50. The big screen

De zon schijnt door de bomen als op de eerste lentedag in Nederland. Ik voel de warmte van de zon op mijn rug en de koele lucht op mijn blote armen en benen. We lopen hard door Hagley park op weg naar de botanische tuinen. Alweer? Ja alweer, want ten eerste is geen botanische tuin ter wereld hetzelfde en ten tweede zijn het uitstekende plekken om hard te lopen. Geen auto's, stoplichten, stoepranden en volop WC's, drinkwater en bijna altijd verse koffie. Deze tuin is is ruim opgezet en ruikt naar fris dennenbos, het fantastische weer maakt dit tot een van onze mooiste hardlooprondes. 

We huppelen vrolijk rond tot ik een boom in een kooitje zie. Het blijkt een Wollemi Pine oftewel Wollemia, een supervroege versie van een naaldboom met voorouders tot ver in het jura, zo'n 200 miljoen jaar geleden. Er zijn slechts rond de 100 volwassen bomen bekend op aarde en ik aanschouw er een. We zijn de enigen, de overige bezoekers drommen richting het zwembad, speeltuin en restaurant. Na een half uurtje lopen we recht op een oude broeikas af, waarvan ik de bouwstijl direct herleid tot laat 19de of vroeg 20ste eeuw. Hoog met gebogen gewelven zoals de prachtige kassen van de Royal botanical gardens in Londen, van waaruit David Attenborough me trouw lesgeeft via zijn DVD's. Nog nooit was ik zelf in zo'n kas, dus betreed ik de natte cementvloer als een heus heiligdom. Een indrukwekkende constructie van staal, glas en cemen,t gevuld met een vochtige, warme mengelmoes van tropische planten. Op de tweede verdieping staan meer soorten bromelia's dan ik ooit voor mogelijk hield. Frieda merkt alert op dat het wel heel toevallig is dat deze glazen constructie de aardbeving heeft doorstaan. En inderdaad het valt me op dat de weg langs de tuinen precies de scheidslijn lijkt tussen beschadigd of niet. Geluk zit blijkbaar ook in een klein hoekje.

We hollen nog wat kriskras over kleine paadjes tussen varens, hoog gras, rotsplanten, rozenstruiken en geurende magnolia's in volle bloei. En opeens staat daar imposant midden op een grote open plek de Whomping Willow uit Harry Potter, die boom die met zijn takken rond mept. Met een enorme, gedraaide stam en wijd uitstaande takken ziet ie er vervaarlijk uit, dus loop ik er met een boog omheen, gewoon voor de zekerheid. Als we het park willen verlaten, ontdekken we nog meer van die prachtige kassen, met cactussen, varens en felgekleurde bloemen. Thuis smul ik van geroosterde bagels met roomboter.

Morgen verlaten we Christchurch voor een tweedaagse rit naar Te Anau, ver in het zuidwesten te midden van de fjorden. We doen het rustig aan en hebben een overnachting in Omarama, 231 zielen groot, geboekt. Hoewel de westkust redelijk bevolkt is, houden we rekening met schaarste op weg er naartoe. We halen extra water, brood en WC-papier voor onderweg. En omdat mijn flesje lenzenvloeistof in het vliegtuig enigszins is ontploft, koop ik daar ook alvast vervanging voor. We zoeken naarstig naar paprikachips of bitterballen voor bij de rugbywedstrijd vanavond, zonder succes, dan maar zout-met-azijn chips en zure-room-met-ui smaak. 

Als wedstrijd bijna begint, vult de woonkamer zich met vrienden en de ouders van Rudie. Henk en Anne hebben na 66 jaar in Nieuw-zeeland nog altijd een Twents accent als ze Nederlands spreken. We zitten voor een televisie die groter is dan mijn eerste studentenkamer. The All Blacks, het nationale team van NZ, doet voorafgaand aan de wedstrijd hun wereldbefaamde 'Haka' een oorlogsgroet op zijn Maories. Indrukwekkend grote mannen, in indrukwekkend zwart, verwikkeld in een indrukwekkende dans. Dit zijn de beste rugby-spelers van de wereld en ze staan op het punt het Zuidafrikaanse team, de springbokken, in te maken. Zodra het spel start, valt ons op dat er de bal vaak wordt weggeschopt en dat er heel lang wordt doorgeworsteld na een tackle. Veel ruwer en sneller dan de wedstrijd die we in Brisbane zagen. Rudie legt ons uit dat dit rugby union is en dat is héééél iets anders dan het rugby league dat we in Brisbane zagen. Ik knik glazig bevestigend, het is inderdaad iets leuker om naar te kijken, maar veel verschil? Nee, dat nou ook weer niet.

NZ verslaat de springbokken met 43-13 en blijft voor de 16de wedstrijd op rij ongeslagen. Direct na het eindsignaal staat het bezoek op en verlaat het huis. De ouders van Rudie nodigen ons uit voor de koffie morgenochtend. We slaan vriendelijk af, we zijn dan al op pad. Ze vertellen ons over het aanstaande bezoek van Willem Alexander en Maxima aan NZ waar zij voor zijn uitgenodigd. We voelen dat Rudie en Tania behoefte hebben aan ons gezelschap, dus kijken we beleefd nog een stukje van de aarbevings-DVD. Gevoelig als ik ben voor andermans leed zeg ik eerlijk na tien minuten dat ik genoeg heb gezien. Wel vraag ik of de Canterbury universiteit, waar mijn vader 30 jaar geleden verbleef, er nog staat, die blijkt nagenoeg onbeschadigd. Gelukkig maar, dan hoef ik daar morgen geen foto's van te maken. De polaroids die mijn vader er in de 80-er jaren van schoot, zijn nog steeds up-to-date. 

Ik verheug me op onze roadtrip die gaat komen. Samen kilometers vreten en genieten van het prachtige landschap, dat ik tot nu toe alleen uit de folders ken.

Verstuurd met nóg iets meer kennis van rugby