We slapen als marmotjes vannacht. Nog steeds een beetje uitgeteld genieten we in bed met ipad van eindelijk weer wifi. Voor het ontbijt schuiven we een paar meter op naar het terras naast het zwembad. Wat een fantastische plek. Na een uurtje lezen en internetten vraagt Jamie, onze gastheer, hangend over het balkon boven ons, of alles naar wens is en of we lekker hebben geslapen.
Jamie is een gepensioneerde vertegenwoordiger die samen met zijn vrouw Judie dit appartement verhuurt. Het ontbreekt ons maar aan één ding hier, een wasmachine, Jamie is nog niet toegekomen aan het plaatsen ervan. Tsss, net nu we een zak vol zanderige kleding hebben geproduceerd. Er zit niks anders op dan de bus naar The blue powder launderette, de wasserette, te pakken. Na vijf minuten hangt Jamie weer over het balkon, hij gaat zo de stad in om drank in te slaan en biedt ons een lift aan naar de wasserette.
Na een haastig doucheje, nemen we fris ruikend plaats een blauwe Renault Clio die Jamie wild achteruit de straat op rijdt. Als we geen haast hebben brengt hij ons eerst naar een uitzichtspunt bovenop Noosa hill waar we verblijven. Neuh, geen haast wij hoeven vandaag alleen maar de was te doen. Jamie lacht, terwijl hij snoeihard de heuvel opscheurt. Hij heeft speciaal voor ons vandaag een oranje overhemd aangedaan. Het uitzicht is geweldig en Jamie praat honderduit over Noosa, zijn leven en afleidingen uit de omgeving. Met grote regelmaat is hij de draad kwijt en spint hij nieuwe verhaallijnen, onderwijl stevig doorscheurend in zijn cliootje. Hij zet ons netjes af in de buurt van onze wasbestemming en gaat verder.
Met navigatie aan vinden we The blue powder wasserette gerund door rap sprekende, gevatte Australische dames. Één blik op onze rugzakhoes met bescheiden volume aan was is voldoende voor het advies: double load machine. Dat is de kleinste in reeks, de triple load en de maxi load maken het rijtje af. De double load express is uitgerust met automatisch zeep en wasverzachter injectie-systeem en wast onze kleding van vuil naar schoon in een luttele 23 minuten. En dat voor 6 dollar. Ik vind het net een pretpark dat naar wasmiddel ruikt. We gooien de machine vol, drukken 3 tweedollarmunten in het sleufje en vertrekken naar Woollies, een koosnaampje voor supermarkt Woolworths. Bij Woollies hebben ze namelijk de allerlekkerste pompoensoep, op zelfgemaakte na dan.
Net voor we de supermarkt in willen ziet Frieda een juwelier. Op Fraser island is ze twee uur lang in de waan geweest dat het 8:05 uur was....horloge stil. Voor Frieda een groot probleem dus de juwelier zet er graag een nieuw batterijtje in. Met sip gezicht meldt hij dat de kleine wijzer ook met nieuwe energie weigert te draaien. Dan maar een nieuwe, heel vervelend maar niet heus. Frieda heeft al bij binnenkomst haar oog laten vallen op een turquoise, glimmend horloge. Met mooi versierde pols lopen we een kwartiertje later weer richting de wasserette, Woollies komt wel als de droger aan staat.
De droge was vouw ik op naast een gezellige wasserette-dame. Haar vader heeft lang in Den Haag gewoond en ze vertelt over haar avonturen in Nederland. Zij vouwt gordijnen en grote witte lakens, ik t-shirts en onderbroeken. Met een plunjezak vol schone was gaan we op zoek naar een bushalte met bus in de goede richting. Ik zoek driftig op mijn mobiel. Frieda vraagt het aan twee buschauffeurs, haar manier is sneller zodat we binnen no time weer 'thuis' zijn. Tijdens de lunch zoeken we een walvistrip in de buurt op. Dit is de allerbeste tijd voor whale watching en, hoewel we in het voorbijgaan veel walvissen hebben gezien, zijn we nog niet speciaal met dat doel op pad geweest. Er is veel van hetzelfde te krijgen tot mijn oog valt op een organisatie die zwemmen met walvissen aanbiedt, in het wild dus. Lekker onvoorspelbaar, want je wacht af of de walvissen zin hebben om met jou te spelen. Dat mag ik wel, in hun eigen omgeving en verbonden met hetzelfde water. Bij de gedachte aan een walvis zo dichtbij krijg ik kippenvel van ontroering, ik kom blijkbaar toch één vallende ster tekort.
Omdat we de mais voor in de pompoensoep zijn vergeten lopen we in de schemering nog even naar Coles. Op de terugweg komen we Ben uit België tegen, Australië is soms piepklein. We zoeken ook alvast een film in de bioscoop uit voor morgen, dan hebben we een keer een uitje waarbij we 's avonds niet om 20:30 uur in slaap kunnen vallen. De pompoensoep met geroosterde mais is heerlijk. Ik voel de slaap al komen.
Verstuurd in fris ruikende kleren
Maak jouw eigen website met JouwWeb