Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn vele mogelijkheden tot 'tramping'. Dat klonk mij eerst ook oneerbaar in de oren, maar het blijkt een synoniem voor hiken, wandelen te zijn. Er is een lijst van veelal meerdaagse 'Great walks' die we allemaal moeten laten schieten, omdat het seizoen daarvoor nog niet is gestart. De wereldberoemde Tongorira crossing, een 7 uur durende alpiene hike op het Noordereiland, stellen we zo lang mogelijk uit, in de hoop dat het parcours tegen die tijd wel grotendeels sneeuwvrij is. De klimaatverandering is ons voor eenmaal gunstig gezind, dus we besluiten om er dan ook maar eens voor te trainen.
Op aanraden van Hilary rijden we Rob Roy, waarvan ik dacht dat het een cocktail was, voorbij. De afdaling daar schijnt funest te zijn voor ieders knietjes en die van Frieda in het bijzonder. Nee, wij gaan naar Diamond lake, een meer dat niets met diamanten te maken heeft maar wel weergaloos mooi tussen bergen en andere meren ligt. We kiezen voor de langste hike naar de Rocky mountains, daar was ik al eens en deze liggen gelukkig dichterbij dan die andere veel bekendere. Deze Rocky mountains zijn ontzettend rotsachtig en steil, onze achillespezen staan op volle spanning als we ophoog klimmen. Naarstig zoeken we naar plekken om onze voeten veilig en energiezuinig neer te zetten. Een leuke, inspannende lichamelijke puzzel die ons in 1,5 uur naar de top brengt.
Op de top hebben we rondom uitzicht over een rivierdelta, bergen en vele uitgestrekte meren. Onze bezwete kleding koelt ons direct af, zodat we voor de afdaling alle kleding uit ons rugzakje graaien. Het pad voert ons nu langs een iets minder steile kant, maar ik voel alle spieren in mijn benen. Ik begin me af te vragen wie er de Rob Roy wel af kan lopen, als die nog steiler is. Na bijna drie uur en een handvol tegenliggers bereiken we onze auto weer. De rest van de middag lummelen we wat in de tuin en aanschouwen de creativiteit van Hilary, die driftig met accu-schroefboormachine en plastic zeil heen en weer trappelt. Ze heeft een boek voor me gekocht in de tweedehandswinkel, over dolfijnen, biologen en Doubtful sound. We plannen nog wat van onze reis vooruit, iets met heetwaterbronnen en zwemmen met dolfijnen. Voor dat laatste gaan we weer even terug naar Christchurch naar Tania en Rudi. Het schiereiland Akaroa blijkt een betere en veel goedkopere uitvalsbasis voor zwemmen met dolfijnen, dan het populaire Kaikoura wat we eerst in de planning hadden. Onze route begint een grillig patroon te vertonen, maar we zien alles wat we willen, ruim binnen de beschikbare tijd en NZ is kleiner dan het lijkt.
Tegen etenstijd rommelt Hilary wat met een giga-blender in de keuken, ze gaat bij vrienden langs en blijkbaar neem je dan je eigen (gepureerde) eten mee. Frieda aast al drie dagen op de stofzuiger, waarvan het door Hilary gewassen filter dapper ligt te drogen. Eindelijk is het zover en tot Hilary's grote vreugde en schik rolt Frieda de stofzuiger door het hele huis. Mijn echtgenote heeft in geen 11 weken een stofzuiger vastgehouden en verlangt ontzettend naar de gewone dingen van thuis. Ik lig in een grote deuk en maak de nodige foto's. Met brandschone vloerbedekking maak ik een Thaise roerbakschotel voor ons tweeën, die we in het extra uur daglicht op eten. Vannacht is hier de zomertijd ingegaan waardoor het tijdsverschil met Nederland is opgelopen naar 11 uur.
Uitgeteld ploffen we voor de gashaard op de bank. Morgen moeten we op tijd op, Hilary heeft voor ons een afspraak gemaakt bij haar kapper. Hoognodig, we hebben beiden heksenhaar na 11 weken zonder schaar. Weer een nieuwe ervaring....
Verstuurd met lang haar
Maak jouw eigen website met JouwWeb