Om 5:30 uur schieten we snel onder de douche, eten een banaan met een kopje thee en nemen de trein naar het vliegveld. Tot mijn grote ongenoegen krijg je geld dat je tegoed hebt op je Opal card niet terug. Daar kwam ik al eerder achter, toen ik me verdiepte in het systeem. In de kleine lettertjes ontdekte ik echter nog een andere loophole, een maasje in de wet zal ik maar zeggen. Je kan hem namelijk flink in het rood reizen door met slechts 3,38 dollar in te checken en een reis te maken naar het vliegveld voor dik 15 dollar. Glimlachend check ik uit met een negatief saldo van meer dan 10 dollar. Dan moet je maar tegoed teruggeven.
Onze luchtreis verloopt voorspoediger dan de initiële contacten met Air New zealand deden vermoeden. De stewardessen hebben de prachtigste lach, er worden goede films vertoond en we krijgen zelfs wat te eten tegen de verwachting in. Als de captain ons vertelt dat we een half uur voorlopen op schema, vliegen we net over de besneeuwde alpen. Los daarvan ziet NZ er verrassend hetzelfde uit als Nederland. Groene weilanden, af en toe een boompje en veel boerderijen. Om het land in te komen moet je bij aankomst door drie controles. Eerste de normale immigratie-paspoortcontrole en dan twee biosecurity controles, om de introductie van nieuwe planten, bacteriën, ziektes, dieren etc uit te sluiten.
We hebben netjes op onze aankomstkaart aangevinkt dat we eten mee hebben, thee, koffie, soep, kauwgom. Het mag allemaal mee, net als Frieda's duikmasker. Maar de zolen van onze bergschoenen worden superstreng gecontroleerd en uiteindelijk ok bevonden. Dan gaan onze tassen nog door de röntgenstraling heen, om geheime potjes honing op te sporen. Met goedkeurend bio-safe stempel mogen we NZ betreden. In de aankomsthal hangen we eerst een half uurtje aan de balie van het autoverhuurbedrijf. We worden zeer vriendelijk ontvangen en alles is geregeld. Terwijl ons rijbewijs wordt vertaald halen wij een SIM-kaart, zodat we ook hier online en bereikbaar zijn. Ook hier dezelfde informele, onthaaste begroeting. Binnen een uur na landing zoeken we op de parkeerplaats naar onze huurauto, een Nissan Tiida van meer dan 10 jaar oud. We hopen vurig dattie hipper is dan we denken, tot Mark van het verhuurbedrijf ons naar onze auto leidt. Een pittig, sportief dingetje een beetje zoals een Ford Fiësta of een Peugeot 207. Niet afgeragd en lekker schoon. De hoedenplank mist, maar morgen ligt er eentje voor ons klaar. De lucht is koel en superfris zoals in de bergen in Zwitserland. Dit is duidelijk een heel ander land.
Frieda neemt het eerste ritje voor haar rekening, ze heeft al eerder links gereden en ik ben de betere navigator van ons twee. Bij iedere afslag, splitsing of rotonde roepen we hardop "en dan rijden we weer links!" en mochten we het vergeten dan herinnert een grote sticker op het dashbord ons daar wel aan. Frieda doet het prima en brengt ons veilig naar onze AirBnB. Bij aankomst staat Rudie al op de stoep, hij is energiek en moeilijk te verstaan. Zijn vrouw Tania is duidelijk de georganiseerde en rustige van de twee, maar samen zijn ze zeer gastvrij. We hebben een hele verdieping met badkamer tot onze beschikking, maar ze laten duidelijk merken dat we meer dan welkom zijn in hun keuken en woonkamer. Niet eerder voelde ik me zo thuis bij vreemden. Onder het genot van een kop thee kletsen we een uur lang over NZ, over Nederland waar de ouders van Rudie vandaan komen en over de verschrikkelijke aardbeving die eerder Christchurch grotendeels verwoestte.
Dan is het tijd voor boodschappen en eten. Wat ben ik blij met die auto, want je komt hier echt nergens zonder wieltjes. Ik neem de autosleutels ter hand en schuif Frieda mijn mobiel met Google maps toe. Zo leren we allebei iets nieuws. En voor ik het weet, rij ik voor het eerst van mijn leven links. Bij ieder stoplicht en afslag roepen we hardop dat ik links moet rijden. Dat is eigenlijk niet het lastigste, ook op rotondes de andere kant op kan het eigenlijk niet mis gaan. De richtingaanwijzer en de bediening voor de ruitenwisser zitten echter omgedraaid, dus mijn meest gemaakte blunder is het schoonmaken van de voorruit bij een bocht naar links of rechts.... En omdat het stuur rechts zit in de auto heb ik de neiging om erg links in mijn baan te rijden. Ik ben immers gewend om als bestuurder aan de linkerkant van die baan te verkeren. Ik heb er lol in, weer leer ik iets nieuws en onze automatische Nissan Tiida is verrassend pittig voor een golden oldie.
De supermarkt is een walhalla nu we een auto hebben. Eindelijk kunnen we iets kopen zonder na te denken over waar het in de rugzak past. We zijn te moe om uit eten te gaan, dus kopen we weer heerlijke pompoensoep, maïs, superbruine broodjes, aïoli en wijn. Rudie en Tania wijzen ons rond in de keuken en komen gezellig bij ons zitten. Ik praat nog lang na met Tania terwijl Frieda met Rudie muziek-DVD's draait van Engelbert Humperdinck tot Celine Dion. Ondanks het tijdsverschil, het is hier twee uur later dan in Australië, gaat ons lichtje langzaam uit. We trekken ons terug op onze eigen bank met een slaapmutsje, een glas eindelijk weer heerlijk kraanwater en laten de slaap over ons heen vallen.
Verstuurd met 10 uur tijdsverschil met Nederland
Maak jouw eigen website met JouwWeb