26. The Derwent hunter

Iedereen die we langs de oostkust van Australië treffen, bezweert ons dat The Whitsundays een must see zijn. Frieda herinnerde zich ook nog vaag iets moois dus besloten we opnieuw de golven en de tijd te trotseren. Om 6:15 uur verlaten we ons appartement richting de jachthaven voor toch weer een tour. Precies als wij de straat zijn overgestoken draait er een grote, rode bus de weg op. Frieda grapt dat het wel heel toevallig zou zijn als dat Natalie is. En ja hoor, een enthousiast naar ons zwaaiende Natalie zit achter het stuur van precies deze Greyhound bus. Onze dag is al gelukt voor ie is begonnen.

The Whitsundays is een groep van 72 van-witte-stranden-voorziene-eilandjes net voor de kust. Wegens de goede ligging leent het zich uitstekend om er al zeilend een blik op of naast te werpen, want de oceaan zit ook hier vol koraalpracht. We hebben gekozen voor een kleinschalige tour op The Derwent hunter, ozzies zeggen 'durwint hantah', een schip met historie.

Lopend over de wiebelvlonder van de jachthaven zien we links en rechts de meest megalomane speedboten wit, glanzend perfect in de vakken geparkeerd en met klein bootje op de duikvlonder. De meeste zijn groter dan ons huis en hebben welklinkende namen als Serendipity III of The big B. Geen mast te bekennen tot er achter The Fantasea ( ja, een nautische woordspeling) een gebruikt uitziend zeilschip opdoemt. The Derwent hunter. Voorzien van twee masten, drie zeilen en drie man bemanning is dit onze boot voor de dag.

Josh, onze schipper, vertelt dat The Derwent hunter gebouwd is in 1945 in Tasmanië en dat ze gediend heeft als vissersboot, smokkelboot, boot in een of andere televisieserie, toeristenboot, maar vooral als onderzoeksjacht. In de jaren 50 heeft ze 10 jaar op de Stille oceaan gevaren om de zeebodem in kaart te brengen en metingen te doen aan het zeewater en de luchtstromen. Zelfs Antarctica werd aangedaan. De jaren zijn haar niet aan te zien en trots hijs ik samen met Frieda het grote zeil. Hijgend en met rode, stramme handen nemen we een paar minuten later plaats op het dek terwijl het enorme zeil boven ons wind vangt.

Hoewel we vandaag gaan zeilen en snorkelen, hopen we vooral dat we walvissen zien. Die trekken precies in deze maanden van het zuiden richting de evenaar en worden hier veel waargenomen. Een mevrouw zegt direct dat zij nooit geluk heeft dus dat het vandaag walvisgewijs waarschijnlijk niks wordt. Tsja, die is dus nog nooit met mij op pad geweest. Nog geen vijf minuten later zwemt er een bultrug moeder met kalfje rustig voorbij. Kalfjes moeten veel rusten dus duikt een moeder met kalf veel minder vaak onder. Veel tijd voor ons om te genieten. Minutenlang kijk ik naar de twee zwarte ruggen die af en toe fffftt doen. Prachtig. Een half uur later zien we er weer een in de verte. Hij zwaait met zijn vin, ik zwaai terug.

We zeilen tot we een strand zien. Tijd om ons stingersuit aan te doen, dat is een soort wetsuit maar dan veel dunner. Meer bedoeld om je te beschermen tegen gevaarlijke kwallen (die in deze tijd van het jaar niet voorkomen) of koraalschrammen, dan voor de warmte. Met een kleiner rubberbootje worden we naar het strand gebracht. Zodra we erin stappen begint het te hozen. Koud!

Nu vanaf het strand met flippers aan het water in. Dat is nieuw dus erg ongemakkelijk, maar we plonzen er lekker op los. Het koraal en de vissen zijn weer prachtig. Ik zweef rustig boven de levendige bodem zonder armen of benen te bewegen. Vissen komen nu vlakbij en zwemmen rustig om me heen. We genieten weer tot ik net zo koudbloedig ben zoals de vissen. Klappertanden met snorkel in de mond geeft een zoute smaak dus we gaan het strand op. Erg Robinson Crusoe, verlaten, mooi en klein. We hollen heen weer om warm te worden tot Nigel ons vragend seint vanuit het kleine bootje of we naar de warme thee willen. Jaaaa! Op de tocht naar de boot besluiten we dat het qua snorkelen genoeg is voor vandaag. Als de boot aanmeert op de laatste snorkellocatie, zitten wij droog en met wild haar op het dek van het uitzicht te genieten.

Terugzeilend genieten we van een heerlijke lunch, goed gezelschap en een biertje. In de verte regent het een volledige regenboog vol. In ons appartement spoelen we dankbaar de vettige, zoute aanslag van ons lijf en kleding. De wasmachine waar geen muntjes in hoeven wordt goed gebruikt. Van de touragent waar we gisteren alvast onze trip naar Fraser island boekten kregen we kortingsbonnen voor een maaltijd van 7.5 dollar, nog geen 5.50 euro inclusief biertje. Het blijkt een backpackers-eetschuur met luide muziek, 'gezelligheid', beschonken Britten en verrassend lekker eten en bier. Ik voel me enigszins ongemakkelijk klem zitten in een generatiekloofje, maar die overbrug ik soepel door heftig op mijn mobiel te typen en wazig in de verte te staren, terwijl ik mee 'bounce' op de slechte muziek. Net als de andere bezoekers. Ik kom ermee weg en voor 7.5 dollar smikkel ik een vegetarische hamburger met friet en bier weg. Als toetje maakt Frieda oploskoffie voor me, ze heeft een geheime mix die best lekker smaakt. Met shortbread koekjes, vandaag mag ik er twee.

Verstuurd met volle buik