Cricket

Onze Überchauffeur wijst ons betrokken de ingang. Hij weet het ook niet zeker, maar probeer het daar maar even. Ik haal opgelucht adem, hier brengt hij duidelijk weinig toeristen naar toe. We zitten op precies de goede plek. Geheel in stijl fotografeer ik alvast de gevel van het cricketcentrum waar we onze allereerste cricketles gaan krijgen. Alles en iedereen in Australië zit op deze sport, kijkt er graag naar naar of brengt zijn kinderen er drie dagen per week heen. Cricket is het voetbal van dit land. En wij snappen er helemaal niks van.

Een saaie tour op een regenachtige tour ontvlamde de inspiratie om kennis te maken met de sport die de harten hier heeft veroverd. Atletes als wij doen dat natuurlijk door zelf het slaghout ter hand te nemen. Eerlijk gezegd heb ik in de laatste jaren ook een vorm van professionele doortastendheid ontwikkeld die me simpelweg te ongeduldig maakt om lang te luisteren naar Het Verhaal. Ik kan en wil geen tijd meer besteden aan het oppervlakkige, laat mij het maar doen, beleven, doorgronden, leren. Dan maak ik er wel Een Verhaal van ;) Dus google ik iets met cricketles voor beginners.

In onze sportkleren stappen we een soort sporthal in die verdeeld is in lange, smalle banen met grote netten ertussen. Links knallen kanonnen hard ballen af op dik ingepakte mannen met een stukje hout in de handen. Met een droge pok raken ze de bal zo dat hij lafjes over de grond rolt. Het is maar goed dat ze niet op honkbal zitten. Alex, weer zo’n piepjonge begeleider vol zelfvertrouwen, schudt ons de hand. Wat of dat we al weten van cricket. Eh, hoe je het spelt. Hij lacht en legt ons rustig een paar grondbeginselen uit. Elf spelers per team, een bowler – die gooit de bal – en een batter – die stopt de bal met een vreemd stuk hout. Oh ja, en je moet dus zorgen dat je die drie stokjes in de wicket omgooit. Of juist niet, als je in het ‘slaande’ team zit.

Echt leuk wordt het zodra we zelf mogen slaan. Met tennisballen eerst, want cricket speel je met leren ballen die je knock-out rammen als je niet uitkijkt. Tot Alex zijn grote verrassing meppen wij er lustig op los met de bat. Lijkt een beetje op dat kinder-slaghout dat je vroeger bij slagbal in je handen kreeg als je tien keer had gemist. Toch lijkt het raken van de bal en hem op hoge snelheid door de hal laten vliegen geen doel op zich. Ik kijk naast me naar een dikgepolsterde jongen die de bal steeds met rechtopstaande bat over de grond leidt. Goed voorbeeld doet volgen en voor ik het weet sta ik gewoon op zijn crickets te knuppelen. Met alle onlogische gevolgen vandien. Dit is blijkbaar de bedoeling.

Na een uurtje voorvoet-, achtervoet-, offside- en legside ballen leert Alex ons gooien. Met echte ballen. Kijk dat lukt ons met samen een half eeuwtje waterpolo op de teller meteen heel veel beter. Frieda smijt de leren ballen haast door de achtergevel. Maar ook hier is snelheid niet perse het enige doel. De plek van de stuiter, het raken van de stokjes én het sparen van de schouder leggen minstens zoveel gewicht in de schaal. Een beetje cricketwedstrijd duurt een dag of vier, zodat meteen al het kruit verschieten niet de beste tactiek is. 

Technisch begin ik dit vreemde spel te begrijpen, maar qua tactiek zwermen de blinde vlekken nog rond. Wat is het doel van dit alles? Alex lacht en brengt meer geduld op dan ik van hem kan verwachten. Het gaat om het heen en weer lopen van de slagvrouw, wie dat het vaakst lukt, die wint. Natuurlijk werpt het spel hindernissen op, de tegenstander kan de stokjes omgooien als je erbij wegrent en je kan ook gewoon mis slaan natuurlijk. We slaan, gooien en hollen een paar ‘overs’ (rondjes) om het in de vingers te krijgen. Best een geinig en uitdagend spel.

Om het geheel in stijl af te ronden mogen we op de foto met volledige uitrusting. Frieda trekt een klittenbandje of 12 strak om de benen en trekt waanzinnig dikke handschoenen aan. Gebroken vingers zijn de meest voorkomende blessure bij cricket. Als een michelinmannetje holt ze met een zwaar slaghout in de hand even heen en weer. Dit is wat een slagvrouw mee moet torsen. We zitten er helemaal in. De foto’s zijn prachtig, de filmpjes die ik later bekijk nog mooier. Wat hebben we veel geleerd in twee uurtjes les. Ik zie mezelf echt bewegen als de spelers op TV. 

Het zit er bijna op, dit jaar. Het jaar waarin ik 50 werd, waarin we eindelijk weer op reis gingen, waarin ik op oudjaarsdag in korte broek liep. Het jaar van twee zomers, van schrijven vol passie, van voluit avonturieren, van leven zonder handrem. Het jaar waarin ik eindelijk het geheim van cricket leerde doorgronden.

Verstuurd op de laatste dag van het jaar