Een paar dagen geleden realiseerde ik me dat vandaag onze laatste dag in Australië zou zijn. Vandaag stond ik daar het grootste deel van de dag totaal niet bij stil. We slenteren eerst in onze trainingsbroek met een grote waszak naar de piepkleine wasserette om de hoek. Een kordate Aziatische mevrouw wijst ons naar een wasmachine, draait aan wat knoppen en zegt 'haf an auwer voor joe, jes'. Wij betalen ondertussen ons hotel, we vertrekken morgen in alle vroegte. Als we na een half uur terugkeren in de wasserette wijst dezelfde mevrouw ons naar een droger, gebiedt ons daar de natte was in te gooien en sluit de deur gevolgd door precies dezelfde zin.
Licht bezorgd om de temperatuurinstelling van de droger verlaat ik de wasserette. Deze reis is één grote les in loslaten, de controle en het comfort van mijn eigen huis liet ik los, de controle over mijn leerlingen en hun welzijn liet ik in veilige handen, de behoefte aan zekerheid en een plan liet ik varen, zelfs mijn behoefte aan privacy en rust nam flink af. Maar de controle over de was? Pffff, dat kost me moeite. Toch vertrouw ik op het vakvrouwschap van de wasmevrouw, in de wetenschap dat we niet onze beste kleding mee hebben genomen op reis. Na weer 30 minuten halen we onze kleding kurkdroog, lekker ruikend en in oorspronkelijke pasvorm uit de droger. Zelfs onze synthetische hardloopkleding kan, ondanks het dreigende wasvoorschrift, blijkbaar best op de heetste stand in de droger. En weer laat ik iets los.
We gaan nog één keer naar Chinatown, er is vandaag een soort zwarte markt open. Een kakofonie van souvenirs, mobiele telefoonhoesjes en horloges, waar we toch weer een paar schattige kadootjes scoren voor 'spesjal prais voor joe, jes'. Na de vorige fruitshake met gember probeer ik dapper een Energizer uit. Verbaasd staan we te kijken naar het halve kratje verse groenten en fruit die het sapmeisje in de sapmachine gooit. Stengels bleekselderij met blad en al, een paar hele wortels en een appel zo van de schaal in dat ding. Wonderwel past alles in één grote beker met rietje. Frieda trekt een raar gezicht na haar eerste en laatste slokje, maar ik slurp de beker tot op de bodem leeg in een paar minuten. Dat moet ik vaker proberen.
Tegen een uur of 17 verlaten we ons hotel met een rugzakje vol zwemkleding, water en energierepen. Op onze hardloopronde door de botanische tuinen stuitten we op een prachtig openluchtzwembad, dat verhoogd ligt aan de baai waar ook enorme vliegdekschepen aanmeren. Het zwembad is gevuld met een handvol andere zwemmers die keurig heen en weer crawlen in strakke banen, precies volgens de verkeersregels voor wedstrijdzwemmers. Ik spring voor de zekerheid in de langzaamste baan en stel me gerust met de gedachte dat de traagste van een groep snelle zwemmers nog altijd een bovengemiddelde zwemmer is. De zoute smaak van het water verrast me. Het wordt donker en voor ik het weet zwem ik met uitzicht op de verlichte skyline van Sydney, vliegdekschepen en maneschijn op het zeewater in de baai. Wat kan het leven me verrassen als ik af en toe wat anders uitprobeer.
Het zwemmen gaat een beetje raar, mijn voeten schoppen tijdens de schoolslag regelmatig door de lucht. Vreemd dat heb ik anders nooit. Dan bedenk ik me dat dit zoute water iets meer drijfvermogen geeft. Weer een nieuwe ervaring. Frieda, die altijd borstcrawl zwemt, had beduidend voordeel van de hogere ligging in het water en zwemt haar baantjes in recordtijd. Als ik met natte haren, mijn nieuwe fleecetrui tot onder mijn kin dichtgeritst, een energiereep sta te eten bij de uitgang komt het met een schok tot me. Dat dit onze laatste avond in Australië is. De hele dag heb ik niet bij stil gestaan en opeens voelt het onwerkelijk. In de zachte avondlucht houden we elkaars hand vast, het zeewater klotst tegen de rotsen en de maan schijnt zilverachtig op de golven. We weten het allebei. Voor de laatste keer lopen we door de verlichte straten van Sydney naar ons hotel. We trakteren onszelf nog één keer op de smaaksensatie van Vietnamees eten bij Bay Hong.
We reisden hier bijna negen weken lang, legden duizenden kilometers af en nog zagen we maar een fractie van de schoonheid. 47 verhalen volgeschreven met belevenissen, ik had er met gemak tien keer zoveel kunnen vullen. We hebben steeds genoten van het moment, niet teveel vooruit gekeken en maar weinig achteruit. Gek genoeg komt het einde van dit deel van onze reis dan als een verrassing. De zeer reeële kans dat ik hier nooit meer terugkom, maakt dat het als een echt afscheid voelt. Dat natuurlijk ook ruimte maakt voor iets nieuws, dat is het hele idee van reizen. Dus ik neem met liefde afscheid van een fantastisch land in de wetenschap dat ons nog veel meer avonturen te wachten staan.
Voor de laatste keer verstuurd vanuit Australië
Maak jouw eigen website met JouwWeb