Ik zit in de brandende zon in de achtertuin van Hilary, onze host. Hilary sleept pellets en houten paaltjes naar haar achtertuin, loopt er met een meetlint diep nadenkend omheen om vervolgens weer te vertrekken voor meer paaltjes. Ze wil een groententuintje buiten maken, want binnen wordt het te klein voor de tomatenplanten, citroenboom en vele soorten kruiden die wild uit grote houten bakken groeien. Bovendien worden ze binnen niet bestoven. We vonden het huis van Hillary op AirBnB en hoewel we expres af en toe bij anderen in huis willen verblijven, zijn we licht nerveus als we richting Wanaka rijden. Je weet nooit waar je terecht komt. De bergpas die ons er heen voert is wonderschoon en de weg Nieuw-zeelands van kwaliteit, tweebaans met goed asfalt en veel aanwijzingen voor scherpe bochten. Frieda coureurt ons als in een spannend spel naar Wanaka en haar uitgestrekte meer.
Via de app hou ik contact met Hilary over onze aankomsttijd, we komen vroeger aan dan dat zij klaar is met werken. Bij aankomst steekt er een sleutel onder de voordeurmat uit, vergezeld van een vriendelijk briefje. Binnen staan alle ramen wagenwijd open. Onze kamer is ruim, licht en schoon, haar openstaande slaapkamerdeur laat een explosie van kledingstukken en post zien. Met een wijntje wachten we onze gastvrouw op in de tuin. Ze is jong, energiek en slim, drinkt rustig een wijntje met ons, nodigt ons uit om met vrienden wat bij het meer te eten en holt de deur weer uit. Wij slenteren op ons gemak wat over 'de boulevard' langs het meer, tot we op een aziatisch fusion restaurant stuiten. Frieda eet er de lekkerste kipvleugeltjes ooit. Ze zit met vette vingers en lippen naast me te glunderen, terwijl ik geniet van een coco-rita cocktail. Het uitzicht op het meer en de besneeuwde bergtoppen eromheen kan haast niet mooier.
Bij thuiskomst kletsen we wat na met Hilary, ze doet iets bouwkundigs bij een adviesbureau en woont sinds een jaar weer in NZ. Ze heeft overal en nergens gewoond, plots besloten terug te keren en kocht hier een prachtig en groot huis, dat te duur is voor haar alleen. Ze deelt het met een huisgenoot en met de AirBnB-gasten als die er zijn. Haar huis en auto zijn hier nooit op slot, onze sleutel is puur decoratief. Op de muur met schoolbordverf staan een stenen muur getekend en wat Portugese woorden, een overblijfsel van haar laatste reis naar Brazilië. Als we gapen van de slaap komt de Franse Charles binnenlopen. Die woont hier, nu haar vaste huisgenoot op reis is. Hilary is niet graag alleen. Eenmaal in bed horen we haar een nieuwe tekening maken op de schoolbordmuur.
Na een lange nachtrust hollen we langs het meer. Een sleutel hoeven we niet mee, Hilary is zelf even de deur uit maar zegt ons alles open te laten. De wereld is hier echt anders. Zo snel kan ik me niet aanpassen, dus ik leg onze paspoorten en mobiele telefoons in onze afgesloten auto. Zonder komen we dit land nooit meer uit. Het meer is prachtig, de bergen erachter nog mooier. De zon blijft maar schijnen tegen alle weerbeloftes in. Terug in de tuin doe ik gewichtsoefeningen met de houten paaltjes. Frieda doet haar oefeningen met de elastische banden die een geweldige keus blijken voor in de rugzak. Terwijl wij bagels eten en plannen maken voor weer een volgend stukje van onze reis bouwt Hilary dapper door aan haar tuintje.
Frieda heeft het al weken over een bezoek aan een wijnmakerij, dus 's middags begeven we ons lopend naar Rippon, de lokale winery. Google maps belooft ons 1,7 km, maar de riante oprit voegt daar zeker 500 meter aan toe. Eenmaal ter plekke krijgen we een wijnproeverij van zes wijnen aangeboden, die zonder uitzondering naar azijn smaken. Onbegrijpelijk want de heerlijkste witte, Nieuwzeelandse wijnen liggen hier voor een paar dollar in de schappen van de supermarkt. Wij hebben echter de grootste lol en zijn heel blij dat men hier geen Nederlands verstaat. Nu onze rugzak niet met wijn is gevuld, lopen we direct door naar de enige supermarkt in het dorp genaamd New world...
Vanavond gaan we in aanwezigheid van een echte oven eindelijk zuurkoolschotel maken met ananas, rozijnen, banaan en lekker veel brie erop. Volgens mij een recept dat oorspronkelijk van mijn oudste nicht afkomt en al jaren mijn succesnummer is.
In de nieuwe wereld zoek ik me suf naar zuurkool, uiteindelijk vind ik een blik Amerikaanse zuurkool. Dat moet dan maar. Naar vegetarische rookworst vraag ik maar niet, ik zou ook niet weten hoe....smoke sausage? Wel stuit ik op een pakje vegetarische hotdogs, moet kunnen. We koken ouderwets gezellig, Nederlands eten in de Nieuwzeelandse keuken van Hilary. Ze eet graag mee en gedrieën eten we de schaal tot op de laatste kruimel leeg. We drinken wijn, kletsen en draaien oude LP's tot Charles thuiskomt. Hij heeft de hele dag crèpes gebakken in zijn truckje. Wij vinden het genoeg voor vandaag en vallen gapend op bed. Een snelle rekensom vertelt me dat we vandaag 14 km te voet hebben afgelegd. Niet gek voor een rustdag, morgen gaan we echt wandelen.
Verstuurd vanuit een huis dat nooit op slot is
Maak jouw eigen website met JouwWeb