Vandaag begon niet zo geweldig, maar eindigde toch weer fantastisch. Soms heb je van die rare dagen, ook op reis. Vanochtend moesten we de hoognoodzakelijke huurauto voor Nieuw-zeeland regelen. Geen zin, want autostress zijn we lang uit de weg gegaan. Maar het zou ons outdourprogramma aldaar toch erg dienen als we vier wieltjes onder de bips hebben. Als ik ter CO2-compensatie nog een paar jaar extra naar school heen en weer fiets, mag ik van mijn geweten best een kleine auto huren. Mijn geweten bleek niet het grootste struikelblok, ons Nederlandse of eigenlijk Europese rijbewijs wel. Een roze plastic kaart waar driving licence opstaat is voor Niew-zeelanders ónleesbaar, terwijl Australiërs hem klakkeloos accepteren. Heel internet heeft ons bezworen dat een internationaal rijbewijs écht niet nodig was voor NZ. Grrr. Duizenden Europeanen komen daar met precies hetzelfde rijbewijs, maar voor ieder kaartje moet een aparte vertaling worden gemaakt.
Uiteindelijk vinden we een prima verhuurbedrijf dat ons voor een prima prijs een auto met maximale verzekering, bootovertocht én twee vertalingen van twee precies dezelfde rijbewijzen aanbiedt. Gelukt, vink, check, resultaat geboekt. We gaan lekker hardlopen in de Royal botanical gardens met fenomenaal uitzicht op de baai, de Harbour bridge en het Opera house. Het weer is heerlijk mild. Lekker uitgewaaid komen we terug in ons hotel waar ik vervolgens een uur lang verwikkeld raak in een futloze, telefonische conversatie met Air New Zealand over onze gewijzigde vlucht, die slechts in hun systemen niet is gewijzigd, maar wel in die van de houder van ons hoofdticket Cathay Pacific. Nadat drie medewerkers de verantwoordelijkheid voor de wijziging doorschuiven naar andere collega's, voert de laatste dame die ik spreek tot mijn grote dank eindelijk de vereiste wijziging door. Ik had er al niet meer op gerekend....
Moe en teleurgesteld voel ik de energie uit me wegstromen. Zo doe ik mijn werk nóóit, zelfs niet op een slechte dag. Wie mij goed kent, weet dat ik grote moeite heb met mensen die expres moeilijk doen, gewoon omdat het kan. En vandaag sprak ik er daar net iets teveel van.
Gelukkig heb ik een Frieda, die heeft lak aan mensen die expres moeilijk doen. Ze haalt haar schouders op, bedankt me dat ik alles zo goed heb geregeld, geeft me een grote knuffel en neemt me mee de stad in. We lopen de Harbour bridge over, wat een enorme staalconstructie hee. Met een donkergrijze Oostduitse prikkeldraad-wand erlangs. Een pittig industriële-army look met daverend verkeerslawaai ernaast. Van een apart soort schoonheid, zal ik maar zeggen. Aan de andere kant van de baai lopen we wat rond, tot Frieda voorstelt om zomaar een pont te nemen en te kijken waar we uitkomen. Ik vind dat een geweldig idee, maar check toch voor de zekerheid even waar de eerstvolgende boot ons naartoe zou brengen, 16 km verderop.... We nemen heel 'spontaan' de tweede boot die komt en belanden in Darling harbour, een hippe gezellige haven waar we prompt tegen een cocktail aanlopen. Mijn energie komt langzaam terug.
De inmiddels donkere stad is bedrijvig verlicht, overal zijn mensen en ruiken we lekker eten. Maar Frieda is vastberaden, ze heeft haar oog al op de eerste avond in Sydney laten vallen op een tjokvol Vietnamees restaurant, vlakbij ons hotel. Bay Hong heeft inderdaad goede recensies, dus bewaren we onze honger een wandeling lang door de zwoele avondlucht. Een gouden vondst mag ik wel zeggen. Soms weet je bij de eerste begroeting al dat je goed zit, zo ook hier. Frieda krijgt de kaart met favoriete gerechten van vaste klanten en ik krijg een aparte menukaart met uitsluitend vegetarische gerechten. Meestal is dat een of ander vleesgerecht zonder het vlees of als je geluk hebt met goed klaargemaakte tofu erdoor, best ok. Deze kaart laat me het water in de mond lopen, nep-eend, nep-kip, nep-garnaal en zelfs nep-vis. Ik kan voor het eerst niet kiezen.
Ik heb altijd al willen proeven hoe eend smaakt en als je het origineel niet kent, kan de kopie ook niet tegenvallen toch? Mijn nep-eend met groenten en verse kruiden smaakt zo geweldig dat de tranen me in de ogen staan. En het is niet eens heet. Dit is met veel liefde en aandacht speciaal voor mij bereid en ik geniet er met evenveel liefde en aandacht van. Ook van de cocktail genaamd Weekend in Hanoi, die volgens de barman/ober mijn smaakpapillen in opperste gereedheid voor het te komen voedsel brengt. Of het de combinatie is van een weekend met nep-eend in Hanoi of de oprechte aandacht waarmee deze mensen ons en het eten behandelen is de vraag, maar mijn dag knapt zienderogen op. Helemaal als ik Frieda met rozige wangen van plezier van haar Vietnamese gehaktballen zie smullen. We ronden het geheel af met advocaatijs met nootmuskaat, kaneel en rum. Als uiteindelijk die ene stille, gebrekkig Engels sprekende ober zijn uiterste best doet om een praatje met ons te maken kan mijn dag allang niet meer stuk.
Verstuurd met goed gemoed
Maak jouw eigen website met JouwWeb