Mijn voorliefde voor al het levende om me heen steek ik doorgaans niet onder stoelen of banken. Soms moet ik zoeken naar de ene koala of die ene boom, maar hier in Rockhampton is dat niet nodig. Op 3 km afstand van ons motel blijken een botanische tuin én een dierentuin bij elkaar te liggen. Gratis toegankelijk ook nog. Met de gedachte daar in een uurtje wel mee klaar te zijn, gratis zal wel kinderboerderij-achtig betekenen, rennen we in hardlooptenue met creditcard in de zak, de 3 km naar de rand van Rockhampton.
Hartje winter betekent hier 28 graden en hoge luchtvochtigheid dus met die 3 km vinden we het ook wel genoeg. Rustig wandelend door de best grote botanische tuin komen we de tropische fruitbomen tegen, waarvan we het fruit in Daintree forest aten. Jakfruit schrijf je zonder c weet ik nu en die chocolade-achtige vrucht was zapote. Verder veel varens, cycades, acacia's, eucalyptus en tientallen soorten palmen. Al die planten trekken vogels aan, vooral die herriebeesten, kakatoes, maar ook prachtig zingende vogels, eenden met kleine snavel en jabiru ooievaars.
We struinen tot we, lees ik, honger krijgen. Als we in de kiosk eten bestellen barst buiten de hemel open en regent het een volle 25 minuten hevig. De zon die erop volgt droogt de paden in mum van tijd op zodat de lucht zo mogelijk nog vochtiger wordt. Een tropische kas is hier niet nodig. Van een lieve vrijwilliger krijg ik eindelijk antwoord op de vraag hoe een cycade van een palm te onderscheiden. De meeste 'plantenkenners' antwoorden steevast op deze vraag dat cycades veel eerder in de evolutie zijn ontstaan en dus iets heel anders zijn. Ja, dat weet ik ook wel, maar dat zie je toch niet aan zo'n plant. Nee, deze mevrouw laat zien dat je het beste naar de manier van voortplanten kan kijken en wijst ons een cycade met prachtige oranje kegels. Weer wat geleerd.
Nu we de plantentuin hebben gezien is het tijd voor de dierentuin. Met het kinderboerderij-idee in mijn achterhoofd stappen we door het hek. Hee, nog een hek, en opeens staan we in een megagrote vogelkooi vol felgekleurde en wildkrijsende vogels en een zwarte zwaan. Nog een hek en nog een hek later staan we oog in oog met twee helmkasuarissen. Wat zijn ze indrukwekkend en statig. Als er eentje pissig en sissend wegrent, snappen we waarom je ze dus beter niet in het wild kan tegen komen. Weer twee hekjes door en we staan buiten. Daar loopt weer een grote vogel tussen de kangoeroes door, een emoe. Ik lees op het bord dat het emoe-mannetje degene is die de eieren uitbroedt en de jongen opvoedt, net als bij de kasuaris. Met de koala's dacht ik het bezoek af te ronden. Schattig zit er eentje als een bolletje in een gevorkte tak geklemd. Wat zijn ze lief en wat doen ze weinig, zelfs als ze poepen zijn ze lui. Om de minuut valt er een keuteltje uit het ogenschijnlijk slapende, grijze beertje.
Nu we alles hebben gezien lopen we richting de uitgang. Hee er zijn ook nog krokodillen van twee soorten, dingo's, varanen, wombats en... chimpansees. Gebiologeerd kijk ik naar de bewegingen en interacties van onze 'verwanten'. Als ik door mijn wimpers kijk is het net alsof ik Lucy zie, een van onze voorouders die ruim 3 miljoen jaar geleden in Oost-Afrika leefde. Fascinerend. Op weg naar buiten worden we nog getrakteerd op otters en makaken. Het is tijd om te gaan, we zijn hier 3,5 uur geweest.
Op de terugweg houden we het bij wandelen. Als we Woolworths bereiken begint het weer te regenen. Mooi want we hebben nog wat nodig. In de supermarkt worden we diverse malen door wildvreemden aangesproken. Wat voor accent we hebben. Accent? We zijn Nederlanders. Men is hier niet gewend aan buitenlanders, de meeste toeristen zijn Australisch en we worden hartelijk begroet. Met de nodige gebbetjes over wie er dan thuis op de dijken let, nu wij er niet zijn.
Na 25 keer een weg oversteken en voorrang verlenen aan auto's komen we bij de highway, een iets grotere weg dus deze heeft stoplichten. 10 minuten later mogen wij eindelijk oversteken. Dit is het domein van de auto, de stoep is er om op te staan als je uit de auto stapt. De gemiddelde tijd die nodig is om als voetganger een weg over te steken is rechtevenredig aan het BMI van de bevolking alhier. Ik wacht geduldig en slank tot ik de weg over mag.
In ons motel mogen we zomaar gratis de wasmachine en de droger gebruiken, dus we gooien onze bezwete hardloopkleding er meteen in. Terug boven zit er een ouder echtpaar met een drankje op de galerij te genieten. Een goed idee dat moet worden gevolgd en voor we het weten zitten we in een aangenaam gesprek op plastic tuinstoelen met onze buren. Angela en Rod, zijn hier op familiebezoek en vragen of we zussen zijn. Neuh, we zijn getrouwd. Dat vinden ze maar wat interessant, ook dat we met een rugzak reizen en met de Greyhound. Terwijl Angela aan haar vierde wijntje begint, komt de zus van Rod met haar man aanlopen. De vier Australiërs vragen ons het hemd van het lijf over Nederland, Europa en over onze manier van reizen. In ruil daarvoor krijgen wij les in Australisch. Een Joe Blake is een een ander woord voor slang en cozzie voor badkleding. Angela schenkt nog een wijntje in, roept uit dat ze het zo gezellig vindt en dat ze nog nooit zo'n leuk stel heeft ontmoet. Gezellig is het zeker, maar het tweede neem ik met een grote korrel zout. Angela is erg lief en zachtaardig, maar ook erg dronken inmiddels. De uitnodiging om samen wat te eten sla ik dan ook beleefd en respectvol af.
Bij de Thai roddelen we nog wat na, eten heerlijk en regelen tussen neus en lippen door nog een ticketwijziging. Dankzij grote inspanning van Frieda en dus tegen een verrassend kleine financiële vergoeding vliegen we van Brisbane naar Sydney en vanaf daar naar Nieuw-zeeland. Jippie, want ik had niet gedacht dat daar nog ruimte voor zou zijn in ons 'schema', lees kladje met must-sees. Ondanks volle buik van de Thai maken we ruimte voor M&M's met cocossmaak. Witte zitten erbij, die proefde ik nog nooit. Heerlijk.
Verstuurd met voldaan gevoel
Maak jouw eigen website met JouwWeb