20. Helemaal zelf

Terwijl de hele boot om 6:30 uur te water gaat voor de eerste duik, slapen wij lekker uit tot 6:45 uur. Zoals alle vroege vogels verklaart men ons voor gek dat we de aanblik van een school slapende papagaaivissen hebben laten schieten, maar wij kunnen er uitgerust weer tegenaan en de foto's die de vroege vogels hebben gemaakt zijn ook prachtig. Om 9:00 uur is het tijd voor onze duik. Weer voel ik die weerstand om het water in te gaan. Rafael heeft ons goed uitgelegd hoe we moeten navigeren op dit rif en het lijkt inderdaad niet zo moeilijk.

We besluiten om voor deze duik een onderwatercamera te huren. Rafael legt aan me uit hoe hij werkt, terwijl hij hem aan mijn drijfvest gespt. Als Frieda en ik ons laten zakken in het koele zeewater, merk ik hoe lastig het is om én op mezelf én op Frieda te letten én op de dieptemeter én op de luchtdrukmeter én op mijn drijfvermogen én op het compas én dan ook nog op die camera. Maar het lukt en ik maak foto's van alles om me heen inclusief Frieda, de geijkte selfies blijven ook niet uit natuurlijk. Ik heb er lol in dus ga achter vissen aan en zwem dicht bij het koraal. Oeps dieptemeter vergeten te controleren zodat we dieper gaan dan gewenst. Niet zo erg, maar dan gaat de perslucht harder op en Frieda zit al snel op haar omslagpunt dus gaan we terug. Ik klik wat rond in de hoop dat die haai die net voorbij zwemt er goed op staat. Veilig breng ik ons en de huurcamera heelhuids terug op het afgesproken punt.

Nu hebben we er dus echt lol in. Uiterst opgetogen plannen we onze volgende en laatste duik. We kunnen het nu net goed genoeg voor een kleine duik op een overzichtelijk plek. Onze laatste duik is precies dat. Niet te diep, makkelijke route en veel te zien. We zweven kriskras door koraalformaties, over zeekomkommers en wit zand. Overal hoor ik het geknisper van papagaaivissen die aan het koraal knagen. Ze poepen het witte zand uit als een soort gaswolkje aan hun achterkant. Koddig om te zien. Hand in hand zwemmen we samen langs een muur van koraal, ons bewust van dit bijzondere moment.

We hebben lucht over nu we niet zo diep zijn gegaan en gaan voor nog een rondje. Zwaaiend en met pijn in ons hart nemen we afscheid van het rif. Veilig en vrolijk doorbreken we bubbelend het wateroppervlak. Op de boot ruimen we onze duikuitrusting definitief op, wetsuit in de bak met wasmiddel en op een hangertje, water uit het drijfvest laten lopen en flippers, loodgordel en duikmasker in de bakken. Ook wij pakken onze rugzakken in voordat de reis terug begint. Op open zee kan je beter niet benedendeks verblijven. Bijna vergeten we onze pillen tegen zeeziekte, gelukkig schuift een van de andere duikers ons er een paar toe. Oef, op het nippertje ontsnapt aan weer een groen-gele reis.

De terugreis breng ik fit door op het zonnedek. Frieda valt in slaap, zodra ze bruin kleurt aan één kant maak ik haar wakker om te draaien. Na een paar heerlijk rustige uurtjes meren we aan in de haven van Cairns. Perry scheurt ons met het busje naar ons hostel waar we vriendelijk ontvangen worden door een Franse dame. Dreamtime zonder de blonde Gaby is niet hetzelfde, maar deze francaise is wel lekker doortastend. Ze boekt direct een dagtrip naar Daintree forest voor ons voor zondag, want die zit al bijna vol. Als er iets is dat ik nog liever wil zien dan het Great barrier reef dan is het wel Daintree forest, een oeroud stuk regenwoud, een van de oudste in de wereld. We boeken een lekkere dure trip zodat we ook tekst en uitleg krijgen bij onze wandeling en niet alleen een plons in een of andere waterval.

We slapen in weer een andere kamer in villa kakelbont, boven nu. Weer een hele andere wereld. Moe en hongerig lopen we de stad in, we voelen ons thuis hier. Bij het oversteken kijken we al standaard eerst naar rechts ( en dan heel vlug even naar links), we weten precies met hoeveel seconden op het stoplicht we nog overkunnen (7 is te weinig...) en we worden door de animatiesmeisjes van de backpackersbureau's nog altijd als leden van de doelgroep gezien (heel vleiend). We slenteren besluiteloos rond tot we ergens ’massage' zien staan. Voor 20 euro 30 minuten massage, daar kan je je geen buil aan vallen.

Massages worden hier, om mij onbekende redenen, allemaal door Chinezen of Thai verzorgd. Megagoed, maar onmogelijk om mee te communiceren en een lach kan er ook niet vanaf. Dus lachen we er zelf maar bij. Lekker los in schouders en rug besluiten we het die avond bij Thais te houden, dus strijken we neer bij hetzelfde restaurant waar we onze eerste maaltijd in Australië genoten. Het is weer heerlijk, maar net niet genoeg om onze, door acht duiken veroorzaakte, honger te stillen. Dus doorkruisen we supermarkt Coles weg naar 'huis' voor een dikke reep met kokos gevulde chocola. Frieda heeft op de bovenverdieping van Dreamtime ook een frenchpress koffiezetter gevonden, eindelijk echte koffie!

Met een kopje verse, eindelijke sterke koffie en een mondvol kokoschocola zitten we na op een nieuw ontdekt balkonnetje in villa kakelbont. Mirella, een Spaans meisje dat we eerder hebben ontmoet hier, is blij ons weer te zien en vertelt over haar eerste duik. In het voorbijgaan zien we andere bekenden. Genoeg om me weer een beetje thuis te voelen. Als Mirella een eitje gaat bakken is het voor ons bijna bedtijd, Spanjaarden eten laat. De krekels giechelen vrolijk als die Duitse jongen voor vierde keer met ontbloot bovenlijf voorbij komt. Mirella is ook nu niet onder de indruk. Wij gaan naar kamer 9 om zachtjes nawiegend van de boot, in diepe slaap te vallen. Morgen wassen, ik heb al muntjes gespaard.

Verstuurd vanaf een pittoresk balkonnetje