Om 2 uur 's nachts gaat mijn wekker af, geen foutje helaas, dit is gepland. In al onze wijsheid hebben we bedacht dat we naar Agnes water willen. Daar moeten we heen volgens velen, maar bij nader inzien blijkt het nogal afgelegen. De Greyhound bus stopt er wel 1x per dag. Om 6:15 uur 's ochtends, dat betekent dat wij in Rockhampton om 3:30 uur 's nachts aan boord gaan....
Alles heb ik geprobeerd om dat te veranderen, Greyhound gebeld, auto huren, andere bus, shuttle service of een dag later gaan. Maar nee, er zit niks anders op dan deze bus te nemen. Reizen per Greyhound maakt nederig en wij leggen ons erbij neer. Wat is er nou erg aan een keertje midden in de nacht in de bus stappen? Dan weten we ook hoe dat is. Nou, dat is dus heel erg en het regent ook nog heel hard. De prinses in mij belt een taxi die ons voor 1 dollar per 100 meter naar het vlakbij gelegen busstation brengt. De busschauffeur is ontzettend aardig en geeft me een klopje op mijn slaperige wang. Zodra Frieda haar mobiel, die als een felle zaklamp door de bus schijnt, weg doet val ik als een blok in slaap.
Om 6:10 uur worden we vriendelijk door de buschauffeur gewekt. Of we onze bezittingen willen verzamelen, want we zijn er bijna. Buiten ziet het er nat uit, maar regenen doet het nu even niet. Als ik het trapje afloop stap ik in de geur van natte eucalyptus, heel lekker. En daar staan we dan om 6:15 uur .....gelukkig heb ik op mijn mobiel alle gegevens van het motel. Het display geeft 'SOS service' weer, geen ontvangst??!!? Het meisje van het benzinestation weet de locatie van alle hotels en motels in het piepkleine Agnes water uit haar hoofd en wijst ons behulpzaam de weg. The Mango tree motel gaat echter pas over dik een uur open. Hongerig vallen we Cafe latino binnen en genieten een paar minuten later van toast met roerei en gebakken tomaten. Ze hebben ook echte versgezette koffie. Heerlijk.
Onze grote rugzakken kunnen we om 7:30 uur eindelijk kwijt bij ons motel, maar onze kamer is pas rond het middaguur klaar. Terwijl het langzaam begint te regenen, slenteren we doelloos richting het strand. Waarom wilden we hier ook alweer naar toe? Net als bij onze aankomst in Townsville en Rockhampton voelen we ons verloren en ontheemd, maar daar is het helemaal goed gekomen dus dat zal nu ook wel gebeuren.
Het strand is verlaten en prachtig. De oceaan en de donderende golven zijn adembenemend. Opeens begrijp ik waarom het wachtwoord van het wifi-netwerk in ons motel 'surfbeach' luidt. Een paar dappere jongemannen glijden op plankjes over de golven. We lopen over het strand naar het noorden in de overtuiging dat we in het prachtige Town of 1770 pauze kunnen houden. Na een heel dik uur lopen houdt het strand op en moeten we terug. Wordt het ook nog vloed dus een smaller strand. Frieda zet André Hazes in, vooral de liedjes over de aan lager wal geraakten, maar op verzoek krijg ik ook 'een beetje verliefd'. Natuurlijk mag ons favoriete vakantienummer niet ontbreken, die van die vogels die de enige zijn die van oost naar West-Berlijn vliegen. Zomaar zingen we wat op een verlaten, adembenemend mooi strand om 9 uur 's ochtends. De golven razen in de branding, af en toe zie ik een muur van water links van me die gelukkig snel breekt en in de zee valt. Indrukwekkend. Ruim voordat de vloed het strand overneemt zijn wij terug waar we begonnen.
Bij terugkomst blijken we 12 km strand te hebben afgelegd. Onze kamer is ruim en schoon. Het bed is superzacht dus Frieda valt als een blok in slaap. Ik heb het gevoel dat ik op een lek luchtbed lig, maar slaap uiteindelijk ook een uurtje. Terwijl Frieda zachtjes verder ronkt, herinner ik me mijn Nederlandse SIM-kaart. Er is hier wel bereik van Optus en Telstra, alleen Vodafone gooit roet in het eten. Met dat piepkleine rotpinnetje poer ik het piepkleine nanosimkaartje uit mijn Iphone en doe mijn Nederlandse kaart erin. Bliep, Telstra 4 bolletjes ontvangst, jippie.
Nu ik toch wakker ben, zoek ik naar die ene kayaktrip die ik ergens zag. Frieda wilde al graag in de kano op de Whitsundays, maar dat zat er niet in dus ik doe mijn best om hier iets te regelen. Trip bij zonsondergang of gezinstrip? Dan maar weer een zonsondergang. Misschien zien we hier wel dolfijnen en zeeschildpadden. Wel samen in één kayak...moet lukken. We worden netjes voor de deur opgehaald morgen.
In winkelcentrum 'Agnes central', een overmoedige naam voor een paar winkels in een dorp van twee straten, doen we boodschappen. Er is verrassend veel keuze en we slaan in om zelf te koken, Mexicaanse wraps met heel veel groenten en zalm. Met volle koelkast, bereik op alle telefoons en ipads en een leuke trip in het vooruitzicht voelen we ons langzaam thuis raken in het vreemde Agnes water. Ik hoop dat we zo cribbage gaan doen, dat is altijd zo gezellig op vakantie.
Verstuurd met uitzicht op een vreemd soort kalkoen
Maak jouw eigen website met JouwWeb