Na een ochtend uitslapen besluiten we er een winkeldagje van te maken. We lopen richting het 'centrum' waarvan ons is beloofd dat er mooie gebouwen zijn en een pittoresk uitzicht op de Fitzroy river. Na de vereiste vijf blocks lopen kijken we zoekend om ons heen, zou dit de winkelstraat zijn? Yep, een paar hardwarestores afgewisseld met winkels vol stoere comboykleding en eettentjes. Maar niet getreurd, want de kledingwinkels blijken gevuld met ruitjesbloezen voorzien van drukknopen en bling nepdiamantjes. Eindelijk rekken vol kleding die ik leuk vind en waarvan ik bijna het kleinste maatje nodig heb. Cindy vindt winkelen hier leuk. Ik koop een mooie spijkerblouse met subtiele cowgirl-details. Een net Cindy-bloesje met een ietwat foute country knipoog. Helemaal mijn stijl. Ook die van mijn beste collega overigens, want zijn kleurige indie overhemden vullen de overige rekken. Wat een goede smaak heeft men hier.
Dan op naar de rivier, goed uitkijken met oversteken, want op de weg hierheen reed zomaar een goederentrein over de weg. Wel op rails natuurlijk, maar die liepen gewoon als tramrails over de weg. Fitzroy river ziet eruit als een modderstroom van 30 meter breed. Bruin, zeer troebel water, met bootjes die schijnbaar stuurloos ronddobberen. Ze blijken midden in de rivier voor anker te liggen. Geen jachthaven hier en hopelijk ook geen doorgaande scheepvaart. Zowel het uitzicht op het water als op de gebouwen is abominabel. De architectuur is een slechte kopie van overheidsgebouwen uit de VS en kerken uit Europa. Voor hier heel bijzonder, want niet gemaakt van golfplaat, maar om dit aan te prijzen aan twee oerhollandse dames die tussen de windmolens en de grachtenpandjes wonen, nee.
Met veel gedoe slagen we erin om het voetpad op de brug over de rivier te vinden. Frieda wordt nog bijna platgereden door een volwassen man op iets, dat ik alleen maar kan omschrijven als een kinder-crossfiets, want fietsers en voetgangers worden hier geacht het autoloze gebied te delen. Gelukkig gaat de meneer zonder Frieda te raken geheel zelfstandig op zijn bek. Hij lijkt er alleen een gekneusd ego aan over te houden en stapt snel weer op. Moet ie maar een grote mensenfiets kopen en echt leren fietsen. We lopen richting het grote winkelcentrum dat amper te voet is te bereiken of tenminste voor voetgangers ernstig ontmoedigd wordt. Onderweg is alles 'drivetru' zelfs de koffiekiosk en de broodjeszaak. Maar met navigatie aan slagen wij erin als echte pioniers om 'Stockland' te voet te bereiken. Ook vandaag komen we met gemak aan de aanbevolen 12.000 stappen dus blijven we optimaal beschermd tegen diabetes en hart- en vaatziekten.
Binnen is van alles, maar niks bijzonders behalve sushi waar we weer veel van eten. Teruglopen hoeft niet van mezelf en we stappen de 3de keer.... eindelijk in de goede bus. Die rijden hier wel vaak, snel en goedkoop zodat we in 10 minuten en voor slechts $2.20 weer bij ons motel staan. We maken ons op voor de trainingsavond, hier hebben we lang naar uitgekeken. Het stierenrijden dus....
Zodra het tijd is om te gaan regent het en liggen we bijna slapend op bed. We maken al plannen voor als het tegenvalt of als het erg naar stier stinkt. Geheel onnodig, want als we op een donker industrie-achtig terrein het Great western hotel bereiken, stappen we zo een Lucky Luke stripalbum binnen. Er is een soort indoor rijbak met zes genummerde hekken en stierenvakjes aan één kant en een exithek. Aan alle kanten zijn tribunes of tafeltjes waar je kan eten. Het is trainingsavond dus het kost niks en het is lekker rustig. Frieda haalt een koud, stoer biertje terwijl een heleboel comboyhoeden boven één van de stierenvakjes in de weer zijn. Het ruikt naar aangebrand vlees van de BBQ en een beetje naar boerderij. Dan gaat het vakje open en laat een bokkende stier van bescheiden formaat los met een rijder erop. Die zit er precies drie seconden op tot hij onder de stier belandt en hinkend wegloopt.
Stom vermaak? Jazeker, maar gek genoeg vind ik het helemaal geweldig. Volstrekt incorrect en absoluut niet sportief, maar ik vínd het leuk. Frieda informeert voorzichtig of ik het vegetarisch-ecologisch-biologisch gezien niet zielig vind. Blijkbaar niet zieliger dan de aanblik van iemand die koe eet, want ik heb de grootste lol. Er zit ook opbouw in, want na de kleine oefenstiertjes komt het betere werk. Een enorm gespierde witte stier met een veel betere rijder komt de arena binnen. Hij blijft veel langer zitten en springt er ook zelf af. Beter ook want deze stier is indrukwekkend groot en loopt nog lang nadat hij zijn berijder heeft afgeschud imponerend langs de omheining.
Dit is het domein van kreupele mannen met comboyhoed in veel te grote spijkerbroeken. Dom of moedig, ik kom er niet uit. Beiden waarschijnlijk, want dit is hun trainingsavond, hun avondje uit. Hun vrouwen zitten op de tribune met de jongste kinderen, de oudste zonen doen met hun vader mee. Er rijdt zelfs een jongetje van een jaar op 3-4 mee en hij jaagt dapper stieren weg. Hij zit op een piepklein pony-stiertje met één armpje dapper in de lucht. Schattig en zielig om te zien. Frieda ziet alle kleuren groen, omdat ze ieder moment een verbrijzelde of gespiesde rijder verwacht, maar het blijft bij moeizaam hinken. Ik kijk mijn ogen uit, wat een andere wereld. De een gaat op maandagavond naar pilates en de ander op woensdagavond naar stierenrijden. Waar zit je op? Oh, stierenrijden.
Na 1,5 uur vermaak zijn de stieren op en raakt Frieda in gesprek met een mevrouw met piepklein, snoezig babietje. Ze blijkt de moeder van twee jonge rijders die we hebben gezien. Terwijl ze vertelt over haar kroost tel ik mee en vraag optimistisch of het dotje op haar schoot dan nummer 6 is. Nee, nummer 12.... Frieda roept direct waarom ze dan nog zo slank is. En toegegeven, ze ziet er redelijk fit en jong uit. Een van haar zoons hinkt de tribune op en ik vraag op het zeer deed. Hij lacht met scheve mond van onder zijn hoed zoals comboys dat doen, hij is pas 14. Voor zijn verjaardag wil hij het liefst (nog) een stier. Hij krijgt thuis onderwijs van zijn moeder net als zijn andere broers en zussen. Ik denk aan de jongens van 14 in mijn klas, deze is volwassener, het speelse is er jammer genoeg vanaf. De kleinste, niet ouder dan een paar maanden, kraait wat naar ons en laat haar speen nog een keer vallen. Het is tijd om deze wereld te verlaten en terug te gaan naar de mijne, maar wat heb ik ervan genoten.
Verstuurd in countrystijl
Maak jouw eigen website met JouwWeb