker twintig tot dertig gaan zien, neem ik met een grote korrel zout. Ik zwom al eerder met dolfijnen. Zonder er ook maar eentje te zien.

Nog voor we vertrekken, roept ze ons naar het strand en sommeert ons op één lijn in de branding te gaan staan. Rustig glijden er twee dolfijnen nieuwsgierig door het heldere water. Om 8 uur ‘s ochtends sta ik al op een paar meter van dat waar ik vurig naar verlang. Check, mijn dag kan niet meer stuk. En als het niet meer hoeft, als je niet meer zoekt, dan weet ik, dan komt het mooiste. Dus leun ik ontspannen staand tegen de reling van de boot, de wind op mijn lijf, de zon op mijn gezicht, in mijn dikke, muffe neopreen pak. Links en rechts voortdurend dolfijnen overal. Met en zonder kleintjes, alleen en in groepjes, samen met zwermen vogels aan het visbuffet of duikend onder de boot. Maar Kathy is onrustig, ze wil ons iets anders laten zien, laten ervaren.

Ze kent ze alle 130 bij naam. De dolfijnen die hier in Kombaana bay leven. Ze kennen haar ook, vermoed ik, want haar voorkomen doet vermoeden dat ze meer in het water dan op de wal verblijft. Ze ziet het even aan, het groepje dat voor onze neus heen en weer buitelt en besluit plotsklaps dat we per direct het water in moeten. Duikbril, snorkel, flippers. Ik zat de hele tijd al klaar natuurlijk, dus plons ik als eerste achter haar aan. Meters bij me vandaan zie ik de zwartgrijze ruggen door het water glijden. Ik voel me nietig in die grote oceaan.

Dit fantastische tafereel herhaalt zich een paar keer gedurende de ochtend, maar Kathy blijft ongedurig. Ze zoekt naar iets dat zich moeilijk laat vinden. Ik vertel haar dat ik allang heb ontvangen waar ik voor kwam. In haar lach zie ik dat ze me iets gunt, iets fenomenaals, iets dat haar een gelukkiger mens maakt. Nou, dan gaan we er toch gewoon nog een laatste keer in. Wie weet. We drijven lang, terwijl er weer veel dolfijnen om ons heen zwemmen. Ik voel me als een vis in het warme, deinende water. Ik heb de tijd. Plots zie ik twee vinnen recht op me af zwemmen, salto’s in mijn buik. Als ze recht onder me door duiken steek ik mijn hoofd in het water. Een moeder en kalfje pauzeren even om naar me op te kijken. Ze kijken me echt aan, oogcontact met een dolfijn. Ik zou zweren dat ze vriendelijk lacht. Zachtheid van een dier uit de wilde natuur. Hoe heb ik ooit zonder gekund?

En dan te bedenken dat ik het bijna links had laten liggen, dat Dolphin experience centre. Niks geen dolfijnen te zien daar, die moeten in het wild blijven. Dus is alles virtueel met een paar schildpadden en een octopus voor erbij. Mwah. Het is dat we toch midden voor deur een lekker veilig zwemplonsje deden, anders waren we er nooit op de koffie gegaan. Als je er toch bent. En er was ook een winkeltje… Blijkt het uiteindelijk het allerbeste dolfinarium van de wereld. Als je niet op zoek bent, vind je precies wat je nodig hebt.

Verstuurd na een onvergetelijke ervaring